Οι θριαμβολογίες από τη μια για την ένταξη της δραχμής στο Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών 2,αλλά και ο σκεπτικισμός για την τύχη των λεγόμενων διαρθρωτικών ταμείων της ΕΕ (μέσω αυτών χρηματοδοτούνται τα έργα του Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης) συνθέτουν τις αντιφατικές πλευρές της εικόνας που έβγαλε προς τα έξω ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας, Γ. Παπαντνωνίου, με αφορμή την άτυπη Σύνοδο των υπουργών Οικονομίας της ΕΕ. Η Σύνοδος πραγματοποιήθηκε το Σαββατοκύριακο στη Βιέννη, ενώ χτες ο Γ. Παπαντνωνίου με χτεσινές του δηλώσεις εξέφρασε την αισιόδοξη εκτίμηση της συνόδου - όπως ισχυρίστηκε - ότι "υπό τις παρούσες συνθήκες η κρίση δεν αναμένεται να επηρεάσει σημαντικά το ρυθμό ανάπτυξης της ευρωπαϊκής οικονομίας και κατ' επέκταση και της ελληνικής". Προσδιόρισε, μάλιστα, τον ρυθμό ανάπτυξης του ΑΕΠ για το 1999 στο 3,7%, όσο δηλαδή ήταν η εκτίμηση και για τα προ της κρίσης επίπεδα. Σύμφωνα όμως με άλλες πηγές, οι εκτιμήσεις αυτές είναι υπεραισιόδοξες, καθώς η διεθνής κρίση αναμένεται να επηρεάσει αρνητικά το ρυθμό ανάπτυξης της ευρωπαϊκής οικονομίας.

Σύμφωνα, πάντως, με ορισμένες πληροφορίες το κύριο αντικείμενο της άτυπης συνόδου των υπουργών Οικονομικών - στο οποίο δεν αναφέρθηκε ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας - ήταν η ανάγκη εφαρμογής σκληρότερων συσταλτικών - αντιλαϊκών δημοσιονομικών πολιτικών (αύξηση εσόδων και περιστολή δαπανών) για το 1999, περισσότερο σκληρών και από αυτές που προβλέπει το περιβόητο Σύμφωνο Σταθερότητας. Αυτό δικαιολογείται τόσο από τη διεθνή κρίση, αλλά κυρίως από το γεγονός ότι από 1/1/99 θα αρχίσει η λειτουργία του ΕΥΡΩ στη ζώνη των 11 χωρών - μελών της πρώτης ταχύτητας, κάτι που αναμένεται να δημιουργήσει τριγμούς. Τα διαφορετικά επίπεδα παραγωγικότητας, οι διαφορετικές οικονομικές - κοινωνικές συνθήκες (πληθωρισμός, επιτόκια, ανεργία) αναμένεται να λειτουργήσουν αποσταθεροποιητικά ανάμεσα στις χώρες, οι οποίες όμως θα είναι πλέον αναγκασμένες να εφαρμόζουν την ίδια νομισματική "αντιπληθωριστική" πολιτική. Οπως προκύπτει και από τις δηλώσεις Παπαντνωνίου, γύρω από το θέμα της ακολουθούμενης νομισματικής πολιτικής, έχουν εκδηλωθεί αντιθέσεις. Από τη μια πλευρά η Γερμανία και η Ολλανδία υποστηρίζουν την πλήρη "ανεξαρτησία" της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ενώ οι λοιπές χώρες δεν αμφισβητούν μεν την "ανεξαρτησία", αλλά ζητούν περισσότερη "συνεννόηση" μεταξύ ΕΚΤ και των κυβερνήσεων. Η υποστήριξη της Γερμανίας στο μοντέλο της πλήρους "ανεξαρτησίας" της ΕΚΤ εξηγείται από το γεγονός ότι η νομισματική πολιτική που πρόκειται να ακολουθηθεί, λαμβάνει σαν βάση τα πρότυπα της γερμανικής κεντρικής τράπεζας και κατά συνέπεια τις συνθήκες λειτουργίας του γερμανικού κεφαλαίου, κάτι που βέβαια δε βρίσκει σύμφωνες τις υπόλοιπες χώρες.

Στο θέμα της απόφασης των υπουργών Οικονομικών να κάνουν δεκτή την ένταξη της δραχμής στο Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών Νο 2, ο Γ. Παπαντωνίου έκανε λόγο για "πολύ θετική αναφορά", καθώς και ότι "η συμφωνία για την ένταξη της δραχμής αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης και προσφέρει αρκετή θωράκιση στην Ελλάδα από τις διεθνείς αναταράξεις". Η δραχμή θα συνεχίσει να κινείται στο ευρύ πλαίσιο διακύμανσης συν - πλην 15%, ενώ η δανική κορόνα, η οποία, επίσης, έγινε δεκτή στο μηχανισμό "αυτοδεσμεύτηκε" για εύρος διακύμανσης 2,25% γύρω από την κεντρική ισοτιμία.

Αντίθετα, φόβους εξέφρασε για το μέλλον των κοινοτικών προϋπολογισμών και για τη χρηματοδότηση των λεγόμενων έργων "συνοχής" από τα διαρθρωτικά ταμεία, καθώς οι "βόρειες" χώρες απαιτούν όλο και μικρότερη συμμετοχή στην κοινοτική χρηματοδότηση. Οπως είπε "η Αντζέτα 2000 θα πρέπει να κλείσει μέχρι την Ανοιξη του 2000 και οι θέσεις όλων σκληραίνουν, το ίδιο και της ελληνικής... ". Σύμφωνα με τις δηλώσεις του "το 1,27% που διατίθεται κάθε χρόνο για το κοινοτικό ΑΕΠ δεν επαρκεί, ενώ εκφράζονται φόβοι για το κόστος της διεύρυνσης, οι δε εξοικονομήσεις από την αναθεώρηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ) δε θα είναι τόσο σημαντικές όσο ισχυρίζεται η Ευρωπαϊκή Επιτροπή".

Επιχείρησε, επίσης, να δημιουργήσει αβάσιμες προσδοκίες για μια περισσότερο "κοινωνική Ευρώπη" μετά τη νίκη των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών στις εκλογές της προηγούμενης Κυριακής. Οπως είπε, "η νέα γερμανική κυβέρνηση φαίνεται αποφασισμένη να μειώσει την ανεργία και να αυξήσει την απασχόληση. Η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση είναι συγγενής με τη δική μας κυβέρνηση, τον Ζοσπέν στη Γαλλία, τον Μπλερ στην Αγγλία και μπορεί να προωθηθεί ένα αποτελεσματικό σχέδιο μείωσης της ανεργίας στην Ευρώπη"!

Τάχτηκε, τέλος, υπέρ της φορολογικής εναρμόνισης στην Ευρώπη, με επιφύλαξη για το φόρο στην ενέργεια, ενώ αρνήθηκε να σχολιάσει πότε πρόκειται να προχωρήσει η κυβέρνηση σε μείωση των ειδικών φόρων μέσα στο 1999.