Πολλά και διάφορα βαρύγδουπα λέγονται και γράφονται τις μέρες αυτές, σχετικά με τη συνεχιζόμενη Διαβαλκανική Συνάντηση της Κρήτης. Οτι πρόκειται περί μιας πρωτοβουλίας, που προωθεί την ειρήνη και την ασφάλεια στην περιοχή, τη φιλία και τη συνεργασία των βαλκανικών χωρών, κλπ., κλπ.Χωρίς να έχουμε την παραμικρή αυταπάτη, για τον πραγματικό χαρακτήρα και το περιεχόμενο της συνάντησης, δε θα αρνούμασταν και την παραμικρή, χειροπιαστή απόδειξη των προαναφερόμενων. Για παράδειγμα, απλά και μόνο, να σταματήσουν οι προκλητικές και επικίνδυνες παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου, από τουρκικά πολεμικά αεροπλάνα. Η να υπάρξει μια σαφής και κατηγορηματική δέσμευση, περί σεβασμού των υπαρχόντων συνόρων και αποκήρυξης της οποιασδήποτε εδαφικής διεκδίκησης μιας χώρας εναντίον άλλης. Αν δεν υπάρξουν και ορισμένα τέτοια αποτελέσματα, τότε από πού συνάγεται ο φιλειρηνικός χαρακτήρας της πρωτοβουλίας και κατ' επέκταση της συνάντησης; Μήπως, επειδή ο Ελληνας πρωθυπουργός υποσχέθηκε στους άλλους αρχηγούς κρατών και τους Βαλκάνιους ομολόγους του, την απλόχερη βοήθεια της Ελλάδας, για να γίνουν μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ; Μα, η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ και ετοιμάζεται να γίνει και πλήρες μέλος της ΕΕ και, όμως, το γεγονός αυτό δεν την εμποδίζει καθόλου, να κάνει όσα κάνει...