Τα αντιλαϊκά κελεύσματα της Ευρωπαϊκής Ενωσης εκφράστηκαν, κατ' αρχήν, με την Οδηγία 92/50,που έδωσε στα κράτη - μέλη της. Οδηγία που προωθούσε τις ιδιωτικοποιήσεις δημοτικών υπηρεσιών και την επιπρόσθετη φορολόγηση των δημοτών και από την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Οι κυβερνήσεις έσπευσαν να κάνουν πράξη την Οδηγία και να εναρμονίσουν πλήρως τη σχετική νομοθεσία της χώρας με το περιεχόμενό της. Και "συμβούλεψαν" τους αιρετούς της Αυτοδιοίκησης να ασπαστούν τα όσα αποφάσισαν οι Βρυξέλλες. Να προσαρμόσουν - όπως πολλές φορές έχει διατάξει ο σημερινός υπουργός Εσωτερικών Αλ. Παπαδόπουλος - τα οικονομικά των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης στα όρια του προγράμματος "σύγκλισης".

Η πρώτη προσπάθεια να ανοίξει ο δρόμος για τη δημοτική φορολογία γίνεται από το ΠΑΣΟΚ. Με το νόμο 1828/89, που καθόρισε τους πόρους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, θεσπίστηκε η λεγόμενη δυνητική φορολογία. Η δυνατότητα, δηλαδή, επιβολής τελών για το πράσινο, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό, την παιδεία κλπ. με διάφορες μορφές και ιδίως μέσω των δημοτικών επιχειρήσεων. Η κυβέρνηση της ΝΔ κινήθηκε στα ίδια πλαίσια και απέφυγε μάλιστα να δεσμευτεί για τη διατήρηση των νομοθετημένων πόρων της ΤΑ.

Οταν επανήλθε στην εξουσία, το ΠΑΣΟΚ θεσμοθέτησε το νόμο 2218/94 για τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση. Ειδικότερα με το άρθρο 43, θεσμοθέτησε τη δυνατότητα να περάσουν σε ιδιώτες οι υπηρεσίες και οι αρμοδιότητες της ΤΑ. Με τον ίδιο νόμο και το άρθρο 22 θεσμοθέτησε την ευρύτατη εφαρμογή της "δυνητικής" φορολογίας. Για όλες δηλαδή τις υπηρεσίες και τα έργα που συμβάλλουν στη βελτίωση των συνθηκών ζωής, την εξυπηρέτηση των πολιτών και την ανάπτυξη της περιοχής.

Η κυβέρνηση δεν έπαιξε μόνη της σ' αυτό το στημένο και σε βάρος των εργαζομένων παιχνίδι. Οι αιρετοί και των δύο βαθμίδων, που πρόσκεινται σε ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΝ, δε θα μπορούσαν να ξεφύγουν από την αβανταδόρικη στάση που τηρούν τα κόμματά τους απέναντι στην ΕΕ και την ΟΝΕ.

Ετσι, αποδέχονται την ισχνή οικονομική ενίσχυση και των δύο βαθμών Αυτοδιοίκησης από τον κρατικό προϋπολογισμό. Εκμεταλλεύτηκαν το θεσμικό οπλοστάσιο που τους δόθηκε και προχώρησαν σε επιβολή πλήθους φόρων και τελών, προκειμένου να παρέχουν υπηρεσίες και έργα στους εργαζομένους. Παρέκαμψαν το γεγονός πως γι' αυτά τα έργα και τις υπηρεσίες οι εργαζόμενοι έχουν πληρώσει ήδη μέσω της φορολογίας εισοδήματος. Προώθησαν τις ιδιωτικοποιήσεις υπηρεσιών της Αυτοδιοίκησης και το ξεπούλημα της περιουσίας της.

Ειδικά, οι της πρωτοβάθμιας Αυτοδιοίκησης "έκαναν γαργάρα" το 1,5 τρισ. δρχ. που αυθαίρετα παρακρατά η κυβέρνηση από τους θεσμοθετημένους υπέρ της ΤΑ πόρους. Και για να αποδείξουν και τυπικώς το πόσο επιθυμούν και οι ίδιοι την "ολοκλήρωση" της Ευρώπης, το 1996 παραχώρησαν στην κυβέρνηση το 25% από τα έσοδα των τελών κυκλοφορίας που δικαιούνται. Το παραχώρησαν, με απόφασή του σε Συνέδριο της Κεντρικής Ενωσης Δήμων και Κοινοτήτων Ελλάδας,για τα έτη 1997-98, ως "προσφορά της ΤΑ στο δρόμο της χώρας προς τη σύγκλιση".

Η παραχώρηση προωθήθηκε ως διάταξη του νόμου 2469/97 (άρθρο 3) και εκτιμήθηκε ότι κόστισε στην ΤΑ περί τα 10,5 δισ. δρχ. για κάθε χρόνο. Με τροπολογία του υπουργείου Οικονομικών, που ψηφίστηκε στη Βουλή, την πρόσφατη προεκλογική περίοδο, ορίστηκε η παράταση της εν λόγω διάταξης για άλλα δύο χρόνια. Οπως ήταν αναμενόμενο, κανείς από τους προαναφερόμενους δεν αντιτάχθηκε στις παραπέρα οικονομικές απώλειες της ΤΑ, που υπολογίζονται σε 12 δισ. δρχ. για το 1999 και άλλα τόσα για το 2000.