Ακόμη βαθύτερα στη δίνη του εμφύλιου σπαραγμού βυθίστηκε το 1997 η Αλγερία. Οι πρώτες βουλευτικές εκλογές, μετά την έναρξη της εμφύλιας σύρραξης το 1992, που διεξήχθησαν στις 5 Ιούνη δεν έβγαλαν τη χώρα από το αδιέξοδο, όπως πολλάκις είχε υποσχεθεί ο στρατηγός και νυν νομότυπος Πρόεδρος Λιαμίν Ζερουάλ. Οι, προσκείμενες στον Ζερουάλ, πολιτικές δυνάμεις συγκέντρωσαν τη συντριπτική πλειοψηφία της εκλογικής προτίμησης, παρά τις καταγγελίες των κομμάτων της αντιπολίτευσης για σωρεία παρατυπιών και ενώ όλες οι ισλαμικές οργανώσεις αποκλείστηκαν από την εκλογική μάχη. Ανάλογο ήταν το σκηνικό και στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές που διεξήχθησαν τον Οκτώβρη. Κάποιες προσπάθειες τόσο του ΓΓ του ΟΗΕ, Κόφι Ανάν, όσο και της Ευρωπαϊκής Ενωσης για ανάληψη μεσολαβητικής πρωτοβουλίας με στόχο την αποκλιμάκωση της κρίσης απορρίφθηκαν κατηγορηματικά από την αλγερινή κυβέρνηση.

Την ίδια στιγμή, όμως, οι βομβιστικές επιθέσεις και τα παγιδευμένα αυτοκίνητα συνέχισαν να σπέρνουν το θάνατο, ενώ εφιάλτης έγινε για τους αθώους χωρικούς και πολίτες το φαινόμενο των σφαγών, το οποίο έκανε την εμφάνισή του από την αρχή του προηγούμενου έτους. Μόνο κατά τη διάρκεια της μηνιαίας θρησκευτικής γιορτής του Ραμαζανιού, πέρυσι το Γενάρη, υπολογίζεται ότι έχασαν τη ζωή τους σφαγιασμένοι από αγνώστους ενόπλους περισσότερα από 270 άτομα, ενώ σε δεκάδες εκατοντάδες καταμετριέται ο αριθμός των θυμάτων των επιδρομών αυτών τους επόμενους μήνες. Τα χωριά της Νότιας Αλγερίας πνίγηκαν στο αίμα και η αλγερινή αντιπολίτευση κρούει τον κώδωνα του κινδύνου προειδοποιώντας ότι η βία θα ενταθεί στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα. Οι αλγερινές αρχές, αν και σπάνια σχολιάζουν επισήμως τις σφαγές και τις βομβιστικές επιθέσεις, ρίχνουν τις ευθύνες των αποτρόπαιων επιδρομών στους μαχητές της "Ενοπλης Ισλαμικής Ομάδας".

Παρ' όλα αυτά, πολλοί πολιτικοί αναλυτές, αλλά και στελέχη της αντιπολίτευσης υποστηρίζουν σαφώς ότι οι κυβερνητικές δυνάμεις και άνδρες των μυστικών υπηρεσιών της χώρας έχουν εισχωρήσει στην "Ενοπλη Ισλαμική Ομάδα" και μέσα από τις σφαγές αυτές ή ακόμη και δρώντας μόνοι τους, επιτείνουν το φαύλο κύκλο της βίας προκειμένου να εξαλείψουν το λαϊκό έρεισμα των ισλαμιστών, αλλά και για να θεμελιώσουν την απόλυτη κυριαρχία της κυβέρνησης στον τρόμο των πολιτών. Πάντως ο επίσημος απολογισμός των θυμάτων του εμφύλιου σπαραγμού από το 1992 μέχρι και τις τελευταίες ημέρες του 1997 έφθασε τους 75.000 νεκρούς, που στην πλειοψηφία τους είναι αθώοι πολίτες, χωρικοί και γυναικόπαιδα.

Οι εξτρεμιστές ισλαμιστές έκαναν ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία τους, το 1997, και στην Αίγυπτο διαψεύδοντας τους ισχυρισμούς του Αιγύπτιου Προέδρου Χόσνι Μουμπάρακ περί πλήρους πάταξης της δράσης τους. Η επίθεση ενόπλων κατά τουριστικού λεωφορείου στις 18 Σεπτέμβρη, έξω από το Αιγυπτιακό Μουσείο του Καϊρου που στοίχισε τη ζωή σε 9 Γερμανούς τουρίστες και τον οδηγό τους, όπως και η ανάλογη επίθεση ενόπλων εναντίον πλήθους τουριστών σε ναό 3.400 ετών στην πόλη Λουξόρ, στις 17 Νοέμβρη, που στοίχισε τη ζωή σε 68 ανθρώπους, από τους οποίους οι 58 ήταν τουρίστες, έπληξε ανεπανόρθωτα την τουριστική βιομηχανία της χώρας, αλλά και το προφίλ της αιγυπτιακής ηγεσίας. Η άμεση αποπομπή του υπουργού Εσωτερικών και αρμοδίου για θέματα τρομοκρατίας, Χασάν ελ Αλφι, αλλά και οι δεσμεύσεις του Χόσνι Μουμπάρακ δε φάνηκαν να έπεισαν τη διεθνή κοινή γνώμη, καθώς ακολούθησε πλήθος ακυρώσεων στα ταξιδιωτικά γραφεία οδηγώντας σε αδιέξοδο την αποδοτικότερη πηγή εσόδων της χώρας.

Οι καταδίκες σε θάνατο ορισμένων ισλαμιστών και η επιβολή σε ορισμένους άλλους εξοντωτικών ποινών, δε θα καταφέρει να λύσει το πρόβλημα, υποστηρίζουν πολλοί αναλυτές, τονίζοντας ότι οι αλλεπάλληλες διασπάσεις του ισλαμιστικού εξτρεμιστικού κινήματος εμποδίζουν ακόμη και τον πλήρη έλεγχο της δράσης του από τα ηγετικά στελέχη του, παρά την επανεμφάνιση στο προσκήνιο, με ανακοινώσεις, της παλαιάς γνώριμης "Τζαμάα αλ Ισλαμίγια".