Υστερα από την ανατροπή της χούντας των συνταγματαρχών τον Ιούλη του 1974, εγκαθιδρύθηκε με δημοψήφισμα η "Δημοκρατία" στην Ελλάδα, νομιμοποιήθηκε το ΚΚΕ και έκανε την εμφάνισή του στο χώρο της πολιτικής το ΠΑΣΟΚ του "ζιβάγκο", με τις δημαγωγικές διακηρύξεις "Εξω οι αμερικάνικες βάσεις", "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο" και τα τέτοια. Στα χρόνια που ακολούθησαν κυβέρνησε τη χώρα η "Δεξιά" ίσαμε που ήρθε στην εξουσία στα 1981 το ΠΑΣΟΚ. Από κείνη τη στιγμή - όπως ήταν αναμενόμενο - ξεχάστηκαν όλες οι εξαγγελίες, σαν να μην είχαν ειπωθεί ποτέ. Οι αμερικανικές βάσεις όχι μόνο δεν ξηλώθηκαν, αλλά εκσυγχρονίστηκαν, ούτε η χώρα έφυγε από την ΕΟΚ (σημερινή Ευρωπαϊκή Ενωση) και το ΝΑΤΟ, αντίθετα σφιχταγκαλιάστηκαν πιο πολύ.

Σαν δικαιολογία το ΠΑΣΟΚ, γι' αυτή τη στροφή του, πρόβαλε και συνεχίζει να προβάλλει και σήμερα ακόμα, ευθυγραμμίζοντας την πολιτική του με εκείνη των άλλων αστικών κομμάτων, πως αν βγούμε από αυτούς τους οργανισμούς η χώρα θ' απομονωθεί, γεγονός που θ' αποβεί σε βάρος της εθνικής οικονομίας μας και του λαού. Αυτός ο "μύθος" είναι πολύ παλιός κι ένα μεγάλο ψέμα. Αντίθετα, αν η Ελλάδα αποδεσμευτεί από όλα αυτά τα όργανα του μονοπωλιακού κεφαλαίου και απεγκλωβίσει τον εθνικό πλούτο της από την ντόπια και ξένη καπιταλιστική εκμετάλλευση τότε θα είναι σε θέση ν' αναπτύξει λεύτερα διμερείς συμφωνίες και συμβάσεις με τα άλλα κράτη σε όφελος της οικονομίας μας και του ελληνικού λαού.

Κι όμως δεν το έκανε τότε κι ούτε το σημερινό "εκσυγχρονιστικό" ΠΑΣΟΚ της ελεύθερης αγοράς το κάνει, μόνο εξακολουθεί να επιμένει πως η πολιτική του θα οδηγήσει στο σοσιαλισμό. Αυτό μοιάζει με το "ξίδι" που ο λαός το λέει "γλυκάδι". Σοσιαλισμός σημαίνει κοινωνική και οικονομική ισότητα και κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Ομως το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο δεν κινείται προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά, αντίθετα, ευθυγραμμισμένο με τα άλλα αστικά κόμματα στο νεοφιλελευθερισμό, εφαρμόζει μια πολιτική που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας και πασχίζει ν' αποδείξει πως εκτελεί πολύ καλύτερα τις εντολές του διευθυντηρίου των Βρυξελλών και της "νέας τάξης".

Ακόμα, το ΠΑΣΟΚ κομπορρημονεί πως είναι το κόμμα που παλεύει για την αλλαγή. Αλλά, όπως είναι γνωστό, αλλαγή σημαίνει ανάπτυξη που "βασίζεται στις αρχές της λαϊκής οικονομίας" και "απελευθέρωση από τον ξένο παράγοντα". Μ' άλλα λόγια αλλαγή σημαίνει σοσιαλιστική οργάνωση της κοινωνίας. Κι η στρατηγική και τακτική του ΠΑΣΟΚ όχι μόνο σοσιαλιστική δεν είναι αλλά σαφώς έχει όλα τα χαρακτηριστικά του καπιταλισμού. Πράγμα που δικαιολογεί απόλυτα τη θέση ότι, oυσιαστικά , έχουμε πολλά κόμματα,αλλά μόνο δυο πολιτικές, δυό στρατηγικές. Εκείνη του ΠΑΣΟΚ και των άλλων κομμάτων που εκπροσωπούν και εκφράζουν τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας και την άλλη του ΚΚΕ που υπερασπίζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, της αγροτοφτωχολογιάς και των μικροεπαγγελματιών. Σήμερα, οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τα άλλα αστικά κόμματα έχουν ξεθωριάσει σε τέτοιο σημείο που η ΝΔ να διατείνεται, σε ορισμένες περιπτώσεις, πως το ΠΑΣΟΚ εφαρμόζει τη δικιά της πολιτική.

Αυτή η κατάσταση στο πολιτικό, και κοινωνικό πεδίο έχει επιφέρει ανάμεσα στις πολιτικές των αστικών κομμάτων και πρώτα - πρώτα της ΠΑΣΟΚικής πολιτικής μια αντιδιαμετρική αντίθεση με τις διεκδικήσεις των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Ολες αυτές οι κοινωνικές ομάδες, και κύρια η εργατική τάξη, που νιώθουν κάθε μέρα όλο και περισσότερο την πίεση της αντιδημοκρατικής και αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής, με την ανοχή και των άλλων αστικών κομμάτων, προσπαθούν ν' αντιδράσουν με μόνο αταλάντευτο σύμμαχο και συμπαραστάτη το ΚΚΕ μέσα και έξω από το κοινοβούλιο.

Ο κόσμος των εργαζομένων και της αγροτιάς, εγκλωβισμένος στις "δοτές πλειοψηφίες των συνδικαλιστών και συνεταιριστών" μάχεται ν' απελευθερωθεί από τον πατερναλισμό των εργατοπατέρων. Και προσπαθεί να ακολουθήσει τα δικά του μονοπάτια με τάση να δυναμώσει το εργατικό κίνημα, το αγροτικό, και των άλλων εργαζομένων με απεργίες, διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες και με όλα τα μέσα που διαθέτει. Το ΠΑΣΟΚ και τα άλλα αστικά κόμματα από καιρό έχουν διαισθανθεί πως η επιρροή τους πάνω στο λαό, τον πάντα ευκολόπιστο και πάντα προδομένο, όπως έλεγε ο ποιητής, ίσαμε τώρα έχει αδυνατίσει και μηχανεύονται όλο και πιο αντιδημοκρατικούς κι αντιλαϊκούς νόμους ή παίρνουν μέτρα ολότελα ανελεύθερα, που ανήκουν σε άλλες αμαρτωλές εποχές, για να στηρίξουν τα προνόμια της ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας και να διατηρήσουν την ισχύ τους.

Επίσης, για να αντιμετωπίσουν πιο αποτελεσματικά την αγανάκτηση του λαού και για να καταπνίξουν κάθε λαϊκή κίνηση αντίστασης δημιουργούν - πέραν από τα θεσμικά μέτρα - διάφορα αστυνομικά όργανα άμεσης δράσης ή αναδιοργανώνουν τα υπάρχοντα με άλλα ονόματα. Ακόμα οργανώνουν νομοθετικά τη Δικαιοσύνη κατά τέτοιο τρόπο, για να μπορούν να επηρεάζουν τις δικαστικές αποφάσεις. Ζωντανά παραδείγματα είναι οι δικαστικές αποφάσεις που "κηρύσσουν τις απεργίες παράνομες και καταχρηστικές" καθώς και οι "στημένες δίκες αγροτών για τις διαμαρτυρίες τους". Ετσι, βλέπουμε στη "δημοκρατία" των αστικών κομμάτων και στο "σοσιαλισμό του ΠΑΣΟΚ" να στραγγαλίζεται η ελευθερία του ατόμου και σε ορισμένες περιπτώσεις να παραβιάζεται και το Σύνταγμα.

Πέρα από αυτή την αντιλαϊκή και αντιδημοκρατική πολιτική τους, σύμφωνα με τις προσταγές της ΕΕ, έχουν εντείνει την προσπάθειά τους να περάσουν στρατηγικούς τομείς της οικονομίας μας στην ιδιοκτησία του ντόπιου και ξένου μονοπωλιακού κεφαλαίου και με τις ιδιωτικοποιήσεις να παραδώσουν στα χέρια της ολιγαρχίας οργανισμούς κοινής ωφέλειας, ν' ανατρέψουν τις εργασιακές σχέσεις και να γκρεμίσουν το κοινωνικο - ασφαλιστικό σύστημα. Μάλιστα, για να σκεπάσουν αυτή την πολιτική τους, που εκφράζει την πιστή εφαρμογή από μέρους τους των απαράδεκτων συμφωνιών Μάαστριχτ και Σένγκεν και όλων των άλλων και για να παραπλανήσουν το λαό, αυτοί οι "χαλασοχώρηδες" που έλεγε ο Αλ. Παπαδιαμάντης, έχουν ξαπολύσει μια ασύστολη αντικομμουνιστική προπαγάνδα και μια αγοραία πολεμική ενάντια στο ΚΚΕ, το μόνο κόμμα που εκπροσωπεί πραγματικά την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα και υπερασπίζεται τα συμφέροντά τους μέσα κι έξω από τη Βουλή.

Ακριβώς τούτη τη στιγμή την πραγματικά κρίσιμη για το έθνος και το λαό μας, προβάλλει η αναγκαιότητα για μια ριζικά διαμετρικά αντίθετη κοινωνική και οικονομική πολιτική που θα στοχεύει να λειτουργήσει αποκλειστικά σε όφελος του λαού. Για να πραγματωθεί όμως αυτό χρειάζεται η εργατική τάξη, οι προοδευτικοί κοινωνικοί φορείς, οι επαγγελματοβιοτέχνες, οι καλής θέλησης διανοούμενοι και προσωπικότητες να συσπειρωθούν και να προχωρήσουν στη συγκρότηση ενός Αντιιμπεριαλιστικού, Αντιμονοπωλιακού, Παλλαϊκού Δημοκρατικού Μετώπου που με τους αγώνες του θα ανοίξει το δρόμο για την ανατροπή αυτής της πολιτικής. Η συσπείωση λαϊκών δυνάμεων ενάντια σ'άυτή την πολιτική μπορεί και πρέπει να εκφράσει τη δύναμη της ενισχύοντας το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ στο Ευρωκοινοβούλιο στις προσεχείς εκλογές, ενώ μπορεί να συμβάλει ώστε στις εθνικές εκλογές - όποτε και άν γίνουν - να εξασφαλιστεί η θέση του ΚΚΕ που του πρέπει μέσα στο κοινοβούλιο. Κι ας συνειδητοποιήσει ο ελληνικός λαός πως έχει τη δύναμη, και πως κάτω από τις σημερινές συνθήκες, αν αποφασίσει να δράσει άμεσα και σωστά, θα πραγματοποιήσει τους πόθους του παίρνοντας την τύχη του στα χέρια του.

Σταύρος ΚΑΛΦΙΩΤΗΣ

Οικονομολόγος - συγγραφέας