Σπαράζεται η καρδιά σου να τους βλέπεις να θλίβονται και χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για το χαμηλό ποσοστό συμμετοχής των γυναικών "στα κοινά". "Μόνο 7% συμμετέχουν οι γυναίκες στη Βουλή, 2% στα νομαρχιακά συμβούλια και 4% στα δημοτικά συμβούλια;". Ντροπή, αναφωνούν και δε διστάζουν να αναφέρουν ότι η χώρα μας είναι η τελευταία στην Ευρώπη σε αυτό τον "δείκτη". Εκεί εξαντλείται και το καθήκον τους. Τίμησαν έτσι τις γυναίκες, "το μισό του ουρανού", εξέφρασαν τη "συμπάθειά" τους, αλλά τι να γίνει "αυτή είναι η ζωή"! Κουβέντα για τις αιτίες αυτού του "αποκλεισμού", που τις γνωρίζουν πολύ καλά, γιατί καίνε... Λέξη για τις κοινωνικές σχέσεις που βρίσκονται πίσω από τη διπλή και τριπλή εκμετάλλευσή τους και τις κρατούν σκλαβωμένες με χίλιες αλυσίδες. Τσιμουδιά για το σύστημα και την κυρίαρχη πολιτική. Ακριβώς γιατί κατά βάθος δε θέλουν να αγγίξουν τη ρίζα του κακού ή έχουν υποταχθεί μοιρολατρικά στη "σκληρή πραγματικότητα".

Οι γυναίκες, οι εργαζόμενες, οι μητέρες, οι νέες κοπέλες, έχουν καταλάβει ότι η "συμπάθειά" τους και οι υποκριτικές "διαπιστώσεις" τους μόνο πιο βαθιά στην υποταγή και τη σκλαβιά τις οδηγούν. Αλλά σε αυτό ακριβώς πρέπει να αντισταθούν, με κάθε μέσο και να αγωνιστούν. Αυτή είναι η αρχή της απελευθέρωσής τους. Οι μεσσίες έχουν τελειώσει.