ΑΝΟΙΓΕΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΑΝΟΙΓΕΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ

Με καταιγιστικό ρυθμό η κυβέρνηση επιχειρεί να υλοποιήσει το αντιλαϊκό έργο της, που ονομάζει και "εκσυγχρονισμό". Ενας προϋπολογισμός, που χαρακτηρίστηκε ακόμα και από τα ίδια τα κυβερνητικά στελέχη ο σκληρότερος των τελευταίων χρόνων, συμπληρώνεται από ένα φορολογικό νομοσχέδιο που φορτώνει ακόμη περισσότερα βάρη στα μόνιμα υποζύγια των φορολογικών βαρών. Μια τροπολογία, που προοιωνίζεται την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων στις Δημόσιες Επιχειρήσεις και Οργανισμούς, συνοδεύεται από την απόφαση για τη σαρωτική ιδιωτικοποίηση. Μια αντιαγροτική πολιτική, που είχε ως αποτέλεσμα την κάθετη πτώση του αγροτικού εισοδήματος, ακολουθείται από τις ρυθμίσεις της "Ατζέντας 2000", που δίνουν τη χαριστική βολή στην αγροτική οικονομία και σε χιλιάδες μικρομεσαία αγροτικά νοικοκυριά. Ολα αυτά σε διάστημα δύο μηνών και έπεται συνέχεια: Κατάργηση του οκταώρου, κατεδάφιση του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος, εφαρμογή του αντιεκπαιδευτικού νόμου Αρσένη...

Ταυτόχρονα όμως στο ίδιο διάστημα έχουμε κινητοποιήσεις που αγκαλιάζουν όλα τα πληττόμενα από την κυβερνητική πολιτική στρώματα. Εργαζόμενοι, αγρότες, συνταξιούχοι, μικρομεσαίοι, μαθητές, φοιτητές. Στις κινητοποιήσεις αυτές εμφανίζονται ορισμένα νέα χαρακτηριστικά, που μπορούν να οδηγήσουν στην εκτίμηση ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια όχι μόνο ποσοτική, αλλά και ποιοτική άνοδο του μαζικού λαϊκού κινήματος.

***

Το πρώτο απ' αυτά τα χαρακτηριστικά είναι η αυξανόμενη συνεχώς συμμετοχή. Πολύ μεγαλύτερη από τις περσινές κινητοποιήσεις, πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που περίμενε η ίδια η κυβέρνηση. Χιλιάδες άνθρωποι καθημερινά αισθάνονται ότι "ο κόμπος έφτασε στο χτένι", ότι δεν έχουν το περιθώριο να κάθονται με τα χέρια σταυρωμένα. Η πλάτη τους ακούμπησε στον τοίχο, βγαίνουν στο δρόμο.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι ότι οι κινητοποιήσεις αυτές δε στρέφονται απλώς στην απόκρουση των συνεπειών από την ακολουθούμενη πολιτική, στρέφονται κατά της ίδιας της πολιτικής που γεννά και αναπαράγει τα προβλήματα. Αυτό επιβεβαιώνεται στις κινητοποιήσεις των αγροτών, που αναγνωρίζουν σαν τη ρίζα των προβλημάτων τους την Κοινή Αγροτική Πολιτική και την "Ατζέντα 2000", που προσυπογράφει βεβαίως και η κυβέρνηση. Γνωρίζουν ότι το παρόν και κυρίως το μέλλον τους εξαρτάται από την απόκρουση και την ανατροπή αυτής της πολιτικής. Το ίδιο ισχύει και με τις κινητοποιήσεις των εργαζόμενων στις Δημόσιες Επιχειρήσεις και Οργανισμούς, που διακρίνουν ότι η πολιτική της ιδιωτικοποίησης είναι πρώτα και κύρια αυτή που γεννά τροπολογίες, που απαιτεί την καρατόμηση των στοιχειωδέστερων κατακτήσεων και δικαιωμάτων τους. Οι μαθητές και οι φοιτητές στρέφονται όχι απλώς κατά των συνεπειών από την εφαρμογή του αντιεκπαιδευτικού νόμου, αλλά και κατά της πολιτικής που τον εκτρέφει. Αυτό το γεγονός φέρνει πιο κοντά τις κοινωνικές δυνάμεις σ' ένα ενιαίο μέτωπο, που αντιμάχεται την ίδια πολιτική. Κάθε μέρα γίνεται πιο καθαρό ότι τα προβλήματα μπορεί να είναι διαφορετικά στην έκφραση τους, έχουν όμως μια κοινή ρίζα.

Πάνω σ' αυτή τη βάση χτίζεται και το κίνημα αλληλεγγύης και συμπαράστασης, μεταξύ των κοινωνικών δυνάμεων και στρωμάτων. Το είδαμε να αναπτύσσεται με εντυπωσιακό τρόπο στο θεσσαλικό κάμπο, όπου εργαζόμενοι, μικρομεσαίοι, μαθητές δηλώνουν με τη μαχητική τους παρουσία ότι το πρόβλημα των αγροτών είναι και δικό τους πρόβλημα. Οτι το ξεκλήρισμα της μικρομεσαίας αγροτιάς θα οδηγήσει σε οικονομική καταστροφή ολόκληρη τηνπεριοχή. Με την έννοια αυτή δημιουργούνται οι προϋποθέσεις η συμπαράσταση να μετατραπεί σε συμπαράταξη.

***

Εκφραση αυτής της νέας ποιότητας που διαθέτουν οι πρόσφατες κινητοποιήσεις είναι και οι μορφές τους. Η πολυμορφία και η κλιμάκωσή τους, σαν αποτέλεσμα της εμπειρίας που αποκτήθηκε από τα περασμένα χρόνια, δίνουν μεγαλύτερη μαζικότητα, απαντούν στις σειρήνες της κυβερνητικής προπαγάνδας που θέλουν να στρέψουν τη μια κατηγορία πληθυσμού κατά των υπολοίπων, θωρακίζουν τις ίδιες τις κινητοποιήσεις απέναντι στις θεωρίες του "κοινωνικού αυτοματισμού". Απ' την άποψη αυτή οι κινητοποιήσεις των αγροτών αποδεικνύονται ιδιαίτερα αποτελεσματικές. Ομως και οι κινητοποιήσεις των μαθητών διακρίνονται από μια κλιμάκωση που δεν οδηγεί στην απομόνωση, αλλά επιδιώκει και κερδίζει την ευρύτερη αποδοχή από τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς, μια αποδοχή απαραίτητη για την επιτυχία.

Ολα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, βέβαια, δεν εκδηλώνονται αυτόματα και δεν εξασφαλίζεται εύκολα η μονιμότητά τους. Είναι αποτελέσματα μιας μακρόχρονης, συνεχούς και επίπονης διαδικασίας. Οσο αυτή η διαδικασία προχωράει και δυναμώνει, τόσο θα διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις για την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών, που με τη σειρά της θα οδηγήσει στην αποτελεσματική αντιμετώπιση της ρίζας των σημερινών προβλημάτων. Ο δρόμος μπορεί να είναι μακρύς και σίγουρα όχι εύκολος, όμως είναι μονόδρομος και το κυριότερο έχει ανοίξει.

Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Οι πολύμορφες κινητοποιήσεις των εργαζομένων, που ξεδιπλώνονται τον καιρό αυτό, αγκαλιάζουν όλα τα πληττόμενα από την κυβερνητική πολιτική στρώματα και εμφανίζουν ορισμένα νέα χαρακτηριστικά, που μπορούν να οδηγήσουν στην εκτίμηση ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια όχι μόνο ποσοτική, αλλά και ποιοτική άνοδο του μαζικού λαϊκού κινήματος