Η ενεργοποιημένη συσσώρευση της μιλιταριστικής μηχανής σε ένα γεωγραφικό χώρο για πολεμική επέμβαση είναι μια πολιτική απόφαση. Κάθε στρατιωτική ενέργεια εξαρτάται από αυτήν. Από τη στιγμή, όμως, που αυτή η μιλιταριστική συσσώρευση υπερβαίνει το φυσιολογικό όριο του συσχετισμού δυνάμεων, δημιουργείται ο κίνδυνος αυτονόμησής της, ακόμη και από ένα τυχαίο γεγονός. Κάτι τέτοιο δείχνει να συμβαίνει στην τωρινή κρίση μεταξύ ΗΠΑ και Ιράκ. Παρατηρείται μια πρωτοφανής συσσώρευση αγγλο-αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων σε ένα δυσανάλογα μικρό χώρο, έναντι ενός εξίσου δυσανάλογα μικρού αντιπάλου. Επιπλέον, παραχωρούνται ποικίλες ενισχύσεις και διευκολύνσεις από όλη τη Δυτική Συμμαχία, από τον Καναδά μέχρι την Αυστραλία. Ταυτόχρονα, οι ΗΠΑ προσπαθούν να κάμψουν τις χαλαρές αντιρρήσεις των ελεγχόμενων από αυτές καθεστώτων της Μέσης Ανατολής.

Αναρωτιέται κανείς, προς τι αυτή η πρωτοφανής μιλιταριστική συσσώρευση προ ενός βαριά πληγωμένου αντιπάλου; Η τελευταία αμερικανική φιλολογία αναφέρει τον κίνδυνο παραγωγής και χρήσης όπλων μαζικής καταστροφής από το Ιράκ. Γνωρίζοντας, ως μόνο βέβαιο, ότι μαζική παραγωγή τέτοιων όπλων γίνεται σίγουρα από τις ΗΠΑ, έρχεται στον νου η ανατριχιαστική ερώτηση: Μήπως αυτή η αμερικανική κατηγορία γίνεται για να δικαιολογήσει μια επικείμενη δική της χρήση όπλων μαζικής καταστροφής εις βάρος του Ιράκ; Μήπως βρισκόμαστε προ των πυλών μιας νέας Χιροσίμα; Σε αυτή την περίπτωση, δικαιολογείται η πρωτοφανής διασυμμαχική παρουσία στις πύλες του Ιράκ. Επειδή πολύ αναπτύσσεται η φιλολογία περί του ιρακινού ολοκληρωτικού καθεστώτος, είναι ωφέλιμο να διευκρινιστεί ότι το πρόβλημα της αγγλο-αμερικανικής επέμβασης δεν είναι το πολιτικό καθεστώς του Ιράκ. Το πρόβλημα των ΗΠΑ είναι να σπάσει το αγκωνάρι του Ιράκ και να συμπαρασύρει μαζί του τη Συρία. Τότε θα ανοίξει απρόσκοπτη η λεωφόρος των ΗΠΑ, που ονομάζεται Ισραήλ και θα καλύψει όλη την περιοχή μέχρι την Κασπία. Είναι, δηλαδή, η νέα γεωγραφική διευθέτηση της περιοχής. Κάτω από αυτό το επιδιωκόμενο νέο γεωγραφικό χαλί, βρίσκονται τα κοιτάσματα του πετρελαίου. Η ραχοκοκαλιά του Ιράκ έσπασε από την ανάλογη δυτικοσυμμαχική πολεμική επέμβαση του 1990 - '91. Από τότε, το Βόρειο Ιράκ βρίσκεται υπό τουρκικό έλεγχο με τη δικαιολογία της αντιμετώπισης των Κούρδων ανταρτών. Ο εναέριος έλεγχος του νότιου Ιράκ βρίσκεται υπό αμερικανική κηδεμονία.

Αυτός ο οκταετής άτυπος διαμελισμός είναι το προγεφύρωμα ενός πιθανού οριστικού διαμελισμού. Το οκταετές οικονομικό εμπάργκο δεν έφερε τη λαϊκή εξέγερση που προσδοκούσαν οι ΗΠΑ και την ανατροπή του ιρακινού καθεστώτος. Τώρα, γίνεται φανερό ότι το λαβωμένο θήραμα πρέπει να θανατωθεί. Οι ΗΠΑ βάζουν το εξής δίλημμα στο Ιράκ: Θα παραδοθείτε ή θα διαλυθείτε. Από την απάντηση αυτού του διλήμματος, εξαρτάται η ίδια η εδαφική ακεραιότητά του. Για να τη διατηρήσει, θα πρέπει να προτιμήσει την πολιτική του παράδοση. Στη μυρωδιά ενός επικείμενου ιμπεριαλιστικού θηράματος, οι ισχυροί της Δυτικής Συμμαχίας είτε συμμετέχουν άμεσα (Αγγλία), είτε έμμεσα (Γερμανία). Υπάρχουν και εκείνοι που παρουσιάζονται ως αντίθετοι σε ένα νέο φονικό. Είναι οι Γάλλοι και οι Ιταλοί, που, έτσι κι αλλιώς, βρίσκονται εκτός των συμφερόντων της Μέσης Ανατολής. Η έμμεση υποστήριξή τους στο Ιράκ είναι ένας τρόπος να βάλουν και αυτοί χέρι σε αυτά τα συμφέροντα.

Η Ρωσία, παρά τις λαβωματιές της, εξακολουθεί να προσβλέπει σε μια ευρύτερη γεωστρατηγική παρουσία στο χώρο. Εξακολουθεί, δηλαδή, να είναι η μόνη δύναμη, που η πολιτική της προσδοκία είναι ανάλογη με αυτήν των ΗΠΑ. Αποδεικνύεται ξανά ότι η μόλις εβδομηντάχρονη ιστορία της ΕΣΣΔ είχε παρακαταθήκη δυνάμεων, ακόμη και για μετά την ανατροπή της. Μια από τις πλέον αρνητικές πλευρές της αμερικανικής πολιτικής είναι ότι πίσω από την προκαλούμενη επικοινωνία των αραβικών κρατών βρίσκεται το πολεμοκάπηλο πολιτικο-θρησκευτικό λόμπι του ισλάμ. Η χαώδης κατάσταση που δημιουργεί η πολιτική των ισχυρών συμφερόντων της Δυτικής Συμμαχίας, ΗΠΑ και υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης, είναι πιθανό να συμπαρασύρει την περιοχή σε ένα γενικευμένο πόλεμο με τα στοιχεία του πιο αναχρονιστικού πολέμου, του θρησκευτικού πολέμου. Τότε, ουδείς δύναται να γνωρίζει εκ των προτέρων τις συνέπειες αυτής της πιθανότητας. Οι τρόφιμοι των ευρω-ενωσιακών κοινοβίων ας μην κοιμούνται ήσυχοι υπό την προστασία του ευρω-αμερικάνικου μιλιταρισμού. Τέλος, στα χείλη του μαχόμενου ειρηνιστικού κινήματος, επανέρχεται εκείνο το προ οκταετίας παλιό σύνθημα: "Οχι άλλο αίμα για το πετρέλαιο".