Οσοι έχουν καλή μνήμη θα θυμούνται πως πέρσι, τέτοια εποχή, φούντωνε η φιλολογία για την ανάγκη εξεύρεσης συμπληρωματικών δημόσιων πόρων ύψους περίπου 1 τρισεκατομμυρίου δραχμών. Οι προεκλογικές ανάγκες τόσο του κυβερνώντος κόμματος όσο και της ΝΔ είχαν μετατρέψει τον προς κατάρτιση προϋπολογισμό του 1997 σε πρώτο μέτωπο "αντιπαράθεσης" και οι εκατέρωθεν "μάγοι" πρότειναν συνταγές και "μείγματα πολιτικής". Η χρονιά πέρασε, το σύνολο των εργαζομένων της χώρας "γεύτηκε", με τον πιο πικρό τρόπο, τα αποτελέσματα εκείνης της "αναμέτρησης" και τώρα, ένα χρόνο μετά, βρισκόμαστε και πάλι στον ίδιο και χειρότερο παρονομαστή. Για το 1998 τοπρόγραμμα "σύγκλισης" απαιτεί συμπληρωματικά έσοδα τουλάχιστον 500 δισ. δρχ. περισσότερα από φέτος, συν τις όποιες αποκλίσεις αυτής της χρονιάς.

Ο Γ. Παπαντωνίου προχτές ήταν σαφής. Λακωνικά μεν, άκρως αποκαλυπτικά δε, προσδιόρισε το στίγμα της οικονομικής πολιτικής και για την επόμενη χρονιά. Στο υπουργείο δήλωνε πως το 1998 θα είναι "χρόνος λιτότητας για το δημόσιο" και στη Βουλή κατέθετε νομοσχέδιο για την αξιοποίηση, λέει, των κινητών αξιών του δημοσίου. Για όσους δεν κατάλαβαν εξηγούμαστε: Τα όποια συμπληρωματικά έσοδα απαιτούνται για το 1998, πέρα από την κλιμάκωση της φορολογικής λεηλασίας μισθωτών και συνταξιούχων, θα εξασφαλιστούν - βάσει του νομοσχεδίου - με το ξεπούλημα επιχειρήσεων και όποιας άλλης δημόσιας περιουσίας, που τώρα θα γίνεται πλέον με συνοπτικούς τρόπους. Η ιστορία με την περικοπή των δαπανών είναι γνωστή. Είναι η άλλη πλευρά της λιτότητας, που πλήττει ολοένα και πιο βάναυσα τους εργαζομένους της χώρας. Αν η ορατή της όψη είναι η επαίσχυντη εισοδηματική πολιτική, που μειώνει συνεχώς την αγοραστική δύναμη των εισοδημάτων των λαϊκών στρωμάτων, η άλλη είναι η κατακρεούργηση κάθε κοινωνικού χαρακτήρα δαπάνης του κρατικού προϋπολογισμού.

Κοντόφθαλμη και συνάμα εγκληματική πολιτική, από όποια σκοπιά και να την προσεγγίσει κανείς. Κοντόφθαλμη επειδή δεν παίρνει καν υπόψη της τα αντικειμενικά - οικονομικά όρια, που υπάρχουν. Για παράδειγμα το δημόσιο δε διαθέτει πλέον, για να εξασφαλίσει πόρους, ούτε την ΑΓΕΤ, ούτε να ναυπηγεία, ούτε την "Πειραϊκή - Πατραϊκή", ούτε τα μεταλλεία Κασσάνδρας, όπως δε θα έχει μετά την επόμενη χρονιά τον ΟΤΕ, τη ΔΕΠ και πάει λέγοντας. Αλλά και οι περικοπές των λεγόμενων κοινωνικών δαπανών εξαντλούνται, αφού, όπως το πάνε όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων, εξαντλούνται οι ίδιες οι κοινωνικές δαπάνες, που ήδη έχουν φτάσει σε απαράδεχτα χαμηλά επίπεδα. Εγκληματική, γιατί πρόκειται για μια πολιτική που περιφρονεί κατάφωρα και υπονομεύει τα συμφέροντα της χώρας, στήνοντας παράλληλα μέτωπα ενάντια σ' ολόκληρο το λαό. Σε ό,τι αφορά τη μέχρι σήμερα πορεία των ιδιωτικοποιήσεων, έχουν αποδειχτεί με τον πιο δραματικό τρόπο τα καταστροφικά αποτελέσματα, που επέρχονται σε όσους τομείς επιχειρήθηκε. Οι περιπτώσεις των ναυπηγείων που διαλύθηκαν για χάρη των γερμανικών ναυπηγείων, αφήνοντας τη χώρα ουσιαστικά χωρίς ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία και της ελληνικής τσιμεντοβιομηχανίας, που λειτουργεί στη χώρα σαν παρακλάδι ιταλικών πολυεθνικών, είναι από τις πλέον χαρακτηριστικές.

Ο προϋπολογισμός σκληρής λιτότητας, που προετοιμάζουν και για την επόμενη χρονιά οι "εκσυγχρονιστές", δε θα λύσει φυσικά κανένα πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας. Αντίθετα, θα οξύνει την κρίση που υπάρχει σε διάφορους τομείς της και αν κάτι δεν αλλάξει ριζικά στο μεταξύ, του χρόνου τέτοια εποχή τους εργαζόμενους θα απασχολούν πάλι τα ίδια, αλλά από δυσμενέστερη θέση, ζητήματα.