Ποτέ δε φαντάστηκα ότι μια "απλή" είδηση στην Ελλάδα του 2000 παρά κάτι, θα με γύριζε στη φτωχή Ρώμη, στη Ρώμη της πείνας και της ανεργίας, αμέσως μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο. "Ο κλέφτης ποδηλάτων", το αριστούργημα του νεορεαλιστικού κινηματογράφου, με την υπογραφή του Βιτόριο ντε Σίκα και σενάριο γραμμένο από τον Τσέζαρε Σαβατίνι, καταγράφει λιτά, χωρίς δόση υπερβολής, τη δυστυχία που πλανάται στους δρόμους της αιώνιας πόλης και περιγράφει την αγωνία ενός ανέργου, ο οποίος, επιτέλους, βρίσκει μια δουλιά. Αλλά αυτή η δουλιά προϋποθέτει την κατοχή ενός ποδηλάτου. Ο έρημος άνθρωπος στραγγίζεται, δανείζεται και κατορθώνει να αγοράσει το πολυπόθητο ποδήλατο. Ομως, μια στιγμή που εκείνος κολλά την αφίσα της Τζίλντας - αυτή είναι η αποστολή του - κάποιοι άγνωστοι του κλέβουν το ποδήλατο. Και τότε αρχίζει το τραγικό οδοιπορικό ενός απελπισμένου ανθρώπου, που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, που δεν έχει πεντάρα στην τσέπη, που φοβάται μη χάσει τη θέση του, που πρέπει να ταϊσει τον γιο του. Μια Οδύσσεια, μέσα στους δρόμους της Ρώμης για την ανεύρεση του πολύτιμου δίτροχου.

Ποτέ δε φαντάστηκα ότι στην Ελλάδα των ευδαιμονιστών, των σατανιστών, των μεταρρυθμιστών και των πωλητών αέρα κοπανιστού, δυο έφηβοι από τους Αγίους Σαράντα θα θεωρούνταν ύποπτοι κλοπής, επειδή διέθεταν και επέβαιναν πάνω σε ένα καινούριο ποδήλατο. Οτι το Οργανον της Τάξης θα έδειχνε το "αστυνομικό δαιμόνιο" με την υπόθεση ή μάλλον με την εξίσωση: Αλβανοί + καινούριο ποδήλατο = λωποδύτες. Κοινώς κλέφτες. Αφού το όργανο ...οργανώθηκε και συνέλαβε καλά το αποτέλεσμα των συλλογισμών και το εμπέδωσε στο ...τετράγωνο, εν συνεχεία συνέλαβε τους νέους, οδηγώντας τους στο αστυνομικό τμήμα για να ομολογήσουν τα κρίματά τους... Οι νέοι δεν ήταν κλέφτες, κανένα κακό δεν είχαν κάνει, απλώς ονειροπόλοι ήταν... Είχαν ονειρευτεί ένα καινούριο ποδήλατο και είχαν κάνει όλες τις παρακατιανές δουλιές, για να συγκεντρώσουν το ποσό των σαράντα πέντε χιλιάδων για να το αποκτήσουν από το τοπικό κατάστημα των Λεχαινών...

Ποτέ δε φαντάστηκα ότι η ανθρώπινη ανοησία είναι ικανή να κάνει τη ζωή ποδήλατο σε απλούς καθημερινούς ανθρώπους. Ποτέ δε φαντάστηκα ότι ο "Κλέφτης Ποδηλάτων", που κάποτε με είχε αγγίξει βαθιά, τόσο βαθιά και τόσο πολύ, που μέσα μου ακόμα νιώθω την ουλή που άφησε, ποτέ, λοιπόν, από το νου δε μου πέρασε ότι μετά από τόσα χρόνια το τραύμα θα αιμορραγούσε. Ο Ηρακλής και ο Κωνσταντίνος είδαν το όνειρό τους να αμφισβητείται, να τσαλακώνεται, να εξευτελίζεται, να καταρρακώνεται. Διαπίστωσαν ότι η καταγωγή τους ενέπνεε ανησυχία, αλλά ευτυχώς γι' αυτούς, που έπεσαν θύματα βλακείας, αλλά και υποβόσκοντα ρατσισμού, μπόρεσαν να αποδείξουν ότι με δικά τους χρήματα υλοποίησαν το δίτροχο όνειρό τους. Υπάρχουν όμως πολλοί, πάρα πολύ, που, αλίμονο, δεν έχουν τον τρόπο να αποδείξουν ότι η φτώχεια δεν είναι ελάττωμα, ούτε είναι μολυσματική ασθένεια. Αντίθετα, η ανοησία μπορεί να είναι μεταδοτική... Από τα βάθη της μνήμης μου ανασύρεται η περίφημη φράση του Ελια Ερεμπουργκ: "Καταργήσαμε την εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο, ποτέ δεν ισχυριστήκαμε ότι καταργήσαμε και τη βλακεία". Προτιμώ να υποστώ τις βλαβερές συνέπειες και να ζήσω την τραγωδία της "συμφοράς από το πολύ μυαλό" του Γκριμπογιέντοφ.