Η κυβέρνηση Σημίτη επιδιώκει να καθιερώσει το έτος 1998 σαν έτος ιδιωτικοποιήσεων κερδοφόρων επιχειρήσεων του δημοσίου.Οχι οποιωνδήποτε επιχειρήσεων, αλλά μόνο εκείνων που είναι κερδοφόρες και για τις οποίες ενδιαφέρονται Ελληνες και ξένοι μεγαλοεπιχειρηματίες ή πολυεθνικές. Τα όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια, με την πολιτική "αποκρατικοποιήσεων" ή ιδιωτικοποιήσεων των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, κινούνται στο γνωστό "φαύλο κύκλο" και αποτελούν την άλλη όψη του νομίσματος που βιώσαμε από τα μέσα της δεκαετίας του '70 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80 με την πολιτική κρατικοποιήσεων ή "κοινωνικοποιήσεων", που εφαρμόστηκε και από τις κυβερνήσεις της ΝΔ και από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ.

Ολα αυτά δεν είναι πρωτόγνωρα. Με ελάχιστες μικροπαραλλαγές είναι γεγονότα που εντάσσονται στο γνωστό κύκλο των ιδιωτικοποιήσεων και των κρατικοποιήσεων. Στα πλαίσια αυτού του "φαύλου" κύκλου, το κράτος λειτουργεί και στη μία και στην άλλη περίπτωση σαν "συλλογικός καπιταλιστής". Ενεργώντας πάντα με γνώμονα τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, το κράτος - "συλλογικός καπιταλιστής", ακολουθεί την εξής τακτική:

• Οταν κρατικοποιεί ή "κοινωνικοποιεί", αγοράζει πανάκριβα, σαν είδος "πολυτελείας", επιχειρήσεις των ιδιωτών, εν γνώσει των κυβερνώντων ότι πρόκειται για επιχειρήσεις χρεοκοπημένες, που οι εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου τις παραδίδουν στο κράτος σαν "στυμμένες λεμονόκουπες", για να τις εξυγιάνει.
• Οταν, αντίθετα, ιδιωτικοποιεί ή αποκρατικοποιεί, πουλά πάμφθηνα σε τιμή κοψοχρονιά τις επιχειρήσεις του δημοσίου, που είναι κερδοφόρες και βιώσιμες.

Μεταξύ των κερδοφόρων επιχειρήσεων που πουλά σήμερα το κράτος, δηλαδή η κυβέρνηση, είναι και οι τράπεζες, που κάθε χρόνο εμφανίζουν προκλητικά ποσοστά αύξησης των κερδών, πολύ πολλαπλάσια του πληθωρισμού. Η κυβέρνηση του "νέου" ΠΑΣΟΚ έδωσε και συνεχίζει να δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην πώληση των τραπεζών που ελέγχονται άμεσα ή έμμεσα από το κράτος, εν γνώσει της ότι οι τράπεζες αποτελούν "αιμοδότη" και "νευραλγικό" σύστημα της οικονομίας. Ακολουθώντας την εύκολη λύση και προσπαθώντας να κλείσει προσωρινά τις "μαύρες τρύπες" των κρατικών ελλειμμάτων, προτίμησε να "σφάζει τη χήνα που γεννά χρυσά αυγά" - να πουλά δηλαδή τις κρατικές τράπεζες που αποδίδουν κάθε χρόνο μεγάλα κέρδη - εν γνώσει της ότι έτσι υπονομεύει τα συμφέροντα της εθνικής οικονομίας και των εργαζομένων για να ικανοποιήσει τις "επιθυμίες" των εκπροσώπων του μεγάλου κεφαλαίου που αξιώνουν μείωση της παρουσίας του κράτους και στις τράπεζες. Ετσι, μέχρι τώρα, μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 1998, η κυβέρνηση έκανε συγκεκριμένα βήματα για τη μείωση της παρουσίας του κράτους στις τράπεζες και ταυτόχρονα για την ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα, με την εκποίηση μεγάλων πακέτων ή και πλειοψηφικών πακέτων μετοχών τραπεζών που είναι υπό δημόσιο έλεγχο. Μόνο στο πρώτο εξάμηνο του 1998, είχαμε αξιόλογες αλλαγές στο σκηνικό του τραπεζικού τομέα, καθώς στο διάστημα αυτό είχαμε:

• Την πώληση του πλειοψηφικού πακέτου μετοχών της Μακεδονίας - Θράκης (που κατείχε η Εθνική Τράπεζα και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο) στην ιδιωτική Τράπεζα Πειραιώς.
• Την πώληση ενός μεγάλου πακέτου μετοχών (33%) της Γενικής Τράπεζας, που πέρασε από το χαρτοφυλάκιο του Μετοχικού Ταμείου Στρατού σε ιδιώτες (ένα μεγάλο πακέτο μετοχών, 10% πήρε ο γνωστός μεγαλοεπιχειρηματίας Κοντομηνάς).
• Ακολούθησε η πώληση 2,5 εκατομμυρίων μετοχών (πρόκειται για αυτές που προήλθαν από τα μετατρέψιμα ομόλογα του ομολογιακού δανείου των 119 δισ. δραχμών) της Εθνικής Τράπεζας σε θεσμικούς επενδυτές του εξωτερικού.

Επίσης, πριν λήξει το πρώτο εξάμηνο, η κυβέρνηση ξεκαθάρισε την πρόθεσή της να εκποιήσει σε ιδιώτες, την Τράπεζα Κρήτης, την Ιονική και την Κεντρικής Ελλάδος. Και με την όλη στάση της μέχρι τώρα, δείχνει ότι είναι αποφασισμένη να έχει παραδώσει μέχρι το τέλος του 1998 στον έλεγχο των ιδιωτών και την Κρήτης, και την Ιονική και την Κεντρικής Ελλάδος, ενώ κανείς δεν μπορεί να προδικάσει την τύχη της Εμπορικής Τράπεζας.

Το σημερινό αφιέρωμα του "Ρ" - που καταγράφει τις μέχρι τώρα αλλαγές, καθώς και αυτές που προωθούνται από την κυβέρνηση στο σημερινό χάρτη του τραπεζικού συστήματος - φιλοδοξεί να αναδείξει τα τεράστια προβλήματα που θα προκληθούν με τις ιδιωτικοποιήσεις τραπεζών σε όλους τους τομείς της εθνικής οικονομίας και ειδικότερα στα πλατιά λαϊκά στρώματα σε σχέση με τα βραχυχρόνια οφέλη, κυρίως ταμειακού χαρακτήρα, που προσδοκά η κυβέρνηση με τις εκποιήσεις κρατικών τραπεζών.