Τα πλεονεκτήματα της αυτοχρηματοδότησης των δημοσίων έργων εκθειάζει σε κάθε ευκαιρία η κυβέρνηση Σημίτη, προκειμένου να δικαιολογήσει την εν λευκώ εκχώρησή τους στη βουλιμία των μεγαλοκατασκευαστικών εταιριών και των πολυεθνικών.

Ενα από τα μεγάλα έργα που έχουν ανατεθεί με τη μέθοδο της αυτοχρηματοδότησης είναι και η λεωφόρος Σταυρού - Ελευσίνας. Ελα, όμως, που προχτές ο κ. υπουργός ΠΕΧΩΔΕ - με Προεδρικό Διάταγμα μάλιστα... - ανέλαβε να προικοδοτήσει με 14 περίπου δισ. δρχ. την ανάδοχο κοινοπραξία (14 μεγαλοκατασκευαστικές εταιρίες), με πρόσχημα το να... ξεκινήσουν και να επισπευστούν τα έργα. Αν όμως το κράτος βάζει τα λεφτά και στα χρηματοδοτούμενα έργα, τότε τι σόι αυτοχρηματοδότηση είναι αυτή; Πού είναι το διαβόητο επιχειρηματικό ρίσκο; Ετσι θα κατασκευάσουν και τα έργα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τα άλλα μεγάλα έργα με την αυτοχρηματοδότηση; Και γιατί τότε να μην έχει τον έλεγχο το κράτος, αφού αυτό (δηλαδή οι φορολογούμενοι) πληρώνει; Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία για το ποιοι θα πλήρωναν τα έργα - και μάλιστα στην πολλαπλάσια αξία από την πραγματική τους - αλλά το πράγμα αποκαλύπτεται κατά τρόπο προκλητικό και σκανδαλώδη.