Αναρωτιέμαι πού να σταθώ, πού να σκύψω για να πιω νερό.

Αναρωτιέμαι πώς θα 'θελα να ζω.

Μέσα σε παλάτια, σε βίλες πανάκριβες μαρμαροστολισμένες, με πανύψηλες μάντρες φυλαγμένες. Απέξω οι ιδιωτικοί φρουροί να περιπολούν, όπως παλιότερα, αιώνες πριν, και τότε κάστρα, με μισθοφόρους, και τότε σαράια με αλι-πασάδες και σουλτάνους.

Αναρωτιέμαι σε ποιον ίσκιο να σταθώ και να πλαγιάσω, εκείνο στον κήπο τον βασιλικό ή τον προεδρικό; Μήπως θα 'ταν καλύτερα να ξαποστάσω σε κείνο τον ίσκιο το δροσερό, εκεί στις φυλλωσιές του πλάτανου, στους εργατόδρομους, που οδηγούν στις ψηλές τις καμινάδες.

Εκεί που το ψωμί γλυκό φυλαχτό και το κολατσιό δέσιμο φιλικό, αδιάσπαστο στο χρόνο.

Εκεί της φάμπρικας το σφιχταγκάλιασμα, καρπός μοναδικής συμφωνίας.

Αναρωτιέμαι πού έσταξε ο Θεός τα τίμια δώρα;

Ολα στους πλούσιους. Εκεί οι τιμές και οι τίτλοι, εκεί και τα δοξαστικά. Μέγας, Κύριος, Νομοθέτης, Λογοθέτης, Τιτουλάριος, Ευεργέτης.

Οι πένητες του μεροκάματου, στις αδικίας τα χωράφια αμολημένοι.

Και πάνω τους οι αισχροκερδούντες επί παράδοση, με τη βία παραμάσχαλα.

Σε αυτούς τους κατατρεγμένους κανένας τίτλος τιμής.

Επί ζωής μονίμως είλωτες, αποκλειστικό τους κληρονομικό δικαίωμα.

Οι άνθρωποι της δουλιάς χωρίς πρόσωπο.

Αναρωτιέμαι πότε θα σταματήσει η τυραννία του χρόνου.

Οπως θέλουν τον ορίζουν.

Γυρνούν τους δείκτες όπως τους βολεύουν.

Φωνάζουν οι μάγοι των γραμμάτων.

Να, τώρα μας λένε χωρίς ντροπή, φταίει ο χρόνος της δουλιάς,

τον θέλουν απλέρωτο.

Φταίτε, λένε, ξαναλένε και χαλάνε τον κόσμο, που ο διπλανός σας δεν έχει δουλιά.

Αναρωτιέμαι πώς, μα πώς εκείνος φταίχτης για της εξουσίας τα λάθη στις αριθμητικές.

Αλλους θαμπώνουνε με της Κίρκης τις πονηρές μεταμορφώσεις, άλλους από φόβο, άλλους με του χρυσού τη λάμψη.

Υπάρχουν όμως και οι λίγοι που θα γίνουν κάποτε πολλοί, εκείνοι οι άπιστοι Θωμάδες που περιμένουν να ακούσουν μια φωνή, μια κραυγή, έναν ήχο, μια κόκκινη σημαία...

Εκείνης της ελπίδας, της ζωής.

Αναρωτιέμαι, καθώς βλέπω το ψέμα και την αλήθεια.

Πέστε ότι είστε εσείς δικαστής, πέστε ότι είστε εσείς κριτής.

Η παραβολή μπροστά σας.

Ο τάδε μεγιστάνας του χάλυβα, έκανε προσφορά για να αγοράσει την Τράπεζα επί της συμβολής των οδών Σταδίου και Δραγατσανίου.

Ο τάδε μεγιστάνας που ξεκίνησε από αμαξάς, θα προμηθεύσει με φυσικό αέριο τη χώρα.

Ο τάδε μεγιστάνας της τράπεζας Α και Ω μέτρησε σε τρισ. τις καταθέσεις. ...Τρέχουν τα δισεκατομμύρια λες και είναι νερομάνα.

Μήπως του στρογγυλοκαθισμένου μεγιστάνα;

Αλίμονο, όποιος το πει, συνένοχος στην αμαρτία.

Μεγάλο το ψέμα, όποιος το δεχτεί.

Ο,τι αξία επί γης, του εργάτη τα χέρια της τιμής.

Ορθά κοφτά.

Αναρωτιέμαι, μέχρι πότε η φριχτή υπεξαίρεση;

Και σαν να μην έφτανε η αιώνια ληστεία, πάνε να την αγιοποιήσουν, να τη θεοποιήσουν, να την ευλογήσουν, με τους ιεροκήρυκες, με τους περισπούδαστους αναλυτές, με τους οικονομολόγους που ξέρουν να μετρούν την ανθρώπινη δυστυχία σε κλίμακες, χωρίς να ξέρουν την κλίμακα του Ιωάννη του Σιναίτη.

Το καταγράφουμε, το μέγα αμάρτημα, η εκμετάλλευση, η κλοπή, το κέρδος, η περιουσία, με ξένα και δανεικά βγαλμένα.

Αναρωτιέμαι και ανυπομονώ το πλήρωμα του χρόνου, την πραγματική ανάσταση, της εργατιάς και της φτωχής αγροτιάς, των νεολαίων, των διανοουμένων, που ξέρουν τον αληθινό θεό γραμμένο σε τρία γράμματα, εμπνευσμένα από τον Μαρξ.

Η κιβωτός του λαού μας.

Το ΚΚΕ.

Βαγγέλης ΓΙΑΝΝΟΣ