Στα τελευταία χρόνια, ζώντος ακόμη του Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ, συζητήθηκε πολλάκις η μετά το Σεραφείμ εποχή, ενώ - μιμούμενοι την πολιτική πρακτική - εμφανίστηκαν και "δελφίνοι" του αρχιεπισκοπικού θρόνου. Οι συζητήσεις - πολιτικών τε και εκκλησιαστικών παραγόντων - έθεταν προβληματισμούς για την ανάγκη αλλαγής και προσαρμογής του ρόλου της Εκκλησίας στην εποχή της "νέας τάξης πραγμάτων", που προέκυψε από την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στα Βαλκάνια, την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη.

Πολλοί εξ αυτών δεν κρύβουν τις προθέσεις τους ζητώντας και υποσχόμενοι την ενεργοποίηση της Εκκλησίας ως προπομπού της ελληνικής "διείσδυσης" στα Βαλκάνια, στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Και προφανώς εννοούν τη διείσδυση του ελληνικού κεφαλαίου στις οικονομίες αυτών των χωρών, εκμεταλλευόμενοι το θρησκευτικό ομόδοξο των λαών τους.

Η Εκκλησία δεν μπορεί και δεν πρέπει να λειτουργήσει σαν το μακρύ χέρι που ανοίγει δρόμους για το "πλιάτσικο" των καπιταλιστών και των γερακιών του πολέμου σε βάρος των λαών. Ο ρόλος της όμως δεν είναι αυτός που ευαγγελίζονται ορισμένοι. Η Εκκλησία δεν μπορεί να υπάρξει ως "εισοδιστής" και "προαγωγός" των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, αλλά μόνο ως γέφυρα ανάπτυξης φιλικών και ειρηνικών σχέσεων ανάμεσα στους λαούς.