Καθώς διανύουμε μέρες «εκσυγχρονιστικού» οίστρου, με μπαράζ παρεμβάσεων και μεταρρυθμίσεων από την πλευρά της κυβέρνησης, σε όλα τα μέτωπα, εργασιακά, Υγεία, Δημόσια Διοίκηση, η σφαγή και η βίαιη εκδίωξη χιλιάδων μαθητών μετά την ολοκλήρωση του εξεταστικού μαραθώνιου, «έρχεται να δέσει» με το συνολικό αντιδραστικό οπλοστάσιό της.

Ετσι η επίσημη τοποθέτηση του Υπουργείου Παιδείας, για τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η ΟΛΜΕ, αποτελεί επιστέγασμα κυνισμού και δείχνει την πορεία που έχει επιλεγεί. Ο μόνος που δε φταίει για την αποτυχία των μαθητών σύμφωνα με το υπουργείο και την κυβέρνηση, είναι η μεταρρύθμισή της. Προσπαθώντας δε να θολώσει τα νερά επιστρατεύει θεωρίες ότι οι «μαθητές που δεν προσπαθούν, που δεν έχουν απαιτήσεις, δεν προάγονται», ή ότι «ο πήχης της Παιδείας δεν μπορεί να πέσει κάτω από ένα επίπεδο».

Το παιχνίδι με τα νούμερα για την αποτυχία που μπορεί να μειώνονται σε σχέση με πέρσι, κρύβει το βασικό στοιχείο του αντιεκπαιδευτικού εκτρώματος της κυβέρνησης, τη δραματική μείωση του μαθητικού πληθυσμού. Μιλάμε για συνολική μείωση μόνο στα τρία χρόνια της «μεταρρύθμισης», κατά 50.565 μαθητές που εγκαταλείπουν το χώρο της Παιδείας. Δηλαδή πριν τη συμπλήρωση των 18 τους χρόνων, στερούνται ακόμα και αυτή την κακής ποιότητας - με ευθύνη της κυβέρνησης - Παιδεία. Οι νέοι αυτοί εκδιώκονται από το λύκειο και η μόνη διέξοδος που έχουν, είναι αυτή των υποβαθμισμένων ΤΕΕ της ψευτοκατάρτισης, ψευτοειδίκευσης, που δεν είναι Παιδεία αλλά φτηνή προετοιμασία φτηνού εργατικού δυναμικού.

Ηκυβέρνηση δηλώνει φανατικός εχθρός του σχολείου της «ήσσονος προσπάθειας» και... υπέρμαχος της παροχής υψηλής εκπαίδευσης για τους νέους. Το προπαγανδιστικό αυτό τρικ κρύβει τον έτσι και αλλιώς άνισο ανταγωνισμό των μαθητών, που ξεκινάνε από διαφορετικές κοινωνικοταξικές αφετηρίες. Κρύβει ακριβώς την παραπέρα όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, απόρροια της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής της. Τα στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας, μέσα από τη γεωγραφία της σχολικής αποτυχίας, αποδεικνύουν ότι η οικονομική κατάσταση, το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, είναι καθοριστικοί παράγοντες για την επίδοση των μαθητών. Τα πρωτεία στην αποτυχία έχουν οι λαϊκές και απομακρυσμένες περιοχές σε όλη τη χώρα. Διαπιστώνεται διαφοροποίηση ανάμεσα στις πρωτεύουσες νομών και στην περιφέρεια. Αυτό που βγαίνει ως συμπέρασμα, είναι ότι το πορτοφόλι της οικογένειας, προκειμένου να βγουν τα έξοδα της παραπαιδείας, είναι το μέσο και το κλειδί της επιτυχίας - αποτυχίας. Και ακριβώς αυτό είναι που έχει πετύχει η μεταρρύθμιση. Να καταστήσει απαραίτητο το φροντιστήριο, την προετοιμασία δηλαδή των μαθητών στις απαιτήσεις του συγκεκριμένου είδους εξετάσεων.

Αυτά είναι τα δεδομένα που επιχειρεί η κυβέρνηση να κρύψει και διάφοροι αναλυτές και δημοσιολόγοι τη σιγοντάρουν. Η κυβέρνηση έχει κάνει το λογαριασμό της, με βάση τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης και του κεφαλαίου, που υπηρετεί. Είναι καιρός και οι εργαζόμενοι να κάνουν το δικό τους λογαριασμό. Να καταλάβουν, και πρώτα η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, ότι η κατάκτηση της βασικής Παιδείας για τα παιδιά τους, που πρέπει να θεωρείται αυτονόητη, χρειάζεται να γίνει υπόθεση της δικής τους καθημερινής πάλης. Με την οικοδόμηση ενός δυναμικού λαϊκού μετώπου που θα απαιτήσει και θα επιβάλει φιλολαϊκές πολιτικές στην Παιδεία και συνολικά στην κοινωνία, που θα συγκρουστεί με την πολιτική εξυπηρέτησης των συμφερόντων της πλουτοκρατίας.