Οι αλλαγές που συντελέστηκαν τη χρονιά που πέρασε για την Ευρώπη ήταν αποκαλυπτικές σε σημαντικό βαθμό για την πορεία της στο μέλλον, αλλά και το ρόλο που ευελπιστούν να παίξουν οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις στον ευρωπαϊκό, και όχι μόνο, χώρο. Η εκλογή του Τόνι Μπλερ στην πρωθυπουργία της Βρετανίας χαρακτηρίστηκε από τα ΜΜΕ ως μια "πνοή αλλαγής", σαν ένας "άνεμος αλλαγής" που μπορεί να φέρουν "οι κεντροαριστερές κυβερνήσεις", που μπορεί να συμπαρασύρει και άλλες χώρες στη δημιουργία τέτοιων χώρων άσκησης εξουσίας και πολιτικής. Αυτό όμως που τελικά μένει, κοιτώντας πίσω από την καλογυαλισμένη βιτρίνα, είναι αρκετά διαφορετικό από αυτό που συνήθως προβάλλεται από τα ΜΜΕ.

Τα νέα δυναμικά και εκσυγχρονιστικά κράτη δεν έχουν να προσθέσουν τίποτα ιδιαίτερο στον πολιτικό λόγο και την κοινωνία στο σύνολο της. Οι σημαντικές και τρομακτικές αλλαγές στα πρόσωπα δε σήμαιναν καθόλου και αλλαγές σε επίπεδο πολιτικής. Μάλιστα η επίθεση στα κεκτημένα δικαιώματα των εργαζομένων είναι τόσο απροκάλυπτη και εκβιαστική, μία επίθεση που μόνο οι σκληρές νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις τολμούσαν παλιότερα να πράξουν, ξεσηκώνοντας πάντα θύελλα αντιδράσεων και αγώνων. Το ερώτημα όμως παραμένει πάντα το ίδιο, και αυτοί που θα πρέπει να δώσουν μία απάντηση είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι που πλήττονται.