Εδώ και πολλά χρόνια η εργατική τάξη της χώρας μας, αλλά και τα άλλα λαϊκά στρώματα, δέχονται μια ολομέτωπη επίθεση απ' το κεφάλαιο, την ΕΕ και τις κυβερνήσεις (είτε της ΝΔ, είτε του ΠΑΣΟΚ), που ολοένα εντείνεται, βαθαίνει και αποχτά μόνιμα χαρακτηριστικά.

Οι διαρθρωτικές αλλαγές που επιχειρεί να επιβάλει η κυβέρνηση, ιδιαίτερα μετά την υποτίμηση της δραχμής (π.χ., ιδιωτικοποιήσεις, χτύπημα των εργασιακών σχέσεων στην ΟΑ και στις άλλες ΔΕΚΟ, κλπ.), δε στοχεύουν μόνο στο ν' αλλάξουν υπέρ του κεφαλαίου οι όροι πώλησης και αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, αλλά στοχεύουν, κυρίως, στο να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις και τους όρους για το χτύπημα και τη μακροχρόνια υποταγή της εργατικής τάξης.

Με πρόσχημα το προπαγανδιστικό προς όφελος του κεφαλαίου τρίπτυχο "παγκοσμιοποίηση, ανταγωνιστικότητα, ελεύθερη αγορά", δικαιολογούν - εκτός από την κυβέρνηση κι όσοι υποστηρίζουν και σέρνονται πίσω από αυτή την πολιτική - το κάθε έγκλημα που γίνεται σε βάρος του λαού μας και της εργατικής τάξης. Το σάρωμα των εργασιακών, κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων το βαφτίζουν "εκσυγχρονισμό".

Ο λεγόμενος "εκσυγχρονισμός" της κυβέρνησης πρώτα και κύρια ακουμπά τις γυναίκες της εργατικής τάξης και άλλων λαϊκών στρωμάτων, και δεύτερον, γίνεται το όχημα για να γενικευτούν τα μέτρα σ? όλους συνολικά.

Η παραπλανητική προπαγάνδα για μείωση του λεγόμενου "κόστους εργασίας" και "μη μισθολογικού κόστους" (λες και η εργασία από την οποία βγάζουν τα κέρδη τους οι καπιταλιστές έχει κόστος), που έχει να κάνει με τη συνολική διευθέτηση του χρόνου εργασίας, με την κατάργηση του 8ωρου, με την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, με την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων, με την απαλλαγή των εργοδοτών από τις ασφαλιστικές εισφορές, με την κατάργηση των επιδομάτων, των γονικών παροχών και αδειών, με τη μείωση ή και κατάργηση της αποζημίωσης για την απόλυση, με τη συρρίκνωση της κοινωνικής πολιτικής, προσφέρθηκαν αφειδώς στις γυναίκες μέσα από τις "ίσες ευκαιρίες" και την επιβολή "εναρμόνισης των οικογενειακών και εργασιακών υποχρεώσεών της".

Η ανεργία, και ιδιαίτερα η γυναικεία ανεργία, και η μερική απασχόληση, χρησιμοποιήθηκαν σαν δικαιολογία για τη συρρίκνωση της κοινωνικής πολιτικής. Η φιλανθρωπία και ο εθελοντισμός τείνουν ν' αντικαταστήσουν την υποχρέωση του κράτους στην άσκηση της όποιας κοινωνικής πολιτικής.

Τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης που θεσμοθετούν την πλήρη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, εφαρμόζονται σε περιοχές υψηλής ανεργίας κι εκεί που έχει συρρικνωθεί η παραγωγική βάση της χώρας (κλωστοϋφαντουργία, φάρμακο, δέρμα κλπ.), με πρώτα μαζικά θύματα τις γυναίκες.

Κι ενώ υπάρχουν αυτά τα προβλήματα που απασχολούν και συνθλίβουν τις γυναίκες της εργατικής τάξης και την εργατική οικογένεια, η κυρίαρχη αστική τάξη προσπαθεί μέσω των διαφόρων υποστηρικτών της (κόμματα, κοινωνικές οργανώσεις, θεσμούς, κυβέρνηση κλπ.) ν' αποπροσανατολίσει, να διαστρεβλώσει, να συσκοτίσει τις αιτίες που γεννούν τα προβλήματα των γυναικών και να τις περιθωριοποιήσει, μακριά απ' το μαζικό και εργατικό κίνημα και την οργανωμένη δράση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα δημοσιεύματα για την Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας (8 Μάρτη), και πώς ο αστικός Τύπος και τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ συνέδεσαν αυτή τη μέρα - ορόσημο των αγώνων των γυναικών της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, με το σημερινό δικό τους σύστημα και τα προβλήματα, που τάχα απασχολούν τις γυναίκες.

Η αντίληψη που προσπάθησαν να περάσουν είναι ότι πρόκειται για μια ξενόφερτη επέτειο χωρίς αιτία, αλλά και ξεπερασμένη, που θα πρέπει στην πορεία να καταργηθεί απ' τις ίδιες "σκεπτόμενες και προοδευτικές γυναίκες". Είναι η γνωστή μέθοδος που εφαρμόζουν για κάθε ιστορική επέτειο των λαϊκών αγώνων, (το ίδιο γίνεται και με το Πολυτεχνείο, την Πρωτομαγιά, κλπ.), γιατί ακριβώς θέλουν να σβήσουν από τη μνήμη των καταπιεσμένων κάθε ιστορικό σταθμό που συμβάλλει στην ωρίμανση της πολιτικής τους συνείδησης, που γίνεται παράγοντας στην ανάπτυξη των λαϊκών αγώνων. Προωθούν την αντίληψη ότι η ισοτιμία, η χειραφέτηση και η απελευθέρωση της γυναίκας έχει κατακτηθεί με τις ευκαιρίες που δήθεν έδωσε ο καπιταλισμός. Οτι όσα ιδιαίτερα προβλήματα συνεχίζουν να υπάρχουν, με το γιορτασμό της συγκεκριμένης επετείου, ο αγώνας για τη λύση τους υπονομεύεται από τις ίδιες. Οτι δε χρειάζεται η κοινή πάλη του γυναικείου κινήματος με το εργατικό, που βάζει στόχους, παλεύει και κερδίζει κατακτήσεις σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Δε χρειάζεται καν γυναικείο διεκδικητικό κίνημα.

Προσπάθησαν να προσανατολίσουν τις γυναίκες στη λογική ότι η καταπολέμηση της ανεργίας, η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όλα τους τα προβλήματα μπορούν να λυθούν με η συμμετοχή και "προσαρμογή" τους στα δεδομένα της "νέας τάξης". Το γεγονός ότι όλα αυτά είναι εις βάρος των εργαζομένων γυναικών και ότι ωφελείται η άρχουσα τάξη, αποκρύπτεται επιμελώς. Ολες αυτές οι προτεινόμενες λύσεις, που είναι προσαρμοσμένες στην καπιταλιστική ανασυγκρότηση για αύξηση των κερδών, για να αντεπεξέλθουν στο οξύτατο μονοπωλιακό ανταγωνισμό στο κυνήγι των νέων αγορών, καλούν τις γυναίκες να τις αποδεχτούν και να προσαρμοστούν στις υποτιθέμενες "νέες κοινωνικές και οικονομικές αλλαγές", γιατί δήθεν αυτό είναι προς όφελός τους. Επίσης, με τη συγκεκριμένη αυτή προπαγάνδα, προσπαθούν να καλλιεργήσουν στη συνείδηση των γυναικών αντιδραστικές αντιλήψεις για την υποχρέωση και αναγκαιότητα επιστροφής στο σπίτι, στα καθήκοντα που ο ρόλος τους λόγω φύλου τους επιβάλλει υποχρεωτικά, να προσαρμοστούν στη δήθεν αποκλειστική αποστολή τους, αυτή της αναπαραγωγής και των οικογενειακών υποχρεώσεων, να αποδεχτούν οι ίδιες ότι μπορούν να γίνουν οικονομικά ανεξάρτητες, αν γίνουν ικανές να αξιοποιήσουν τις δήθεν ευκαιρίες που προσφέρει το σύστημα. Ετσι νομίζουν ότι θα ξεμπερδέψουν με το γυναικείο κίνημα.

Οσο κι αν όλοι οι υπηρέτες του συστήματος προσπαθούν φιλότιμα να υποστηρίξουν αυτή την πραγματικότητα, να αποπροσανατολίσουν, να υποτάξουν τις γυναίκες στα αντιδραστικά τους ιδεολογήματα, να τις πείσουν για το μονόδρομο του κεφαλαίου, για τα κέρδη και την εξουσία του, δε θα καταφέρουν παρά τις δυσκολίες που δημιουργούν, να τις τραβήξουν μακριά από το μονόδρομο του αγώνα ενός πλατιού λαϊκού μετώπου.

Μέσα από αυτό θα παλεύουν κι οι γυναίκες για την απελευθέρωσή τους, την ισοτιμία τους και τη χειραφέτησή τους, ως την κατάκτησή τους.

Λουκία ΚΟΥΤΣΙΛΕΟΥ