"Στο σκοτεινό κελί της απομόνωσης δεν ήξερες πότε ήταν μέρα, πότε νύχτωνε. Καμιά φορά έμπαινε απ' το τζαμάκι της πόρτας μια αχτίδα ήλιου και φώτιζε ένα σημείο του ασπρισμένου τοίχου. Επαιρνα μια καρφίτσα και ακολουθώντας τη διαδρομή της αχτίδας έγραφα στον τοίχο ποιήματα. Ολα τα ποιήματα που θυμόμουνα. Μέχρι που γέμισα τον τοίχο με ποιήματα του Βάρναλη, του Ρίτσου, του Σολωμού...

Μια μέρα, εκεί που φώτιζε η αχτίδα, είδε ο φρουρός τις σκαλισμένες λέξεις. Διοικητής τότε ήταν ο Λάμπρου. Ερχεται.

- Τι κάνεις εκεί; Μου λέει. Χάλασες τον τοίχο!

- Τον χάλασα, του λέω, ή τον στόλισα;

- Να τα σβήσεις, μου λέει.

- Δεν πρόκειται να σβήσω τίποτα.

- Θα τα σβήσουμε εμείς.

- Εγώ πάλι θα γράψω.

Τα σβήσανε κι εγώ άρχισα να γράφω πάλι. Με την ίδια καρφίτσα, εκεί που φώτιζε η ηλιαχτίδα. Ποιήματα στο κελί της απομόνωσης. Ητανε 1958. Στην ασφάλεια. Στην οδό Μπουμπουλίνας. Ενενήντα μέρες...".

Πέρασε ένας χρόνος από τότε που ο σύντροφός μας Γιώργης Τρικαλινός "έφυγε" για το στερνό του ταξίδι. Η απουσία του, ιδιαίτερα για μας του "Ριζοσπάστη", που τον ζήσαμε από κοντά - όσο προλάβαμε να τον ζήσουμε και να τον γνωρίσουμε - ήταν είναι και θα είναι πάντοτε αισθητή, γιατί ήταν παράδειγμα διαπαιδαγώγησης μπροστά στο καθήκον να πετύχουμε, έστω και μέρος όσων πέτυχε ο ίδιος και η γενιά του. Αλλωστε, το μέτρο των υποχρεώσεών μας το βρίσκουμε, όταν προστρέχουμε σε κείμενα σαν το παραπάνω, τα οποία φανερώνουν ένα ανώτερο επίπεδο πολιτισμού, το ήθος και την κουλτούρα μιας γενιάς αγωνιστών που άγγιξε το όνειρο της κοινωνικής απελευθέρωσης, που υπηρέτησε με θαυμαστή ανιδιοτέλεια τα πιο υψηλά ιδανικά και που με τις πράξεις της έδωσε το πραγματικό μέγεθος του ανθρώπου.

Ο Γιώργης Τρικαλινός γεννήθηκε στον Αλμυρό Βόλου το 1914. Από τα χρόνια που ήταν μαθητής δέχτηκε την επίδραση των ιδεών του μαρξισμού και του ανερχόμενου εργατικού κινήματος. Σε ηλικία 18 ετών - πρωτοετής φοιτητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών - οργανώθηκε στην ΟΚΝΕ και πήρε μέρος στο φοιτητικό και εργατικό κίνημα. Γι' αυτή του τη δράση η δικτατορία του Μεταξά τον φυλάκισε στην Αίγινα και στη συνέχεια τον εξόρισε στη Φολέγανδρο.

Με την έναρξη του ελληνο-ιταλικού πολέμου, μαζί με άλλους δεσμώτες κομμουνιστές ζήτησε να σταλεί στο μέτωπο, αλλά το καθεστώς αρνήθηκε να ικανοποιήσει το αίτημα αυτό κι όταν επιβλήθηκε στη χώρα η γερμανική κατοχή τον παρέδωσε - όπως και τους συντρόφους του - στους κατακτητές.

Από τη Φολέγανδρο ο Γ. Τρικαλινός δραπέτευσε το Μάη του 1941 και αμέσως πέρασε στην παράνομη κομματική δουλιά, βοηθώντας στην ανασυγκρότηση του κόμματος και της ΟΚΝΕ, καθώς και στην οργάνωση του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Διετέλεσε μέλος του Γραφείου της ΟΚΝΕ, ιδρυτικό μέλος της ΕΠΟΝ, μέλος του προεδρείου του ΚΣ της και γραμματέας της ΕΠΟΝ Αθήνας.

Μετά την απελευθέρωση διώχτηκε για τη συμμετοχή του στην Εθνική Αντίσταση και κατέφυγε στα βουνά. Εντάχθηκε στο ΔΣΕ από τις γραμμές του οποίου αγωνίστηκε ως πολιτικός επίτροπος και μετά την υποχώρηση πέρασε στις σοσιαλιστικές χώρες. Επέστρεψε στην Ελλάδα με αποστολή να βοηθήσει στην παράνομη κομματική δουλιά, συνελήφθη και το 1959 καταδικάστηκε σε ισόβια με τους νόμους 375, 509 και το Γ ψήφισμα.

Αποφυλακίστηκε το 1966 και με τη δικτατορία των συνταγματαρχών συλλαμβάνεται και εξορίζεται στη Γυάρο. Θα αποφυλακιστεί στα τέλη Δεκέμβρη του 1971, αλλά με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου θα ξανασυλληφθεί και θα εξοριστεί και πάλι στη Γυάρο. Θα απελευθερωθεί το 1974, μετά τη μεταπολίτευση.

Ο Γ. Τρικαλινός εκλέχτηκε το 1951 αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ και αργότερα τακτικό. Στην ΚΕ θα μείνει ως το 1987 (12ο Συνέδριο του Κόμματος), προσφέροντας τις υπηρεσίες του σε πολλούς υπεύθυνους τομείς δουλιάς, που του ανατέθηκαν. Μέχρι το 1994 υπήρξε εκδότης του μεταδικτατορικού "Ριζοσπάστη".

Στις παρακαταθήκες που μας άφησε ξεχωριστή θέση κατέχουν τα βιβλία που έγραψε, αλλά και τα ζωγραφικά του έργα, που φανερώνουν μια ευαίσθητη, εμπνευσμένη καλλιτεχνική φύση.

"Οσο πιστεύεις και αγωνίζεσαι για ανώτερα ιδανικά και η ζωή σου βρίσκεται σε κίνδυνο, τόσο λιγότερο τη σκέφτεσαι και την υπολογίζεις. Τόσο πιο πολύ νιώθεις λυτρωμένος, λεύτερος", έλεγε σε μια συνέντευξή του στο "Ριζοσπάστη", στις 7/2/1988, ο Γ. Τρικαλινός. Και πρόσθετε: "μας κατηγορούν ότι είμαστε ενταγμένοι στο ΚΚΕ, στρατευμένοι και αυτό είναι σαν σκλαβιά. Εμείς τους λέμε ναι, είμαστε στρατευμένοι στην Ελλάδα και στο λαό, αγωνιζόμαστε για τα ιδανικά μας με πάθος και είμαστε έτοιμοι να δώσουμε και τη ζωή μας, για να εκπληρωθούν τα ιδανικά αυτά. Το ΚΚΕ, το κόμμα της εργατικής τάξης και όλου του εργαζόμενου λαού, αυτά τα ιδανικά τα έχει με αίμα γραμμένα στο λάβαρό του. Γι' αυτό και είμαστε ενταγμένοι. Με δική μας θέληση και επιλογή, είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι...

Ο αγώνας μας είναι σκληρός, μακρόχρονος, πολύ δύσκολος, με επιτυχίες και αποτυχίες, με ανηφοριές και κατηφοριές. Εγώ τουλάχιστον, από το 1932 που είμαι μέλος του Κόμματος αυτό είδα. Δύσκολος είναι ο δρόμος, κακοτράχαλος. Αυτό πρέπει πάντα να το έχουμε υπόψη μας, ειδικά εσείς οι νέοι. Να μην είμαστε απαισιόδοξοι και απογοητευόμαστε από προσωρινές αποτυχίες... Ούτε να είμαστε υπεραισιόδοξοι και να παίρνουν τα μυαλά μας αέρα από ορισμένες επιτυχίες. Πρέπει ψύχραιμα να μελετάμε, να βγάζουμε τα απαραίτητα, χρήσιμα για το μέλλον, συμπεράσματα. Να αντιπαλεύουμε τις δυσκολίες...

Οι κομμουνιστές, τα μέλη και στελέχη του Κόμματος και της ΚΝΕ, πρέπει να στέκονται επικεφαλής της πάλης για τα λαϊκά προβλήματα, να καταξιώνονται καθημερινά. Κανένας δεν καταξιώνεται μια για πάντα. Ιδιαίτερα σήμερα, στις συνθήκες αυτές που ζούμε, με την πολύπλευρη επίθεση που δεχόμαστε από τους μηχανισμούς της άρχουσας τάξης. Να είμαστε μπροστάρηδες και να δίνουμε το παράδειγμα. Η καλύτερη προπαγάνδα είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Αμα είσαι εντάξει εσύ μη φοβάσαι. Εντάξει απέναντι στους γονείς σου, απέναντι στη γυναίκα σου και στα παιδιά σου, απέναντι στο Κόμμα. Αν είσαι συνεπής και δεν έχεις παραλείψεις, μη φοβάσαι τίποτα. Θα έχεις το πρόσωπό σου καθαρό... ".