Η Ελλάδα εδώ και χρόνια βρίσκεται στις πρώτες θέσεις μεταξύ όλων των χωρών του κόσμου στις εισαγωγές όπλων, ενώ βρίσκεται και σε εξέλιξη ένα γιγαντιαίο εξοπλιστικό πρόγραμμα των Ενόπλων Δυνάμεων, πρόγραμμα ύψους άνω των τεσσάρων τρισ. δραχμών, το οποίο θα έχει ολοκληρωθεί μέσα στα δύο επόμενα χρόνια. Παρόλο λοιπόν που διατίθενται τεράστια ποσά για εξοπλισμούς και ενώ θα περίμενε κανείς αυτό να έχει επιδράσει στην ανάπτυξη της ντόπιας αμυντικής βιομηχανίας, πράγμα που θα επέφερε πολλαπλά οφέλη στη χώρα, παρ' όλα τα παραπάνω, ο τομέας αυτός της οικονομίας, με την αναμφισβήτητη εθνική σημασία που έχει, διαρκώς υποβαθμίζεται.

Η κυβέρνηση, συνεχίζοντας με συνέπεια το καταστροφικό έργο της αποδιάρθρωσης της παραγωγικής βάσης της χώρας, αποφάσισε πριν λίγες μέρες την επιτάχυνση των διαδικασιών για την ιδιωτικοποίηση των σημαντικότερων μονάδων της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας. Πρόκειται για τις βιομηχανίες ΕΛΒΟ, ΠΥΡΚΑΛ, ΕΑΒ και ΕΒΟ. Η διαδικασία παίρνει όλα τα χαρακτηριστικά της άλωσης και τελικά της λεηλασίας από ξένα συμφέροντα, ενός παραγωγικού, κερδοφόρου και στρατηγικής σημασίας τομέα της οικονομίας. Η εκσυγχρονιστική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να προβάλει ούτε καν το κάλπικο άλλοθι που προβαλλόταν σε άλλες ανάλογες περιπτώσεις ξεπουλήματος, ότι δήθεν οι επιχειρήσεις αυτές δεν είναι βιώσιμες και ότι τις πουλάει γιατί είναι βάρος για την εθνική οικονομία.

Με τις επιλογές της αυτές επιβεβαιώνει περίτρανα ότι μοναδικό της κριτήριο είναι η εξυπηρέτηση του πολυεθνικού κεφαλαίου και η δημιουργία των προϋποθέσεων, ώστε τα μεγάλα μονοπώλια της διεθνούς πολεμικής βιομηχανίας να ελέγξουν πλήρως το χώρο. Αυτό που θα σηματοδοτήσει η κυβερνητική απόφαση είναι η λεηλασία των ελληνικών αμυντικών βιομηχανιών. Δεν είναι τυχαίο ότι το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στα "φιλέτα" του χώρου. Εξάλλου κυβερνητική στρατηγική είναι η συγχώνευση - απορρόφηση των πιο κερδοφόρων τμημάτων της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας από ξένους κολοσσούς της πολεμικής βιομηχανίας. Φυσική συνέπεια μιας τέτοιας εξέλιξης θα είναι η ουσιαστική διάλυση της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας και η μετατροπή των παραγωγικών κλάδων της σε εμπορικά κέντρα των ξένων βιομηχανιών, όπως εξάλλου έχει ήδη γίνει και σε άλλους κλάδους της ελληνικής βιομηχανίας όπου οι κτιριακές τους εγκαταστάσεις έγιναν εκθεσιακοί χώροι και πρατήρια των αντίστοιχων πολυεθνικών.

Οσο κι αν ακούγεται αυτό αντιφατικό, την ώρα που η κυβέρνηση αποφάσιζε το ξεπούλημα της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας, νέα σενάρια περί πολέμου στο Αιγαίο έβλεπαν το φως της δημοσιότητας ερχόμενα από τις απέναντι ακτές του Ατλαντικού. Και τα δύο όμως οδηγούν στην ίδια κατεύθυνση, στην εδραίωση της εξάρτησης και στο δέσιμο πισθάγκωνα της χώρας. Από τη μία η ελληνική βιομηχανία, με ρόλο αναντικατάστατο στην αμυντική θωράκιση της χώρας, διαλύεται και από την άλλη το σκηνικό έντασης, που ενισχύει το κυνήγι των εξοπλισμών, στήνεται με περίτεχνο τρόπο. Το αποτέλεσμα θα είναι η ακόμα μεγαλύτερη, η ολοκληρωτική παράδοση των εξοπλιστικών προγραμμάτων στα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Η προστασία λοιπόν της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας αποκτά εθνικό χαρακτήρα και είναι υπόθεση ενός ευρύτερου κινήματος προάσπισης της εθνικής ανεξαρτησίας. Είναι υπόθεση ενός μετώπου των εργαζομένων στο χώρο, με όλους τους άλλους εργαζόμενους και τον ελληνικό λαό.