Ενα κόμμα και μια κυβέρνηση που "άνοιξε" το 1997 στέλνοντας τα ΜΑΤ να ρίξουν ζάχαρη (!) στα ρεζερβουάρ των τρακτέρ των αγροτών και να τους σκάσουν τα λάστιχα, δε θα μπορούσε να την κλείσει με "συνεπέστερο" τρόπο: Με την υπερψήφιση του πλέον αντιλαϊκού προϋπολογισμού που έχει γνωρίσει ο τόπος από τη μεταπολίτευση. Η κυβέρνηση, καθ' όλη τη διάρκεια του προηγούμενου έτους, διαχειρίστηκε τις υποθέσεις του αστικού κράτους και των ιθυνουσών τάξεων που το καθοδηγούν, με τρόπο σχεδόν άψογο για τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Δεν είναι μικρό πράγμα, λίγες ώρες πριν την ψηφοφορία για τον προϋπολογισμό, να ανακοινώνονται τα συγχαρητήρια του προέδρου των Ελλήνων βιομηχάνων για τον "καλύτερο προϋπολογισμό" (!) των τελευταίων ετών. Πολύ περισσότερο, δεν είναι άνευ σημασίας ότι η πρώτη δήλωση στην οποία προέβη ο νέος Αμερικανός πρέσβης, μόλις πάτησε το πόδι του στην Αθήνα, ήταν: "Στηρίζουμε την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Σημίτη".

Με αυτές τις "περγαμηνές" στο ενεργητικό του, το ΠΑΣΟΚ μπορεί να περηφανεύεται ότι έχει εισέλθει ως πλήρες μέλος στο κλαμπ της κλασικής ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, που μπροστά στο δικό της νεοφιλελεύθερο "ανάστημα" ωχριούν οι αλλοδαποί Χριστιανοδημοκράτες και οι εγχώριοι Νεοδημοκράτες. Η κυβέρνηση του κυρίου Σημίτη κατέκτησε μέσα στο 1997 ένα ασφαλές και αναγνωρίσιμο, από το λαό, σύμβολο: Τον κύριο Σπράο... Βέβαια πριν από αυτόν είχε "οργωθεί" κατάλληλα το έδαφος: "Απασχολήσιμοι", "κοινωνικό φραγγέλιο" και - τούτο το τελευταίο - το "όλα λειτούργησαν ρολόι" (!) αφότου βρέθηκαν τα πτώματα του ουκρανικού αεροσκάφους, θα ήταν αρκετά για να κατατάξουν την κυβέρνηση στο υψηλότερο βάθρο της χειρότερης μεταπολιτευτικής πυραμίδας των ταγών του αστικού πολιτικού κόσμου. Αν, δε, προστεθούν στο παλιότερο, εκείνο το αμίμητο "ευχαριστούμε τις ΗΠΑ", τότε το μείγμα είναι εκρηκτικό. Ολο το "δικαιοκρατικό" και "εκσυγχρονιστικό" εγχείρημα του ΠΑΣΟΚ αποτυπώνεται περίτρανα. Ομως, η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να δώσει πολλές εξετάσεις στους εξεταστές της. Και γι' αυτό δε φείστηκε μεθόδων μέσα στο 1997: Και χουντικούς νόμους ανέσυρε κατά των εργαζομένων, και χαφιέδες έστειλε για να παρακολουθήσουν ανοιχτές και κλειστές συγκεντρώσεις φορέων (και εδώ το ΚΚΕ, πέραν των εξωδίκων Γιαννόπουλου στο "Ρ", τις απειλές για επαναφορά των "ιδιωνύμων" και των νόμων 509, είχε την τιμητική του) και την Ελλάδα προσέδεσε στο άρμα του ηλεκτρονικού φακελώματος, τύπου Σένγκεν. Μέχρι πολίτες συνέλαβε που δε συμφωνούσαν με την ανάληψη της Ολυμπιάδας του 2004, μέχρι μια ολόκληρη κοινότητα, την Ολυμπιάδα Χαλκιδικής, έχει θέσει σε κατάσταση κατοχής από τα ΜΑΤ για τα συμφέροντα μιας πολυεθνικής. Τι άλλο να κάνει μια κυβέρνηση σε 365 μέρες;

Το ερώτημα στην περίπτωση της κυβέρνησης Σημίτη είναι ρητορικό. Διότι αυτό το διαχειριστικό επιτελείο είναι αποφασισμένο: Θα φτάσει μέχρι "τέλους": Τουτέστιν, αν μέσα στο 1997, μέσω της συμφωνίας της Μαδρίτης και της επικύρωσης της νέας δομής του ΝΑΤΟ, επισφραγίστηκε η αμερικανοποίηση του Αιγαίου και η υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας, το 1998 προδιαγράφεται απειλητικό και για το Κυπριακό. Τώρα αν στη Σύνοδο της ΕΕ στο Λουξεμβούργου, οι γερμανικοί ελιγμοί απέναντι στις ΗΠΑ έδωσαν τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να επαναλάβει το γνωστό κιτς των "εθνικών θριαμβολογιών" (επί της μη "εντάξιμης" Τουρκίας στην ΕΕ), ένα είναι σίγουρο. Η βαθύτερη πρόσδεση των ελληνοτουρκικών σχέσεων στη μέγκενη των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων τίποτα καλό δεν προμηνύει για τους λαούς στις δυο πλευρές του Αιγαίου.

Πάντως, η κυβέρνηση έχει άλλη άποψη. Διότι όπως εξήγησε κατά κόρον ο πρωθυπουργός μέσα στο 1997, στην Ελλάδα "δεν υπάρχει λιτότητα"! Αντιθέτως, λέει, η κυβέρνηση πρέπει να δεχτεί τον ψόγο ότι δίνει περισσότερα από όσα παράγουν στους εργαζόμενους! Και όχι μόνο αυτό. Αλλά αυτή η προκλητική κυβέρνηση είχε το θράσος πέρσι να μιλάει μέχρι και για "αριστερό Μάαστριχτ", όταν υπέγραφε τη Συνθήκη του Αμστερνταμ. Είχε το θράσος να μιλάει για "επανάσταση" στην εκπαίδευση, όταν νομοθετούσε την αντιεκπαιδευτική "μεταρρύθμιση". Να μιλά για "αναζωογόνηση" της χώρας και "δημοκρατική αποκέντρωση" όταν καταργούσε διά ροπάλου, όταν παρέδιδε στην οικονομική ασφυξία και πρόσδενε βαθύτερα στους αντιλαϊκούς μηχανισμούς της κεντρικής εξουσίας χιλιάδες κοινότητες και δήμους, μέσω του περιβόητου "Καποδίστρια". Ας σημειωθεί ότι όλα τα παραπάνω και ακόμα περισσότερα λέχθηκαν από μια κυβέρνηση που είναι τέτοια η έφεσή της στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, που υπουργοί της περηφανεύονται στη Βουλή επειδή επί των ημερών τους έπαψαν να υπάρχουν κρατικά ναυπηγεία στη χώρα! Από μια κυβέρνηση που αντιμετωπίζει την ανεργία και τις απολύσεις εργατών από τις πολυεθνικές σαν αντικειμενικές "επιχειρησιακές αναδιαρθρώσεις"!

Βέβαια, το 1997 σημαδεύτηκε και για ένα ακόμα λόγο, σε ό,τι αφορά το ΠΑΣΟΚ και τα εσωκομματικά του. Από τις διαγραφές τριών βουλευτών από την κοινοβουλευτική του ομάδα, μετά την προ μηνών παραίτηση Καστανίδη. Διαγραφή που ήρθε ως συνέχεια μιας παρατεταμένης περιόδου δημόσιων "αμφισβητήσεων" του πρωθυπουργού και ως συνέπεια της ανάγκης του τελευταίου να δηλώσει "αποφασιστικός" στα του οίκου του. Μόνο που αυτές οι "ανώδυνες" διαγραφές (Κηπουρός, Γικόνογλου, Κεδίκογλου) δεν μπορούν ούτε το ανύπαρκτο πρόβλημα να διογκώσουν, ούτε το πραγματικό να αποκρύψουν. Και το ανύπαρκτο πρόβλημα για τον Κ. Σημίτη δεν είναι άλλο από μια λεγόμενη "εσωκομματική αντιπολίτευση", η οποία - όταν δεν εκδηλώνει τη δυσφορία της για την απομάκρυνσή της από την κουτάλα της εξουσίας - "διαφωνεί" στα επιμέρους, αλλά στηρίζει στα βασικά, χειροκροτά τη στρατηγική σκόπευση της κυβέρνησης. Οσο για το πραγματικό πρόβλημα του Κ. Σημίτη και της κυβέρνησης βρίσκεται στην ελληνική κοινωνία. Εκεί που η πολιτική του παράγει δυσφορία, οργή και βγάζει στους δρόμους της αντίστασης όλο και περισσότερους. Μια πολιτική που διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά για να απεγκλωβιστούν από το ΠΑΣΟΚ ευρείες λαϊκές μάζες που διατηρούν ακόμα αυταπάτες για το χαρακτήρα αυτού του κόμματος.