Τα ρετάλια και το μέλλον | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Τα ρετάλια και το μέλλον

Στην ΕΤ-3 που συνηθίζει να προσκαλεί εκπροσώπους όλων των κομμάτων, σπανίως και του ΚΚΕ, ο δημοσιογράφος Κ. Μπλιάτκας είχε προσκαλέσει, πριν λίγες μέρες, δύο ηθοποιούς: Την Δ. Παπαδοπούλου και τον Μ. Μητρούση. Αφορμή στάθηκε κάποιο θεατρικό έργο, στο οποίο οι συγκεκριμένοι πρωταγωνιστούν.

Τα λεγόμενα των ηθοποιών και του δημοσιογράφου περιστράφηκαν γύρω από τα εξής: Οτι από τα κεντρικά πρόσωπα του έργου είναι μια πρώην κνίτισσα, που παράτησε την πολιτική εδώ και χρόνια και τώρα διαπρέπει στις μπίζνες. Οτι κάτι ανάλογο κάνει και ένα πρώην "φρικιό", που αφού εγκατέλειψε τα αναρχοειδή της, επανήλθε στα πιο... εγκόσμια. Εξάρθηκαν, μάλιστα, από τους τρεις συνομιλητές, οι... ιδιαίτερες κλίσεις της πρώην κνίτισσας, ενώ οι οικονομικές επιτυχίες της αποδόθηκαν στις οργανωτικές ικανότητες και στη συνθετική σκέψη, προσόντα που απέκτησε όταν ασχολιόταν με την πολιτική.

Για να μην τα πολυλογούμε, και οι τρεις συνομιλητές δήλωσαν άκρως απογοητευμένοι και, κατ' ουσίαν, προδομένοι και οι ίδιοι. Η Δ. Παπαδοπούλου έλεγε ότι το μόνο που έχει αξία είναι η ενδοσκόπηση στον άνθρωπο, ο Μ. Μητρούσης συγκατένευε, και γενικώς όλοι μαζί καυτηρίαζαν (και δικαιολογούσαν) την... απουσία οραμάτων και την εξέλιξη της πρώην κνίτισσας. Ακριβέστερα, ότι άφησε κατά μέρος τα μεγάλα λόγια για συλλογικές αξίες και ιδεολογίες και το 'ριξε στην κονόμα...

Το θέμα, αν και δεν αποτελεί κάποιο μεμονωμένο φαινόμενο - το αντίθετο - είναι πολύ σοβαρό. Πρώτα και κύρια, επειδή οι τρεις της εκπομπής έδειξαν καθαρά ότι παραγνωρίζουν, όχι από άγνοια, πως σ' αυτή την κοινωνία δεν υπάρχουν μόνο ρετάλια, που πολλοί τα προβάλλουν και ως πρότυπα! Υπάρχουν κι εκείνοι που δεν πέταξαν την ιδεολογία και τη μαχητικότητά τους στο βούρκο της καπιταλιστικής αθλιότητας. Που συνεχίζουν, κόντρα στο κυρίαρχο ρεύμα, να έχουν οράματα και αξίες. Και να αγωνίζονται οργανωμένα για την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας.

Μιλάμε, πρώτα και κύρια, για τις οργανωμένες δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Μιλάμε για τους μη οργανωμένους δραστήριους φίλους και ψηφοφόρους του ΚΚΕ.

Αλλά - πέρα απ' αυτούς - υπάρχουν πολλές χιλιάδες απλοί άνθρωποι του μόχθου που συνεχίζουν να προσβλέπουν με βεβαιότητα σ' ένα ανθρώπινο μέλλον. Ανάμεσά τους βρίσκονται αγωνιστές της εργατικής τάξης, της αγροτιάς, της νεολαίας. Είναι οι άνθρωποι των αγροτικών μπλόκων, του ναυτεργατικού και εκπαιδευτικού κόσμου, του γυναικείου κινήματος. Και που ανεξάρτητα από τον σημερινό βαθμό της συνειδητοποίησής τους, αποτελούν μια πολύτιμη φλέβα για το επαναστατικό κίνημα.

Μ' αυτόν τον κόσμο, οι τρεις της εκπομπής, δεν ασχολήθηκαν. Οχι μόνο, βεβαίως, επειδή δεν ασχολείται το θεατρικό έργο, αλλά επειδή αυτός ο κόσμος βρίσκεται έξω από το νοητικό τους ορίζοντα. Ετσι, λοιπόν, αντικειμενικό - κατά την άποψή τους - είναι μόνο εκείνο που οι ίδιοι έχουν στο κεφάλι τους! Πέραν τούτου, ουδέν... Και πολύ περισσότερο, εννοείται, δεν μπορούν να ξεχωρίσουν ότι τα ρετάλια του θεατρικού έργου αποτελούν ένα παροδικό φαινόμενο - σημείο των καιρών, ενώ ο αγωνιζόμενος κόσμος αποτελεί το μέλλον.

Η ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος, φέρνοντας συνολικά προς τα πίσω, επέδρασε καταλυτικά στη συνείδηση. Πολλοί τράπηκαν σε φυγή, ψάχνοντας απεγνωσμένα για διεξόδους, εκεί που δεν υπάρχουν, ενώ άλλοι παραδόθηκαν στο τέλμα της σημερινής όζουσας πραγματικότητας. Η αστική ιδεολογία του ατομικισμού και της παραίτησης από κάθε αγωνιστική στάση "θριάμβευσε". Το έδαφος της ηττοπάθειας και της υποταγής, προκειμένου να ενσωματωθεί ο λαός - που στη χώρα μας είχε ήδη στρωθεί κυρίως από το ΠΑΣΟΚ, αφού αυτό κυβερνάει - "πλουτίστηκε" επαυξημένα από τον πανικό, την αδιαφορία και τα συντρίμμια της συνείδησης που έφερε η ανατροπή. Και είναι γνωστό, ότι και Κομμουνιστικά Κόμματα έκαναν βουτιά στις ρουφήχτρες της καπιταλιστικής "μοναδικότητας", μουτζώνοντας όποια άλλα έμειναν σταθερά στο μετερίζι. Κλασικό τέτοιο παράδειγμα αποτελούν οι πρόσφατοι αποστάτες - στελέχη του ΚΚΕ που μετακόμισαν στο ΣΥΝ. Και που έβαλαν το δικό τους "αριστερό" λιθαράκι στη διάβρωση συνειδήσεων και που γι' αυτό ακριβώς βαρύνονται με θέμα ηθικής τάξης. Γιατί έγιναν οι "κομμουνιστικοί" αγωγοί της αστικής ιδεολογίας, δηλαδή έγιναν κράχτες φυγής του αγωνιζόμενου κόσμου, χτυπώντας με δήθεν ανανεωτικές θεωρίες τις καλύτερες αξίες του, πρώτα και κύρια το ΚΚΕ, και ανακηρύσσοντας το ατομικό βόλεμα σε υπέρτατη επιδίωξη.

Αλλά έχουν οι καιροί γυρίσματα. Τέτοια και τόσα, που μπορούν να συνεγείρουν ακόμα και καλλιτέχνες που παραδέρνουν στον "κόσμο" τους.

Μ. Μ.