Να αποκαλύψουν, αλλά και να αποκαλυφθούν με ποιους πραγματικά είναι. Ο "ΣΥΝ" και τα στελέχη του δεν μπορούσαν βέβαια να αποτελέσουν εξαίρεση. Εντρομοι μπροστά σε μια εξέλιξη, που στραπατσάρει στα πρώτα της βήματα την κορωνίδα της πολιτικής τους, τον περίφημο κοινωνικό διάλογο, πανικόβλητοι από την έκταση που παίρνει η καταδίκη της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης, αλλά και των πολιτικών της ΕΕ στις συνειδήσεις των πλατιών στρωμάτων, κάνουν ό,τι μπορούν για να υπονομεύσουν τους δίκαιους αγώνες που ξεδιπλώνονται, να διασπάσουν τους αγωνιζόμενους και να δώσουν "αριστερό" άλλοθι στην αδιάλλακτη και αμετακίνητη, στις θέσεις της, κυβέρνηση. Τον αναγκαίο, αλλά άχαρο ρόλο της ιδεολογικής κάλυψης αυτής της τακτικής του "ΣΥΝ" ανέλαβε με το άρθρο του "Οι κινητοποιήσεις και η Αριστερά" στην "Αυγή" της Παρασκευής 31.3.95 ο Νίκος Μπίστης, ηγετικό στέλεχος του "ΣΥΝ".

Τους αδικούμε; Δε νομίζουμε. Αλλωστε η άποψη που εκφράζεται στο άρθρο, πως "η αντίληψη ότι ως Αριστερά οφείλουμε να είμαστε αλληλέγγυοι σε όποιον κινητοποιείται κατά της κυβέρνησης (γιατί έτσι κτυπάμε τις Βρυξέλλες, το σύστημα και πάει λέγοντας) αντικειμενικά εξυπηρετεί τη ΝΔ... ", επιβεβαιώνει τις εκτιμήσεις μας. Προσπαθεί να αποτελέσει το "άλλοθι" για τη στήριξη που δίνουν στην κυβέρνηση, στην κόντρα της με τους αγρότες, η δράση του Σκοτινιώτη και του Πεβερέτου, οι δηλώσεις της Δαμανάκη και του Γιάνναρου, όλοι τους επίλεκτα στελέχη του "ΣΥΝ".

Ξορκίζει λοιπόν ο "ΣΥΝ" το ενιαίο μέτωπο εργαζομένων, αγροτών και μικρομεσαίων. Πώς το ξορκίζει; Αποκαλώντας το "κατά φαντασία", δηλαδή ανύπαρκτο ή "νοθεύοντάς" το με ένα μεγαλοαγρότη και με ένα μεγαλοεπαγγελματία φοροδιαφεύγοντα, κατά χρόνια συνήθεια μάλιστα. Λες και είναι ανύπαρκτοι οι κοινοί αγώνες των πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Θέλουν να ξεχνούν πόσες πόλεις της Ελλάδας έχουν παραλύσει κατά καιρούς για σοβαρά προβλήματα (ανεργία, αποβιομηχάνιση κλπ.) με καθολικές, ταυτόχρονες κινητοποιήσεις όλων των λαϊκών στρωμάτων των τοπικών κοινωνιών. Κάνουν πως δε βλέπουν τη συμπαράσταση των ταξικών συνδικάτων και άλλων εργαζομένων, που αναπτύσσεται στις αγροτικές κινητοποιήσεις, στις κινητοποιήσεις των ΕΒΕ κλπ. Προβοκάρουν ανοιχτά, θεωρώντας ότι περιλαμβάνει και μεγαλοεπαγγελματίες, που πάγια φοροδιαφεύγουν, όταν δεν υπάρχει ψήφισμα κινητοποίησης που, αναφερόμενο στο φορολογικό, να μη θέτει το ζήτημα της πάταξης της φοροδιαφυγής και του δίκαιου φορολογικού συστήματος.

Γιατί το ξορκίζουν; Γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτό το ενιαίο αγωνιστικό μέτωπο των εργαζομένων, των αγροτών και των επαγγελματιών είναι η αναγκαία και η ικανή προϋπόθεση για να γκρεμιστούν τα υποστυλώματα τύπου "ΣΥΝ", αλλά και οι στύλοι τύπου ΠΑΣΟΚ και ΝΔ της αντιλαϊκής πολιτικής και της υποταγής στις ορέξεις των πολυεθνικών των Βρυξελλών. Για να ανατραπεί αυτή η πολιτική, να αλλάξουν ριζικά οι πολιτικοί συσχετισμοί και να αρχίσει η οικοδόμηση των προϋποθέσεων για την υλοποίηση μιας άλλης ριζικά αντίθετης, φιλολαϊκής πολιτικής. Μια τέτοια εξέλιξη βέβαια έρχεται σε αντίθεση με το ίδιο το πρόγραμμα του "ΣΥΝ", με τον έρωτά του προς την Ευρωπαϊκή Ενωση, με το ρόλο του ΠΑΣΟΚικού συμπληρώματος, που έχει αναλάβει στην πολιτική σκηνή της χώρας μας.

α) Είναι μάχη οπισθοφυλακών λοιπόν να υπερασπίζεσαι τον αγώνα του άνεργου οικοδόμου για τα ασφαλιστικά του δικαιώματα, του χρεοκοπημένου μικροεπαγγελματία ενάντια στην παντοδυναμία του "Κόντινεντ" και του "Πράκτικερ", του αγρότη που βλέπει την παραγωγή του να σαπίζει και το εισόδημά του να εξανεμίζεται. Είναι μάχη οπισθοφυλακών να εναντιώνεσαι στις φιλομονοπωλιακές πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και να μη συμπράττεις στην υλοποίησή τους από την ελληνική κυβέρνηση. Και βρίσκεσαι στην εμπροσθοφυλακή, όταν προσπαθείς να σπάσεις την αγωνιστική κινητοποίηση των αγροτών στη Μαγνησία (Σκοτινιώτης) ή αρνείσαι οποιαδήποτε δήλωση συμπαράστασης στο δίκαιο αγώνα τους (Δαμανάκη). Η διαστροφή των εννοιών στο απόγειό τους.

β) Ας σταματήσουν να σπέρνουν αυταπάτες ότι εκσυγχρονισμένη ή μη η καπιταλιστική κοινωνία είναι σε θέση να διαποτιστεί με κοινωνική ευαισθησία. Ο νόμος τους μέγιστου κέρδους, που κυριαρχεί στην καπιταλιστική οικονομία, απαγορεύει τέτοιου είδους ευαισθησίες στους πολιτικούς εκφραστές των πολυεθνικών συμφερόντων. Παραδείγματα πολλά και πρόσφατα. Η αναβάθμιση του κ. Βαλυράκη στη θέση του υπουργού Δημόσιας Τάξης, μετά την ολόθερμη στήριξη από μέρους του της επέμβασης των ΜΑΤ ενάντια στους συνταξιούχους, είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά. Πόσα θέλουν επιτέλους για να αρχίσουν να βγάζουν συμπεράσματα;

γ) Η Αριστερά, για να είναι συνεπής με το όνομά της και ανεξάρτητα από τα επίθετα με τα οποία αυτοπροσδιορίζεται (δημοκρατική, εκσυγχρονιστική, ριζοσπαστική, κομμουνιστική κλπ.), οφείλει να χρησιμοποιεί τη διαλεκτική μέθοδο και όχι τη μεταφυσική ως όπλο για να αναλύει την κατάσταση και να οικοδομεί τις προτάσεις της. Βασικός νόμος της διαλεκτικής μεθόδου, ως γνωστό, είναι ο νόμος της καθολικής αλλαγής και της αδιάκοπης εξέλιξης (τα πάντα μεταβάλλονται). Κάθε αγνόηση - πολύ περισσότερο παραβίαση - αυτού του νόμου στην οικοδόμηση της σκέψης ενός κόμματος αφαιρεί κάθε αριστερή πτυχή από το χαρακτήρα του, οδηγεί στο βάθος της μεταφυσικής και του ιδεαλισμού, στη φιλοσοφική δηλαδή βάση οικοδόμησης της σκέψης των αστικών κομμάτων. Οι απόψεις του "ΣΥΝ" για "δοσμένες συνθήκες διεθνοποίησης" ή για "δεδομένη θέση της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση", για καταστάσεις δηλαδή που δεν μπορούν να αλλάξουν, φωτογραφίζουν το χαρακτήρα αυτού του κόμματος. Ενός κόμματος που απορρίπτει την πάλη των τάξεων σαν κινητήρια δύναμη της ιστορίας, που αγνοεί την τεράστια ανατρεπτική δύναμη που διαθέτουν τα πλατιά λαϊκά στρώματα, τη δυνατότητά τους να γκρεμίσουν την καπιταλιστική, αντιδραστική Ευρωπαϊκή Ενωση και να οικοδομήσουν μια ριζικά διαφορετική κατάσταση στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Που αγνοεί την ίδια την ιστορία, που έχει να επιδείξει πλήθος από ανατροπές "δεδομένων καταστάσεων" (ομοσπονδιών, συμφώνων, αυτοκρατοριών κλπ.). Που έχει πάρει διαζύγιο από την αριστερή φιλοσοφία και ιδεολογία και έχει ταυτιστεί με τη φιλοσοφία και την ιδεολογία των κομμάτων που υπηρετούν συνειδητά το καπιταλιστικό σύστημα.

Η ηγεσία του "ΣΥΝ" έχει κάνει λοιπόν τα βήματά της.

Απομένει να κάνουν τα δικά τους, ξεκόβοντας από αυτόν τον κομματικό σχηματισμό, όσοι αριστεροί ακόμα τους ακολουθούν.

Βασίλης ΑΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ