Ενα από τα χαρακτηριστικά που αξίζει να μελετηθεί είναι το εξής: Οι δυνάμεις, που ανοιχτά εμφανίζονταν σαν φορείς της ακραίας, για τα δεδομένα της πολιτικής στιγμής, έκφρασης του κατεστημένου, δεν πέτυχαν. Το επισημαίνουν όλοι οι παρατηρητές, σχολιάζοντας την κακή επίδοση του λεγομένου "Πόλου της Ελευθερίας" στην Ιταλία και των Ζ. Σιράκ και Εντ. Μπαλαντίρ στη Γαλλία και χαρακτηρίζοντάς τη, μάλιστα, σαν την έκπληξη των εκλογών. Τόσο βέβαιοι ήταν για το αντίθετο πριν κλείσουν οι κάλπες.

Βέβαια, οι εκλογές αυτές δεν ανέτρεψαν ούτε μπορούσαν να ανατρέψουν την πολιτική κατάσταση των ενδιαφερομένων χωρών. Η αποτυχία των παραπάνω έγινε μέσα στα γενικά πλαίσια της κυριαρχίας των μονοπωλίων, μέσα στα πλαίσια, συχνά, της ιδεολογικής και πολιτικής σύγχυσης και κρίσης, που αυτή η κυριαρχία δημιουργεί ή και προϋποθέτει. Ετσι, συνδυάστηκε, σε ορισμένες περιπτώσεις, από την επίπλευση ρεφορμιστικών και παρόμοιων αυταπατών (ούτως ή άλλως, πολύ ισχυρών και στις δύο χώρες) ή ακόμη και των δυνάμεων της μαχητικής αντίδρασης, που προτιμούν, για την περίπτωση, την προσωπίδα του "μαχητή ενάντια στο διεφθαρμένο καθεστώς".

***

Στην Ιταλία, το Κόμμα της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, το μόνο, ουσιαστικά, κόμμα που με συνέπεια αντιτάσσεται σε μακροπρόθεσμες επιλογές των τελευταίων, παρουσίασε αιφνιδιαστικά, ίσως και για το ίδιο, αποτελέσματα. Την επιτυχία του κανείς Ιταλός αναλυτής δεν αρνήθηκε. Και καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για επιτυχία όχι μόνο σε συνθήκες πόλωσης, που δυνάμωνε την ατμόσφαιρα της "χαμένης ψήφου", αλλά και σε συνθήκες αντικομμουνιστικής υστερίας, αν όχι αντικομμουνιστικών προκλήσεων. Οι θεατές της RAI είχαν την ευκαιρία να δουν, π. χ., σε μια από τις τελευταίες προεκλογικές συζητήσεις, γνωστό τηλεπαρουσιαστή να ρωτά τον ΓΓ της "Ρεφοντατσιόνε" Φάουστο Μπερτινότι: "Εσείς, που αντιπροσωπεύετε το παρελθόν, τι έχετε να πείτε για το μέλλον;".

Το ίδιο ακριβώς συνέβη και στη Γαλλία, σε άλλες, βέβαια, συνθήκες. Κατ' αρχήν, ο υποψήφιος του ΓΚΚ για την Προεδρία της Δημοκρατίας Ρομπέρ Υ κατόρθωσε να καταλάβει μια πολύ καλή θέση, βελτιώνοντας τα ποσοστά του, σε σχέση με τις προηγούμενες προεδρικές εκλογές. Και κανείς να μη σημειώσει ειρωνεία στα γραφόμενά μας. Μόνο συνειδητοί υποκριτές δε θα καταλάβαιναν τι σημαίνει για τους κομμουνιστές να κατεβαίνουν σε εκλογές σε συνθήκες όχι μόνο πολύ δύσκολες, αλλά κυριολεκτικά καταθλιπτικές, ασύγκριτα χειρότερες από της Ιταλίας ή και της Ελλάδας.

Ωστόσο, το αποτέλεσμα του ΓΚΚ δεν ήταν το μόνο ενδεικτικό. Σοβαρά πρέπει να μελετηθεί και το αποτέλεσμα της Αρλέτ Λαγκιγέ, η οποία, με 1.617.000 ψήφους (το 5,34% των εγκύρων), κατέλαβε την 6η θέση, με αποτέλεσμα πολλοί να αναρωτιούνται αν δεν ήταν αυτή η πραγματική έκπληξη των γαλλικών εκλογών.

Πώς, αλήθεια, να εξηγηθεί η τόσο ισχυρή παρουσία τέτοιων δυνάμεων σε τόσο δύσκολες συνθήκες;

***

***

Θανάσης ΠΑΠΑΡΗΓΑΣ

Στη Γαλλία, η προεκλογική περίοδος ήταν, πιθανώς, η πρώτη στην ιστορία της Γαλλίας, που χαρακτηρίστηκε από μεγάλους αγώνες όχι μόνο των εργαζομένων αλλά και άλλων κατηγοριών, περιθωριακών, ως τώρα, αλλά που, όπως φαίνεται, παίρνουν μεγάλη μαζικότητα στις συνθήκες της Νέας Τάξης - π.χ. των αστέγων