Χρονιά εκλογών και αλλαγών του πολιτικού σκηνικού το 1997 για τη Γαλλία. Η αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια από τη σκληρή λιτότητα που έχει επιβάλλει η δεξιά κυβέρνηση του Αλέν Ζιπέ, προκαλεί κύματα απεργιών σε διάφορους εργασιακούς τομείς, ήδη, από την αρχή της χρονιάς. Τα αιτήματα όλων είναι παρόμοια και δεν είναι άλλα από την αύξηση των μισθών, την κατοχύρωση των συνταξιοδοτικών και ασφαλιστικών προγραμμάτων, τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας. Μάλιστα, το Μάρτη ξεσπά κύμα αντιδράσεων και μαζικών διαδηλώσεων εξαιτίας του νέου μεταναστευτικού νόμου που επιβάλλει αυστηρό έλεγχο στις αφίξεις ξένων στη χώρα, ενώ σοβαρές αντιδράσεις στον προοδευτικό κόσμο έχουν προκαλέσει μια σειρά σαφώς ρατσιστικών αποφάσεων που λαμβάνουν οι δήμαρχοι που πρόσκεινται στο Εθνικό Μέτωπο του Ζαν Μαρί Λεπέν.

Στις 21 Απρίλη ο Γάλλος Πρόεδρος Ζακ Σιράκ διαλύει τη Βουλή και προκηρύσσει πρόωρες βουλευτικές εκλογές, στοχεύοντας στην ανανέωση της λαϊκής εντολής, που θα επιτρέψει την απρόσκοπτη εφαρμογή σκληρών οικονομικών μέτρων, προκειμένου η χώρα να ικανοποιήσει τους όρους συμμετοχής της στην ευρωπαϊκή νομισματική ενοποίηση. Ομως, ο Ζακ Σιράκ και ο δεξιός κυβερνητικός συνασπισμός των RPR-UDF χάνει το στοίχημα των εκλογών. Στον πρώτο γύρο της 25ης Μάη, ο κυβερνητικός συνασπισμός συγκεντρώνει τα χαμηλότερα συγκεντρωτικά ποσοστά των τελευταίων 30 χρόνων και, στην ουσία, συντρίβεται από την εκλογική πλατφόρμα των Σοσιαλιστών, των Κομμουνιστών και των Πρασίνων, που συγκεντρώνει το 40,6% της εκλογικής προτίμησης. Ο δεύτερος γύρος της 1ης Ιούνη επιβεβαιώνει την ήττα.

Ετσι, στις 2 Ιούνη ο Γάλλος Πρόεδρος αναθέτει την πρωθυπουργία στον ηγέτη του Σοσιαλιστικού Κόμματος Λιονέλ Ζοσπέν, εγκαινιάζοντας μια νέα περίοδο "συγκατοίκησης" στη γαλλική ηγεσία. Στις 6 Ιούνη σχηματίζεται η νέα κυβέρνηση με τη συμμετοχή Κομμουνιστών και Πρασίνων και στις προγραμματικές της διακηρύξεις μιλά για χαλάρωση των κριτηρίων της νομισματικής ενοποίησης, διαφύλαξη του ασφαλιστικού συστήματος και της κοινωνικής πρόνοιας, για "πάγωμα" των ιδιωτικοποιήσεων, εκτός και αν αυτές κρίνονται "ύψιστης σημασίας για το εθνικό συμφέρον" και για άμεση καταπολέμηση του μείζονος προβλήματος της ανεργίας μέσα από τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Μόλις 4 ημέρες αργότερα, στο Παρίσι πραγματοποιείται τεράστια διαδήλωση εργαζομένων, με επικεφαλής αντιπροσώπους των εργαζόμενων της αυτοκινητοβιομηχανίας "Ρενό" (της οποίας το παράρτημα στη Βιλβόρντ απειλείται με οριστικό κλείσιμο), με στόχο να υπενθυμίσει στη νέα κυβέρνηση τις δεσμεύσεις της. Η περίοδος χάριτος για τους νέους κυβερνώντες έχει λήξει.

Ενώ η απεργία στη "Ρενό" συνεχίζεται, στις 20 Ιούνη, η αυτοκινητοβιομηχανία "Πεζό" ανακοινώνει τη μείωση του προσωπικού της κατά 3.816 θέσεις, μέσα στο τρέχον έτος. Τελικά, στα μέσα Ιούλη και μετά από την παρουσίαση νέας έκθεσης εμπειρογνωμόνων και τις μαραθώνιες συνομιλίες εργοδοσίας και συνδικαλιστών, η γαλλική κυβέρνηση, που κατέχει και την πλειοψηφία των μετοχών της "Ρενό", "νίπτει τα χείρας της" και ανακοινώνει το οριστικό κλείσιμο του παραρτήματος της Βιλβόρντ. "Το χάπι χρυσώνεται" κάπως για τους 3.100 εργαζομένους για τους οποίους προβλέπεται η καταβολή μιας εφάπαξ αποζημίωσης ύψους μέχρι και 40.000 δολαρίων, η καταβολή μισθού στους νεότερους για έναν χρόνο και η πρόωρη συνταξιοδότηση των μεγαλύτερων σε ηλικία.

Στις 21 Ιούλη, και ενώ έχει ήδη πραγματοποιηθεί δυναμική κινητοποίηση των αγροτών στη Μασσαλία, που διαμαρτύρονται για την πτώση των τιμών στα προϊόντα τους, ο νέος πρωθυπουργός, Λιονέλ Ζοσπέν, ζητά από το γαλλικό λαό κατανόηση και υπομονή. Λίγες ημέρες αργότερα, στις 24 του μήνα, η γαλλική διπλωματία ανακοινώνει και επισήμως την αλλαγή της πολιτικής της στην Αφρική, από την οποία αποσύρει μεγάλο μέρος των δυνάμεών της.

Το Σεπτέμβρη, η γαλλική κυβέρνηση ανακοινώνει την πώληση μέρους των μετοχών της κρατικής εταιρίας επικοινωνιών "Φρανς Τελεκόμ", για την οποία είχε δεσμευτεί ότι δε θα ιδιωτικοποιηθεί. Παράλληλα παρουσιάζεται στο γαλλικό Κοινοβούλιο ένα νέο σχέδιο νόμου για τη μετανάστευση, το οποίο χαρακτηρίζεται ανεπαρκές από πολλές αντιρατσιστικές οργανώσεις. Δύο μήνες αργότερα, στις 3 Νοέμβρη η Γαλλία βρίσκεται και πάλι στον κλοιό των οδοφραγμάτων των οδηγών φορτηγών, που διαμαρτύρονται για την ασυνέπεια των εργοδοτών να υλοποιήσουν τις δεσμεύσεις που είχαν αναλάβει μετά τη 12ήμερη απεργία των οδηγών το Νοέμβρη του 1996, σχετικά με τους μισθούς, τις ώρες εργασίας και το όριο συνταξιοδότησής τους.

Μετά από 4 ημέρες μαραθώνιων διαβουλεύσεων και την παρέμβαση της κυβέρνησης, στις 7 Νοέμβρη το μεγαλύτερο συνδικάτο των οδηγών, CFDT, καταλήγει σε συμφωνία με τους εργοδότες, παρά τις αντιρρήσεις των υπολοίπων συνδικάτων CGT, FO κ.ά. Οι γαλλικοί αυτοκινητόδρομοι δίνονται και πάλι στην κυκλοφορία.

Παράλληλα, το ενδιαφέρον της γαλλικής κοινής γνώμης φαίνεται ότι έχει επικεντρωθεί, σε αρκετά σημαντικό βαθμό, στη δίκη του 76χρονου Μορίς Παπόν, πρώην υπουργού Οικονομικών στην κυβέρνηση του Ζισκάρ ντ' Εστέν και πρώην αστυνομικού διευθυντή της περιοχής του Μπορντό, ο οποίος υπήρξε σημαίνον στέλεχος της φιλοναζιστικής κυβέρνησης Βισί και βαρύνεται με την κατηγορία της απέλασης προς τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης περισσοτέρων από 1.690 Εβραίων. Η δίκη του Παπόν μοιάζει να έχει ιδιαίτερη βαρύτητα για τη γαλλική κοινωνία, καθώς το θέμα της κυβέρνησης Βισί, των δραστηριοτήτων και των προσωπικοτήτων που ενεπλάκησαν σε αυτές, έχει πολλάκις απασχολήσει την κοινή γνώμη, ενώ ο πρώην Πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Μιτεράν είχε παραδεχτεί το 1994 ότι παρενέβη προσωπικά για να σταματήσει η σχετική ανακριτική διαδικασία σε βάρος του Παπόν και άλλων γνωστών ονομάτων που φέρονται να βαρύνονται με την κατηγορία των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας.

Το τέλος του 1997 βρίσκει τη νέα γαλλική κυβέρνηση αντιμέτωπη με την πρόκληση των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει και τις οποίες οι Γάλλοι εργαζόμενοι, απηυδισμένοι από την παρατεινόμενη λιτότητα και τη μεγάλη ανεργία του 12%, φροντίζουν να της υπενθυμίζουν με τις 24ωρες ή και μεγαλύτερες απεργιακές τους κινητοποιήσεις.