Διαβάζουμε και βλέπουμε στον τύπο - ημερήσιο, εβδομαδιαίο και περιοδικό - κείμενα και φωτογραφίες των οικονομικο - προσφύγων - μεταναστών για τη ζωή τους και των παιδιών τους, τις ανάγκες τους, τα εγκλήματά τους και όλα όσα συναποτελούν τη ζωή κάποιου ξεριζωμένου και μη μεταφυτεμένου οριστικά στη γη μας, ακόμα.

Στην τηλεόραση, λόγω τεχνολογίας, τους βλέπουμε πιο ζωντανά. Οι δημοσιογράφοι τους ρωτάνε πού μένουν, γιατί βάζουν τα παιδιά τους να ζητιανεύουν, γιατί κλέβουν, γιατί σκοτώνουν, γιατί αφού τους διώχνουν οι Αρχές αυτοί επιστρέφουν.

Μέχρι τώρα, προσωπικά, δεν άκουσα καμιά ερώτηση και επομένως καμιά απάντηση, για το πώς μας βλέπουν εκείνοι. Πώς μας βλέπουν; Ελεήμονες, συμπάσχοντες, αδιάφορους, πλούσιους, φτωχούς, θρησκευόμενους, καταναλωτές, αλαζόνες, λαίμαργους, λιτοδίαιτους, πολιτισμένους, βάρβαρους, τέλος πάντων Ευρωπαίους;

Αλλά αν είναι από την Πολωνία, τι είναι; Μη Ευρωπαίοι; Οι προερχόμενοι από τη Μέση Ανατολή, τις αραβικές χώρες μας βλέπουν άσπρους, ενώ οι άλλοι από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης μας βλέπουν μαύρους; Υπάρχουν, δηλαδή, διαφορές ανάμεσα στο πώς μας βλέπουν οι Πολωνοί ή οι Ουκρανοί ή οι, μάλλον, παλαιότεροι Φιλιππινέζοι, από τους φυλετικά μελαχρινούς;

Τι τάσεις ανακαλύπτουν σ' εμάς; Τις ολιγάρκειας, της αυτάρκειας, της πλεονεξίας, της εκμετάλλευσης, της φιλομάθειας, της γλωσσομάθειας, της συνεργασίας, της διασκέδασης, της φιλεργίας ή του ραχατιού; Πώς μας φαντάζονταν όταν αποφάσιζαν να "μεταναστεύσουν" στην πατρίδα μας; Είχαν διαβάσει για τη χώρα μας ή είχαν ακούσει; Η εικόνα που είχαν σχηματίσει για μας, ανταποκρίθηκε στην πραγματικότητα; Εχουν δυσκολίες προσαρμογής στο δικό μας τρόπο σκέψης και ζωής, και ποιες; Πώς τις ιεραρχούν; Και ποιο είναι το κύριο εμπόδιο που έχουν, η γλώσσα; Ποιες προσπάθειες κάνουν για να την κατακτήσουν ή πώς θα ήθελαν οι ελληνικές αρχές ν' αντιμετωπίσουν αυτό το θέμα;

Οσοι ζήσαμε έξω από την Ελλάδα έχουμε διάφορες εμπειρίες σχετικές με τη γλώσσα, τη θρησκεία, το χρώμα της επιδερμίδας και των μαλλιών, της προσαρμοστικότητας και της ένταξης στην άλλη κοινωνία.

Μια εποχή που ζούσα στη Νέα Ορλεάνη στον αδελφό της μητέρας μου και στη Φλώριδα στα ξαδέλφια μου, δεν μπορούσα να κάνω, σποραδικά, κάποιους ν' αλλάξουν γνώμη για μένα.

Γι' αυτούς ήμουν Ινδιάνα. Ο,τι άλλο και να τους έλεγα ακουγόταν σαν προδοσία προς την ινδιάνικη φυλή μου. Κάτι παρόμοιο μου συνέβη μερικές φορές στη Σουηδία. Η ερώτηση ήταν σε ποια ινδιάνικη φυλή ανήκα, ότι ήμουν Ινδιάνα ήταν βέβαιο. Συγκεκριμένα περιστατικά, σε συγκεκριμένες πόλεις και χρονολογίες.

Ενα χρόνο πριν σ' ένα σούπερ μάρκετ, στο Βέλγιο, μια κυρία μου είπε αν δεν... τότε να φύγεις, υποθέτοντας ότι ήμουν οικονομικο - φυγάς ή όποιο άλλο όνομα δίνουμε κι εμείς σ' αυτούς που ήρθαν απρόσκλητοι στη χώρα μας.

Βέβαια, δεν την άφησα χωρίς απάντηση και μάλιστα στη γλώσσα της. Μου φάνηκε πως ένιωσε κεραυνοβολημένη.

Αυτό που ένιωθα ήταν πάντα πώς με έβλεπαν ή πώς με άκουγαν οι άλλοι. Οι χαρακτηρισμοί τους, όμως, για μένα γίνονταν αφετηρία για το γενικό. Επρεπε να κάνω προσπάθειες να τους πείσω ότι δεν είχαν όλοι οι Ελληνες τη δική μου μικρή διάπλαση, ότι υπήρχαν και Ελληνες με γαλανά μάτια και άλλα πολλά.

Ηταν δύσκολο ακόμα να τους πείσω ότι δεν κάπνιζα, ότι ήμουν χορτοφάγος, ότι αγαπούσα τα ζώα και ότι δεν ήμουν τόσο φιλόξενη όσο οι συμπατριώτες μου.

Δε θυμάμαι αν με ρώτησε ποτέ κανείς πώς τους έβλεπα εγώ.

Ομως είχα ένα ισχυρό όπλο με το οποίο με είχε προικίσει η φύση, το είχα ανακαλύψει και το καλλιεργούσα. Ζούσα με μια πένα στο χέρι και έγραψα πώς τους έβλεπα και για τις δικές μου σχέσεις μαζί τους.

Ετσι υποψιάζομαι πως κάποιοι απ' όλες αυτές τις μειονότητες που έχουν καταφύγει στη χώρα μας θα γράφουν στη δική τους γλώσσα πώς μας βλέπουν.

Θα μας βοηθούσε πολύ αν μπορούσαμε να διαβάσουμε τα βιβλία τους, αν έχουν ήδη τυπωθεί ή κυκλοφορούν ανάμεσά τους σε οποιαδήποτε τυπογραφική μορφή.

Ιωάννα ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ