Η εικόνα στα σούπερ μάρκετ της χώρας κατά τη δεκαετία του '80 ήταν άκρως σουρεαλιστική, αφού θύμιζε περισσότερο Χρηματιστήριο ή αίθουσα αναμονής αεροδρομίου, καθώς η διεύθυνση του καταστήματος ανήγγελλε περίπου κάθε λεπτό την αύξηση των τιμών διαφόρων ειδών. Αποδοχές ενός μηνός τον επόμενο μήνα μπορεί να μην ήταν αρκετές ούτε για την αγορά ενός πακέτου τσιγάρων. Αυτή η εικόνα έχει περάσει ανεπιστρεπτί, ωστόσο μία νέα εικόνα, ζοφερή και αποκρουστική, έχει πια αναδυθεί: Η εξαθλίωση και τα εκατομμύρια των μονίμως πεινασμένων.

Το 1991, η κυβέρνηση Μένεμ εισήγαγε ένα πρόγραμμα οικονομικών μεταρρυθμίσεων, για να κάμψει τον υπερπληθωρισμό και να σταματήσει τις συνεχείς υποτιμήσεις του πέσο έναντι του δολαρίου. Το πρόγραμμα περιλάμβανε τη μετάβαση στην "οικονομία της αγοράς" και το άνοιγμα στις ξένες επενδύσεις. Αλλά οι οικονομικές αυτές μεταρρυθμίσεις - αμερικανικής εμπνεύσεως - που εφήρμοσε ο Μένεμ προκάλεσαν μια σημαντική παρενέργεια. Ενα τεράστιο κύμα ανεργίας: Από το 8% πριν αναλάβει την εξουσία, η ανεργία εκτοξεύτηκε στο 18,4% το 1995. Σήμερα οι μετρήσεις τη φέρνουν να έχει κατέβει στο 14,5%, αλλά πολλοί αναλυτές κάνουν λόγο για διαφοροποίηση των τρόπων μετρήσεων, με την εισαγωγή του μέτρου της "ελαστικοποίησης της εργασίας".

Πάντως, σε ένα όλοι συμφωνούν, αφού ακόμα και οι πιο συντηρητικές εκτιμήσεις κάνουν λόγο για πτώση του ενός τετάρτου του πληθυσμού της χώρας κάτω από το όριο της φτώχειας. Η Αργεντινή παραμένει η πλουσιότερη χώρα της Λατινικής Αμερικής, αλλά το χάσμα μεταξύ των πλουσίων της και των φτωχών της διευρύνεται. Για να αντιμετωπίσει τα ανάλογα προβλήματα εξαιτίας της πολιτικής λιτότητας, και δεκαετίας επιτρέπουσας, ο μέντορας του Μένεμ, ο Χουάν Περόν, δημιούργησε το δίκτυο κοινωνικής πρόνοιας πριν ανατραπεί από το πραξικόπημα του 1955. Ο Περόν υποστήριζε μέτρα περισσότερο κεϋνσιανής εμπνεύσεως, όπως την ανακατανομή του εισοδήματος και τη βοήθεια για τους "ανθρώπους χωρίς πουκάμισα".

Εντούτοις, αν και σε λεκτικό επίπεδο ο Μένεμ εξακολουθεί να δηλώνει θαυμαστής του, στην πράξη, ακολούθησε εντελώς διαφορετικό δρόμο και επί της ουσίας το διέλυσε. Η Αργεντινή ακολούθησε κατά γράμμα τις επιταγές της παγκόσμιας τάσης: Ιδιωτικοποίησε τις περισσότερες υπηρεσίες κρατικής ωφέλειας και τις δημόσιες επιχειρήσεις, που επί χρόνια ήταν πηγή απασχόλησης για μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού. Αλλά όπως και οι περισσότερες αναπτυσσόμενες χώρες της περιοχής, αλλά και όπου εφαρμόστηκε το μοντέλο, η Αργεντινή δεν είχε την υποδομή για να αποκαταστήσει τα θύματα των συνακόλουθων μαζικών απολύσεων κι έτσι συνέτεινε στη διόγκωση του κύματος της φτώχειας.

Παράλληλα, οι αθρόες περικοπές στις δημοσιονομικές δαπάνες οδηγούν με γεωμετρική πρόοδο το "κρατικό σύστημα πρόνοιας" στη χρεοκοπία. Οπως χαρακτηριστικά παρατηρεί ο ανταποκριτής του Ρόιτερς στο Μπουένος Αϊρες, το "σύστημα πρόνοιας" μοιάζει να βρίσκεται στην προκρούστεια κλίνη και, με τους κατοίκους της χώρας που διαβιούν κάτω από τα όρια της φτώχειας να έχουν ξεπεράσει τα 9 εκατομμύρια, το αποτέλεσμα είναι επώδυνα ορατό. Το χάσμα μεταξύ των εχόντων και των μη-εχόντων διευρύνεται, ενώ η ανεργία αυξάνεται.

Οπως χαρακτηριστικά τονίζει ο επίσκοπος Ραφαέλ Ρέι,που ηγείται οργάνωσης της Καθολικής Εκκλησίας της Κάριτας, που φροντίζει να τρέφονται 100.000 φτωχά παιδιά κάθε μέρα - η επίδειξη κοινωνικής αλληλεγγύης, λόγω των πολλών μη κυβερνητικών οργανώσεων, που προστρέχουν ως αρωγοί των εκατομμυρίων φτωχών - του δημιουργεί αισθήματα υπερηφάνειας... αλλά καταδεικνύει και το γεγονός ότι το κράτος δεν κάνει τη δουλιά του. "Η χειρότερη αμαρτία που διέπραξε αυτή η κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια είναι ότι αγνοεί ή, χειρότερα, αρνείται τη φτώχεια. Κι έτσι, δεν παίρνει κανένα μέτρο για να την αντιμετωπίσει".