Κακόγουστο καλαμπούρι της κυβέρνησης Σημίτη αποδεικνύονται τα περί "διαλόγου" για την Παιδεία. Και, βέβαια, έχουν τους στόχους τους και, βέβαια, τα δικά τους συμφέροντα και σχέδια θέλουν να εξυπηρετήσουν, αλλά δε βρίσκουν, πλέον, αφελείς να "τσιμπήσουν" στην κακοστημένη παγίδα τους. Αν η κυβέρνηση και η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας ενδιαφέρονταν πραγματικά για διάλογο, δε θα κινητοποιούσαν επί τρεις μήνες "θεούς και δαίμονες" για να τσακίσουν το μαθητικό κίνημα. Αν θέλανε πραγματικά το διάλογο, θα τον έκαναν πριν ψηφίσουν το αντιδραστικό τερατούργημά τους για την Παιδεία. Αν, έστω και τώρα, ήθελαν πραγματικά το διάλογο, το πρώτο που όφειλαν να κάνουν ήταν να αποσύρουν την αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση, ώστε να υπάρξει βάση διαλόγου. Δε θέλουν, λοιπόν, διάλογο. Αλλωστε, αυτό επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά και από το διήμερο διάλογο με την ΟΛΜΕ. Αλλού το πάνε. Να συσκοτίσουν τα πράγματα, πρώτα και κύρια, τις εγκληματικές κυβερνητικές ευθύνες, να εγκλωβίσουν όσους είναι έτοιμοι να εγκλωβιστούν, τελικά να εφαρμόσουν, έστω και με κάποιες ανούσιες μικροπαραχωρήσεις, την πολιτική τους στην Παιδεία.
****
Ας μην αυταπατώνται οι εκσυγχρονιστές κυβερνώντες. Τίποτα δεν είναι σήμερα, όπως πριν από μερικούς μήνες, όταν ξεκίνησε και γιγαντώθηκε το μεγαλειώδες μαθητικό κίνημα, το παλλαϊκό κίνημα για την Παιδεία. Τρεις μήνες μετά, το πρώτο χειροπιαστό αποτέλεσμα του ηρωικού αυτού αγώνα - για τον οποίο η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων αισθάνεται καμάρι και τον αισθάνεται ως δικό της αγώνα - είναι ότι ο νόμος 2525 είναι κλινικά νεκρός. Είναι ευθύνη της κυβέρνησης να θάψει το πτώμα του. Η πραγματικότητα, σκληρή για την κυβέρνηση, είναι ότι η εκπαιδευτική της μεταρρύθμιση έχει χρεοκοπήσει, όχι μόνο στους μαθητές και την εκπαιδευτική κοινότητα, αλλά στη συνείδηση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Αν χρειαζόταν κάποια "τυπική" επιβεβαίωση, αυτή τη δίνουν οι δικές τους δημοσκοπήσεις, όπως η χτεσινή των "Νέων", που εμφανίζει το 57,2% των ερωτηθέντων να έχει αρνητική γνώμη για την κυβερνητική μεταρρύθμιση, ενώ το 76,9% ζητά να αναβληθεί!
****
Οσο η κυβέρνηση Σημίτη, κόντρα στη "δεδηλωμένη" λαϊκή απαίτηση, επιμένει στην εφαρμογή του νόμου, το πιθανότερο είναι ότι θα κληθεί στο τέλος, θέλοντας και μη, να μαζέψει τα συντρίμμια, όχι μόνο του νόμου, αλλά και της γενικότερης πολιτικής της. Ξεπερνά κάθε όριο εκσυγχρονιστικής φαντασίας να πιστεύουν οι κυβερνώντες ότι, ακόμα και αν ανοίξουν τα σχολεία, θα μπορέσει ποτέ να εφαρμοστεί αυτός ο νόμος.
Εκτός των άλλων, θα έχει απέναντί της ένα ρωμαλέο μαθητικό κίνημα, ένα παλλαϊκό κίνημα για την Παιδεία, το οποίο θα φροντίσει για την τελική εξουδετέρωσή του και την εφαρμογή μιας προοδευτικής μεταρρύθμισης, που έχει ανάγκη η Παιδεία και ο τόπος.
Ενα κίνημα, που έχει πολλούς λόγους να αισθάνεται δυνατό και υπερήφανο, επιχειρώντας έναν πρώτο "απολογισμό", αφού είναι σίγουρο ότι ο αγώνας θα συνεχιστεί και μάλιστα από καλύτερες θέσεις.
******
Πρώτον,ανέδειξε και έφερε στο προσκήνιο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της χώρας το ζήτημα της Παιδείας. Οχι μόνο οι άμεσα ενδιαφερόμενοι (μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικοί), αλλά η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας "υποχρεώθηκε" να ενημερωθεί, να σκεφτεί και να πάρει θέση για ένα πραγματικά κρίσιμο ζήτημα και, τελικά, να απορρίψει την αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Πρόκειται, πραγματικά, για μια μεγάλη συνεισφορά του μαθητικού κινήματος.
Δεύτερον,κατάφερε να αποκαλύψει σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα τους πραγματικούς στόχους της κυβερνητικής εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, τους νέους σκληρούς ταξικούς φραγμούς που ορθώνει. Ταυτόχρονα, έθεσε επί τάπητος τις πραγματικές ανάγκες του σχολείου, καταθέτοντας, μάλιστα, και συγκεκριμένες προτάσεις σ' αυτήν την κατεύθυνση.
Τρίτον,δεν μπορεί καθόλου να υποτιμηθεί, κάθε άλλο, η σημασία του ισχυρού κινήματος που δημιουργήθηκε στο χώρο των σχολείων. Ενα κίνημα που έβαλε βαθιά τη σφραγίδα του στις εξελίξεις, ένα κίνημα που ανέτρεψε σχεδιασμούς και πολιτικές, ένα κίνημα με σημαντικές κατακτήσεις, ένα κίνημα που δεν μπορούν να το αγνοήσουν σε καμία περίπτωση στη συνέχεια.
Τέταρτον,δεν είναι μικρότερα τα κέρδη για το ίδιο το κίνημα, καθώς χιλιάδες μαθητές, περνώντας "διά πυρός και σιδήρου", ανακάλυψαν και ανέδειξαν άλλες αξίες στη ζωή τους (συλλογικότητα, ενότητα, αλληλεγγύη). Εμαθαν να διεκδικούν, να μη σκύβουν το κεφάλι, να αγωνίζονται, χρησιμοποιώντας ποικίλες μορφές αγώνα. Ηταν ένα μάθημα ζωής, πολύτιμη και ελπιδοφόρα παρακαταθήκη για το μέλλον.
Πέμπτον,το κίνημα δεν έμεινε στα στενά όρια του σχολείου. Αγκάλιασε ευρύτερα λαϊκά στρώματα, κατάφερε να εκφραστεί η αλληλεγγύη και η αγωνιστική τους συμπαράταξη. Αποτέλεσμα αυτής της αλληλεγγύης είναι το αυριανό αγωνιστικό ραντεβού από εργατοϋπαλλήλους, μαθητές, καθηγητές, γονείς.
*****
Φυσικά και είναι νωρίς για "απολογισμούς". Ο αγώνας συνεχίζεται πιο αποφασιστικά, τροφοδοτούμενος από την κυβερνητική αδιαλλαξία, όπως εκφράστηκε άλλη μια φορά χτες το βράδυ από τις δηλώσεις Αρσένη. Το ζητούμενο δεν είναι απλά η κατάργηση του εξεταστικού, αλλά η επιβολή μιας πραγματικής, προοδευτικής εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, που θα βάζει στο επίκεντρό της τις ανάγκες του μαθητή, για Παιδεία στην υπηρεσία του λαού και του τόπου. Το κίνημα έχει επεξεργαστεί τις δικές του προτάσεις και είναι αυτές ακριβώς που πρέπει να γίνουν πράξη. Ο αγώνας θα είναι μακρύς και δύσκολος, αλλά θα είναι τελικά νικηφόρος.
Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ
Ας μην αυταπατώνται οι εκσυγχρονιστές κυβερνώντες. Τίποτα δεν είναι σήμερα όπως πριν από μερικούς μήνες, όταν ξεκίνησε και γιγαντώθηκε το μεγαλειώδες μαθητικό κίνημα, το παλλαϊκό κίνημα για την Παιδεία. Τρεις μήνες μετά, το πρώτο χειροπιαστό αποτέλεσμα του ηρωικού αυτού αγώνα - για τον οποίο η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων αισθάνεται καμάρι και τον αισθάνεται ως δικό της αγώνα - είναι ότι ο νόμος 2525 είναι κλινικά νεκρός. Είναι ευθύνη της κυβέρνησης να θάψει το πτώμα του
Feeds
Παρακαλούν τους Αμερικανούς για ...επενδύσεις 
