Το νομοθετικό τερατούργημα για τις εργασιακές σχέσεις ψηφίστηκε, δημοσιεύτηκε και ήρθε η ώρα του "λογαριασμού". Στους εργασιακούς χώρους πληθαίνουν τα κρούσματα της πιο ακραίας εργοδοτικής αυθαιρεσίας και οι επιθέσεις σε στοιχειώδη δικαιώματα παίρνουν μετωπικό χαρακτήρα. Οι καταγγελίες των ταξικών δυνάμεων, ότι οι ρυθμίσεις του νόμου σημαδεύουν πολύ πιο πέρα από το επιφαινόμενο, επαληθεύονται δυστυχώς στην πράξη με τον πιο απάνθρωπο τρόπο. Χαρακτηριστικό, αν και όχι το μοναδικό, είναι το παράδειγμα της εργαζόμενης που απολύθηκε από το γνωστό κατάστημα "Ζαχαριάς", γιατί δε δέχτηκε να μετατραπεί η σχέση εργασίας της από πλήρους απασχόλησης σε μερικής! Αξιοσημείωτο είναι, βεβαίως, και το γεγονός ότι η εργαζόμενη, που μόλις είχε επιστρέψει από την άδεια λοχείας, απολύθηκε από ένα κατάστημα που διαφημίζεται σαν ο "παράδεισος των παιδιών"!

Ωστόσο, η εξέλιξη αυτής της υπόθεσης, που κατέληξε στην επαναπρόσληψη της απολυμένης, προσφέρεται και για μια σειρά ακόμα συμπεράσματα που δείχνουν την άλλη πλευρά της: Τον τρόπο που ο ίδιος ο εργαζόμενος και συνολικά το μαζικό κίνημα μπορούν να αντιδράσουν αποτελεσματικά, βάζοντας φραγμό ή και ακυρώνοντας τις εργοδοτικές προκλήσεις. Πρώτα πρώτα πρέπει να ξεχωρίσει κανείς την αντίδραση της ίδιας της εργαζόμενης. Τινάζοντας στον αέρα τους θρασύτατους ισχυρισμούς της κυβέρνησης ότι η μερική απασχόληση αποτελεί, ούτε λίγο - ούτε πολύ, παραχώρηση και διευκόλυνση στις εργαζόμενες μητέρες (!) και αψηφώντας τους εκβιασμούς του εργοδότη, αρνήθηκε να ρυθμίσει τη ζωή της με βάση τις δικές του ανάγκες και επιθυμίες. Επιπλέον, χτύπησε την "πόρτα" του σωματείου της - τη μόνη "πόρτα" που βρήκε ανοιχτή από όσες χτύπησε - για να δώσει τη μάχη της. Μιλάμε για το Σύλλογο Εμποροϋπαλλήλων - που καλύπτοντας έναν κλάδο, ο οποίος πληρώνει εδώ και χρόνια βαρύ το τίμημα της απορύθμισης, ο ίδιος αρνείται πεισματικά να κινηθεί στους ρυθμούς του συμβιβασμού και της υποταγής στα σχέδια των κυβερνήσεων και των μεγάλων του εμπορίου. Η αντίδραση του συλλόγου, η δημοσιοποίηση του γεγονότος, η αναζήτηση και η εξασφάλιση αλληλεγγύης από άλλα σωματεία και φορείς του Περιστερίου, όπου βρίσκεται η επιχείρηση, η στήριξη του αγώνα από τη Συντονιστική Επιτροπή Σωματείων Αθήνας, η κινητοποίηση έξω από το κατάστημα (επώδυνη μορφή πάλης για επιχειρήσεις του εμπορίου...), η προειδοποίηση ότι οι αντιδράσεις δε θα σταματήσουν, αν δεν επαναπροσληφθεί η απολυμένη, έφεραν αποτέλεσμα. Η εργαζόμενη επέστρεψε στη δουλιά της με τα δικαιώματα που απολάμβανε πριν την απόλυσή της.

Ο δρόμος της συλλογικής δράσης, του αγώνα και της αλληλεγγύης - όπλα και αξίες που θέλει να χτυπήσει στη ρίζα τους η άρχουσα τάξη και μ' αυτό το νομοθέτημα - δικαιώνεται με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο και στη συγκεκριμένη περίπτωση σαν μονόδρομος για τον εργαζόμενο. Και αυτό έχει μια εξαιρετική σημασία, σε μια περίοδο, που εργοδοσία και κυβέρνηση θα κάνουν ό,τι τους περνά από το χέρι για να επιβάλουν στην πράξη το μεσαιωνικό νόμο. Σε μια περίοδο που το μαχόμενο συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να αποδείξει με την πρωτοπόρα δράση του ότι όχι μόνο θέλει, αλλά και μπορεί να βάλει φραγμό ή και να ματαιώσει αυτή τη ζοφερή προοπτική. Και για να γίνει αυτό, δε φτάνει κανείς να μάχεται, αλλά κυρίως επιβάλλεται σ' αυτή τη μάχη κανένας να μη βρεθεί μόνος του, όπως επισήμανε σε πρόσφατη ανακοίνωσή της η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα των Σωματείων της Αθήνας.