Πολιτική συγκυρία της εποχής: Η κυβέρνηση αναζητά τρόπους διαφυγής από την υπόθεση Οτσαλάν και επιχειρεί, διοργανώνοντας φιέστες, να στρέψει τα "φώτα" σε ζητήματα "καθημερινότητας" του πολίτη, διαφημίζοντας το "ακάματο" έργο της...

Περιοχή: Ανω Λιόσια, στο "Πάρκο" της πόλης.

Εξέδρα ομιλιών: Στημένη σε απόσταση 200 μέτρων από τον οικισμό "Αγιος Νικόλαος". Το βλέμμα των από βήματος αγορητών "σκοντάφτει" πάνω στα οικήματα του οικισμού, που εκτείνεται μπροστά τους. Ας συγκρατήσουμε το όνομα της συγκεκριμένης συνοικίας. Είναι, ίσως, το μοναδικό που της απέμεινε. Το όνομα. Γιατί η "θέα", πια, είναι αλλιώτικη. Σήμερα, από εκείνο το σημείο που είχαν στηθεί τα μικρόφωνα, το βλέμμα δε "σκοντάφτει" πουθενά. Δραπετεύει, πετώντας πάνω από τα ερείπια. Εκεί ήταν ο "Αγιος Νικόλαος"...

Ομιλητής: Κ. Σημίτης. Πλαισιωμένος από πολυπληθή κουστωδία υπουργών, κυβερνητικών και άλλων υπηρεσιακών παραγόντων. Στην πρώτη σειρά, ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ, Κ. Λαλιώτης.

***

"Ποιος μπορούσε να φανταστεί πριν από λίγα χρόνια ότι οι περιουσίες σας θα αποκτούσαν σημαντική αξία μέσα από την αναβάθμιση του περιβάλλοντος και την αναστροφή των όρων, που είχαν καταδικάσει σε κακοδαιμονία την περιοχή", "ρώτησε" ο πρωθυπουργός το ακροατήριό του. "Ποιος - τους ξαναρώτησε - θα μπορούσε να φανταστεί ότι αυτή η περιοχή θα αποκτούσε οικιστική αξία, ότι τα Ανω Λιόσια από κρανίου τόπος θα αποκτούσαν όλα εκείνα τα έργα υποδομής και το αναγκαία αναπτυξιακό σχέδιο για να γίνουν μια σύγχρονη ανθρώπινη πόλη...".

Αλήθεια, ποιος θα μπορούσε να το φανταστεί. Ο πρωθυπουργός δε φημίζεται για την ευφράδειά του. Βρήκε, όμως, την κατάλληλη φράση για να περιγράψει την κατάσταση: "Κρανίου τόπος",είπε, τότε. Πράγματι προφητικό. Μήπως και προμελετημένο; Πώς να το πεις;, Είναι βαριά η κατηγορία, πώς να την εκστομίσεις; Αλλά, μάλλον, δε θα φταίει η κυβέρνηση. Εκείνη έκανε ό,τι μπορούσε. Αλλιώς, πώς ο Κ. Σημίτης θα μιλούσε για "αναπτυξιακό σχέδιο"; Τελικά, το πιθανότερο είναι ότι ευθύνεται άλλος. Για παράδειγμα η "κακοδαιμονία". Και σ' αυτήν είχε αναφερθεί ο πρωθυπουργός. Βέβαια, ισχυριζόταν ότι με την έλευση της κυβέρνησης οι όροι είχαν αναστραφεί, ότι η "κακοδαιμονία" είχε αποχωρήσει. Είχαν ληφθεί τα σχετικά μέτρα από την κυβέρνηση, έλεγε ο πρωθυπουργός. Αλλά...

Συμπέρασμα: Ποτέ μην εμπιστεύεστε την "κακοδαιμονία". Εκεί που σου υπόσχεται ότι θα σε απαλλάξει από την παρουσία της, επιστρέφει. Απρόσκλητη. Οπως ο κ. Σημίτης. Απρόσκλητος επέστρεψε προχτές στα Ανω Λιόσια, το Μενίδι, τη Ν. Φιλαδέλφεια. Απρόσκλητοι και οι χειροκροτητές του. Ναι, κι όμως. Πάλι τον χειροκρότησαν όταν τελείωσε τις δηλώσεις του. Γι' αυτό υπάρχουν άλλωστε οι χειροκροτητές. Αυτοί δεν είναι ΕΜΑΚ για να σώζουν ζωές. Δεν έχουν υποχρέωση να βοηθούν τους σκηνίτες. Να χειροκροτούν υποχρεούνται. Κι αυτό κάνουν.

***

Ετσι συνέχισε το λόγο του ο κ. Σημίτης. Ασυγκράτητος λόγος. Ιδού: "Είμαστε όλοι εδώ - είπε - εμείς που δε συμβιβαστήκαμε με τον αναχρονισμό, τη μιζέρια και την εγκατάλειψη σε όλα αυτά που είχαν καταδικαστεί ως μη προνομιούχες περιοχές, τις περιοχές της Δυτικής Αθήνας, της Δυτικής Αττικής... Ενα παράδειγμα της προσπάθειάς μας είναι η περιοχή των Ανω Λιοσίων και των όμορων δήμων", ήταν η απόδειξη που επιστράτευσε ο κ. Σημίτης για να καταστεί πειστικός.

Για δεύτερη φορά "προφητικός" ο πρωθυπουργός. Δεν ήταν μόνο τα Ανω Λιόσια που έμοιαζαν περίπου με το... Παρίσι. Ο "ασυμβίβαστος" Κ. Σημίτης είχε δώσει το σύνολο του γεωγραφικού στίγματος της κυβερνητικής "φροντίδας": Ολοι οι όμοροι δήμοι, είπε. Ολη η Δυτική Αττική, είπε. Ολες αυτές οι περιοχές τελούν κάτω από την "ομπρέλα" της κυβερνητικής αρωγής για την "αναβάθμισή τους" και έχουν - έλεγε - ενταχθεί "σε μια ελπιδοφόρα πλέον πραγματικότητα"!

Τι περίεργος που είναι ο Εγκέλαδος. Και τι τέλεια "ακοή"! Μόλις του δώσεις την ακριβή διεύθυνση, σπεύδει να διασταυρωθεί με τα "ρίχτερ" της κοροϊδίας. Σήμερα, έξι μήνες από εκείνη την αγόρευση του επικεφαλής της κυβέρνησης, τι χάσκει πιο κούφιο; Τα λόγια του κ. Σημίτη ή τα χαλάσματα της Δυτικής Αθήνας;

***

"Η πλειοψηφία των Ελλήνων ξέρει ποια πολιτική, ποια παράταξη και ποιο κόμμα μπορεί να εγγυηθεί με πράξεις την ασφάλεια, την ανάπτυξη, την ευημερία, την κοινωνική συνοχή, την κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη", έλεγε τότε ο κ. Σημίτης.

Μιλούσε, λίγο πρωθύστερα, φυσικά, αλλά "σίγουρα" εξ ονόματος της πλειοψηφίας... Μιλούσε εξ ονόματος των δεκάδων χιλιάδων αστέγων οικογενειών των δοκιμασμένων κάτω από τα συντρίμμια. Μιλούσε εκ μέρους όλων των καταχωρισμένων στις καταστάσεις της "βοήθειας" (!) των 200.000 δραχμών, που υπάγονται πλήρως (σ.σ.: αυτό είναι αναμφισβήτητο) υπό την επίβλεψη του "λειτουργούντος" (!) κρατικού μηχανισμού. Ετσι εξαργυρώνεται η "επιταγή" των πρωθυπουργικών υποσχέσεων περί "ασφάλειας" και "ανάπτυξης"...

***

"Γι' αυτό - συμπλήρωνε μετά την απαρίθμηση των κυβερνητικών "προσφορών" -στις εκλογές του 2000 ο ελληνικός λαός θα δώσει και πάλι πλειοψηφία στο ΠΑΣΟΚ. Γιατί η πλειοψηφία των Ελλήνων επιθυμεί και θέλει να συνεχίσουμε όλοι μας μια νικηφόρα και ελπιδοφόρα μεταρρυθμιστική προσπάθεια. Επιθυμεί και θέλει μια πορεία σταθερότητας, σιγουριάς και αισιοδοξίας... επιθυμεί και θέλει μια προσπάθεια με συνέχεια, συνέπεια και προοπτική", κατέληξε, τότε, ο κ. Σημίτης.

Τι ωραίες λέξεις: "Σιγουριά", "αισιοδοξία". Τι όμορφες έννοιες: "Ελπίδα", "σταθερότητα". Αλλά και πόσο άτυχες, όταν γίνεται χρήση τους από εκείνους που η "αγνότητα" των φιλοδοξιών τους - περί της διατήρησης της καρέκλας τους πρόκειται - υπαγορεύει και τις μεθόδους των "όμορφων" ψηφοθηριών τους. Ψηφοθηρία ενώπιον των πάντων. Σεισμόπληκτων και μη.

Αυτά συμβαίνουν στις δυτικές συνοικίες των "πανέμορφων καταυλισμών"...

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

σποτ

"Είμαστε όλοι εδώ, εμείς που δε συμβιβαστήκαμε με τον αναχρονισμό, τη μιζέρια και την εγκατάλειψη σε όλα αυτά που είχαν καταδικαστεί ως μη προνομιούχες περιοχές, τις περιοχές της Δυτικής Αθήνας, της Δυτικής Αττικής... Ενα παράδειγμα της προσπάθειάς μας είναι η περιοχή των Ανω Λιοσίων και των όμορων δήμων"

(Κ. Σημίτης, 11/3/99)