"Εάν "αφαιρέσεις" από ένα παιδί την παιδική του ηλικία, θα μείνει πάντα παιδί. Τώρα που "αφαιρούν" απ' τα παιδιά μας την εφηβική ηλικία, φοβόμαστε πως η όλη ιστορία θα έχει σημαντικές επιπτώσεις στη ζωή τους, τρομακτικές συνέπειες στην ωρίμανσή τους".Τα λόγια αυτά ανήκουν σ' έναν πατέρα μαθητή Λυκείου και αντικατοπτρίζουν με τον καλύτερο, ίσως, τρόπο τον καταναγκαστικό"βιασμό" που δέχονται στη ζωή και στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς τους - μετά την "εκπαιδευτική μεταρρύθμιση" της κυβέρνησης - οι σημερινοί έφηβοι. Εάν τώρα ρωτήσεις τους ίδιους τους μαθητές για το πώς βλέπουν τη ζωή τους μετά τις αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα, "κινδυνεύεις" να βρεθείς αντιμέτωπος με αλήθειες που σοκάρουν, με άγχη που "μπλοκάρουν" ακόμα και απλές, αυτονόητες καθημερινές απολαύσεις, ακόμη και με απόγνωση που σε ακραίες καταστάσεις "παραλύει" τη λογική. Τα μάτια τους κουρασμένα - "κι είμαστε, να φανταστείς, ακόμα στην αρχή της χρονιάς" - λάμπουν μόνο όταν αναφέρονται στη δυναμική των αγώνων τους. "Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να περάσει αυτός ο νόμος. Δεν μπορούμε να αντέξουμε αυτόν τον παραλογισμό, αυτή την πίεση, αυτό το άγχος των ατέλειωτων εξετάσεων. Δεν μπορούμε να είμαστε νέοι και να μας αναγκάζουν να ζούμε ανελεύθερα, καταπιεστικά, αγχωμένα",λένε οι 17χρονοι μαθητές. Και ο τόνος της φωνής τους σε κάνει και νιώθεις βέβαιος, πως ό,τι λένε οι σημερινοί έφηβοι - άλλωστε δεν έχουν άλλη επιλογή- το εννοούν...

Η Καίτη,ο Κώστας,η Φρόσω,η Μαρία και ο Ανδρέας είναι μαθητές της Β Λυκείου και φοιτούν στο Ενιαίο Πολυκλαδικό Λύκειο Ηλιούπολης. Οι ίδιοι εξαρχής δηλώνουν "πειραματόζωα του Αρσένη" και μεταξύ σοβαρού κι αστείου επισημαίνουν: "Μάλλον ο άνθρωπος θέλει να τελειώσει την πολιτική του καριέρα. Αλλιώς δεν εξηγείται η στάση του"...

Οταν, όμως, η συζήτηση ξεφεύγει απ' τις ατάκες και περνά στην καθημερινότητα που βιώνει ο καθένας προσωπικά, τα πρόσωπα των νέων σκοτεινιάζουν, η γλώσσα τους γίνεται σκληρή και τολμηρή κάποιες φορές, αλλά και "άχρωμη" κάποιες άλλες. Τι να πρωτοπούν τα παιδιά; Τι να περιγράψουν και με ποιους να τα πρωτοβάλουν; Η Φρόσω Αποστόλου,πιο συνοπτική απ' όλους:"Είναι κουραστικό και να περιγράφεις το πρόγραμμά σου, όχι να το βιώνεις. Προσωπικά ένα πράγμα θέλω να πω: Αρνούμαι να γίνω ρομπότ για να ικανοποιήσω τις "ορέξεις" οποιονδήποτε πολιτικών, αρνούμαι να αρνηθώ τα νιάτα μου, τις επιθυμίες και τα "θέλω" μου, αρνούμαι να αποκτήσω από τώρα απωθημένα, που ίσως αποδειχθούν μοιραία στην υπόλοιπη ζωή μου".

Το όνειρο του Κώστα Μπαξεβάνη είναι να περάσει στο Πολυτεχνείο, να γίνει μηχανολόγος - ηλεκτρολόγος. "Φοβάμαι πως αντί γι' αυτό, το μόνο που θα καταφέρω είναι να γίνω... κομπλεξικός. Δεν προλαβαίνουμε να πάμε ούτε ένα σινεμά το Σαββατοκύριακο. Τρέχουμε και δε φτάνουμε. Και το χειρότερο είναι πως πολλοί από μας πιστεύουμε πως όλη αυτή η διαδικασία, όλη αυτή η προσπάθεια δε θα έχει κανένα αποτέλεσμα. Μας έχει "πνίξει" η ανασφάλεια",λέει χαρακτηριστικά.

Ο Ανδρέας Αθανασόπουλος, μας λέει με πολύ σοβαρό ύφος πως σκέφτεται να αλλάξει επειγόντως το επίθετό του και να γίνει "Ανδρέας Βέγγος"!Το πρόγραμμά του ξεκινά καθημερινά από τις 7 το πρωί και στο σπίτι του επιστρέφει γύρω στις 7 το απόγευμα. "Σ' όλο αυτό το χρόνο παρεμβάλλεται μόνο μια ώρα το μεσημέρι ελεύθερος χρόνος. Το σχολείο και το φροντιστήριο, μου τρώνε όλη την ημέρα. Το διάβασμα μου τρώει όλο το βράδυ. Κοιμάμαι κατά μέσο όρο μόλις 5 ώρες την ημέρα. Οσο για τα Σαββατοκύριακα, θεωρώ πολυτέλεια αν καταφέρω να δω έστω και μια ταινία στην τηλεόραση!".

Η Καίτη Γρανιτσιώτη στέκεται σε περιπτώσεις συμμαθητών της, οι οποίοι δεν μπορούν να πάνε φροντιστήριο, αφού η οικονομική κατάσταση των οικογενειών τους δεν είναι η καλύτερη δυνατή. "Βέβαια, δεν είναι πολλά αυτά τα παιδιά, αφού οι γονείς, έχουν - δεν έχουν, κάνουν ό,τι μπορούν για να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Ωστόσο, υπάρχουν περιπτώσεις. Κι αυτά τα παιδιά παίζουν το "παιγνίδι" με άνισους όρους. Είναι δύσκολο να προσπαθείς να καλύψεις τα όποια κενά σου μόνος. Δεν είναι, άλλωστε, και δίκαιο αυτό που συμβαίνει", υπογραμμίζει η Καίτη. Και συμπληρώνει η Μαρία Στάθη: "Οι όποιες διαχωριστικές γραμμές υπήρχαν κάποτε, σήμερα έχουν γίνει πολύ πιο έντονες. Το χάσμα έχει μεγαλώσει ανάμεσα στους "καλούς" και στους "κακούς" μαθητές, ανάμεσα στους "οικονομικά ευκατάστατους" και τους "οικονομικά στριμωγμένους", ανάμεσα στους "επιμελείς" και στους "φευγάτους" μαθητές. Καμιά ιδιαιτερότητά μας δε συγχωρείται πλέον. Κανένα παράπτωμά μας, ούτε καν κάποιο ταλέντο μας. Ημουν σε θεατρική ομάδα τέσσερα χρόνια τώρα. Ηταν μια δραστηριότητα που με ευχαριστούσε, που με χαλάρωνε, που μέσα απ' αυτή μάθαινα πράγματα. Φέτος δεν μπορούσα να συνεχίσω. Κι αυτό είναι κάτι που, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, μου στοίχισε πάρα πολύ".