Ο εμπορικός πόλεμος Ευρώπης και Αμερικής κρύβεται πίσω από τις διοξίνες, λένε τώρα αρκετοί, αφήνοντας με τρόπο να εννοηθεί, πως είναι υπερβολικός ο θόρυβος που έχει ξεσηκωθεί. Και όχι μόνον υπερβολικός, αλλά και υποκινούμενος από τα αντικρουόμενα μεγάλα συμφέροντα. Ολοφάνερο είναι, βέβαια, πως το πρόβλημα των διοξινών, όπως και κάθε ανάλογο ζήτημα, ενσωματώθηκε αμέσως κι έγινε στοιχείο του μόνιμου και οξύτατου ανταγωνισμού ανάμεσα στις πολυεθνικές. Για παράδειγμα, χαμογελούν με ικανοποίηση, τις μέρες αυτές, οι αμερικανικές εταιρίες ζωοτροφών. Κι ας χρησιμοποιούν γενετικά μεταλλαγμένη σόγια ως πρώτη ύλη.

Το πρόβλημα, όμως, των διοξινών είναι υπαρκτό, πέρα για πέρα. Και το πιθανότερο είναι - αν όχι σίγουρο - πως δεν το γνωρίζουμε σε όλη του την έκταση και τις διάφορες πλευρές του. Αποτελεί, δε, μια από τις πολλές, πολύμορφες και αναπόφευκτες συνέπειες του σκληρού ανταγωνισμού και του κυνηγητού των κερδών, μεταξύ των πολυεθνικών, που ορισμένες φορές παίρνει ακόμη και τη μορφή του πολέμου.

Επομένως, ας μην προσπαθούν ορισμένοι να σκορπίσουν τη μελάνη της σύγχυσης και της θολούρας.