Οι πολίτες αυτού του τόπου, μετά από κάθε χτύπημα της φύσης, τίθενται ενώπιοι ενωπίοις με ένα άλλο φαινόμενο. Με το φαινόμενο μιας καλπάζουσας διάχυσης ενός απροσδόκητα "αποκεντρωτικού" επιμερισμού και ενός άνευ προηγουμένου "πολυπληθούς" καταλογισμού των ευθυνών, που συνιστά εγγύηση για το ακριβώς ...αντίθετο: Για το μη, δηλαδή, καταλογισμό, καμιάς ευθύνης, σε κανέναν και για τίποτα, από όσα προκάλεσε το φυσικό φαινόμενο.

Οι ασχολούμενοι με τη φυσική επιστήμη το γνωρίζουν: Ο υδράργυρος - αν και μέταλλο - είναι στοιχείο της φύσης σε υγρή μορφή, που παρουσιάζει την εξής ενδιαφέρουσα ιδιότητα: Ενώ είναι ορατό, δεν ...πιάνεται. Ξεγλιστράει, πολυμερίζεται και διαχέεται με τέτοια ευκολία που εκπλήσσει. Κατά - όχι και τόσο - παράδοξο τρόπο, αυτή η ιδιότητα του υδραργύρου αποτελεί πηγή έμπνευσης για τους πολιτικούς μας ταγούς, οι οποίοι την έχουν αναγάγει σε πολιτική ...επιστήμη.

Το τελευταίο επίτευγμα αυτής της πολιτικής επιστήμης είναι - οχτώ ήδη μέρες μετά το σεισμό - για το γεγονός ότι ολόκληρη η βορειοδυτική Αθήνα κείτεται στα ερείπιά της, να φταίνε τόσοι πολλοί, που, στο τέλος, ...δε φταίει κανείς.

***

Ακούσαμε προχτές τον κ. Σημίτη να απευθύνεται στους άνδρες της ΕΜΑΚ και να δηλώνει προς τις τηλεοπτικές κάμερες - έχοντας φόντο αυτά τα παλικάρια - ότι "μπορέσαμε να διασώσουμε πάνω από 85 άτομα...". Προσέξατε το α πληθυντικό πρόσωπο, που χρησιμοποίησε ο κ. Σημίτης; "Μπορέσαμε", είπε... Ποιοι "μπορέσαμε" κύριε πρωθυπουργέ; Εσείς; Οι υπουργοί σας; Κανένας από τους άνδρες των ΕΜΑΚ δεν είναι κυβερνητικό στέλεχος, απ' όσο γνωρίζουμε.

Εμείς αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι εσείς, εκείνο που "μπορέσατε", είναι να διατηρείτε εν λειτουργία το εργοστάσιο της "ΡΙΚΟΜΕΞ" για έξι ολόκληρα χρόνια από το Δεκέμβρη του 1993, οπότε και εντοπίστηκε από τις αρμόδιες πολεοδομικές υπηρεσίες ως μνημείο αυθαιρεσιών. Γνωρίζουμε, επίσης, ότι στον Κηφισό λειτουργούν χωρίς άδεια δεκάδες βιομηχανίες, παρά το γεγονός ότι έχουν εκδοθεί ακόμα και πρωτόκολλα κατεδάφισής τους από τις αρμόδιες Πολεοδομίες. Αλλωστε - κι αυτό το γνωρίζουμε - εσεις προσωπικά γνωρίζετε το καθεστώς που επικρατεί σχετικά με την ανέγερση και λειτουργία των κτιρίων, όπου οι κεφαλαιούχοι στοιβάζουν τους εργάτες. Εργαστήκατε ως υπουργός Βιομηχανίας επί σειρά ετών...

Εκείνο, που, εν προκειμένω, μας απασχολεί είναι ότι η κυβέρνηση χρησιμοποιεί διττή τακτική: Πρωτοστατούντος του κ. Σημίτη, όταν πρόκειται να καπηλευτεί το έργο και την προσφορά των άλλων, δείχνει ...γενναιόδωρη. Τα μέλη της ομιλούν στον πληθυντικό και, πάντα, προτάσσοντας την αντωνυμία "εμείς". "Μπορέσαμε", "διασώσαμε" κλπ. Οταν, όμως, ο πρωθυπουργός πρέπει να μιλήσει για το έργο το δικό του, γιατί αποφεύγει με τέτοια επιμέλεια να αναφέρει την αντωνυμία "εγώ"; Νομίζει η κυβέρνηση πως, επειδή χρίζεται αυθαίρετα "συμμέτοχος" στην προσφορά που παρέχουν οι πολίτες στους συνανθρώπους τους, δικαιούται να καλύπτει την πρώτη αυθαιρεσία με μια ακόμα μεγαλύτερη; Και η μεγαλύτερη αυθαιρεσία είναι ότι η κυβέρνηση, όταν πια πρέπει να μιλήσει για τις δικές της ευθύνες, αντί για το "εγώ", πάλι στο "εμείς" καταφεύγει!

***

Τι ωραία να μοιράζεται η κυβέρνηση, με τέτοια απλοχεριά, τις ευθύνες της μαζί μας! Ετσι, μέσα σε "όλους", ο πρωθυπουργός δεν παραλείπει να εντάσσει και την κυβέρνηση. Οι πολίτες, οι μηχανικοί, οι εργολάβοι και κάπου εκεί και η κυβέρνηση, λοιπόν.

***

• Για μια Αθήνα, που, ενώ στο σύνολο της χώρας αντιστοιχούν 74 κάτοικοι ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο, στο Λεκανοπέδιο η αντιστοιχία είναι 7.090 κάτοικοι ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο, ποιος φταίει; ("Ελευθεροτυπία", 11/9/99) Η, μήπως, η καπιταλιστική ανισόμετρη "ανάπτυξη" είναι θέμα άσχετο με αυτούς που υπηρετούν τον καπιταλισμό και την πολιτική της "αντιπαροχής";
• Οι υπηρεσίες του κράτους, που ελέγχουν ή πρέπει να ελέγχουν την τήρηση των πολεοδομικών κανόνων, έχουν πολιτικούς προϊσταμένους. Ποιος φταίει, όταν οι υπηρεσίες των σημερινών, των χτεσινών και των προχτεσινών πολιτικών προϊσταμένων τους αποδεικνύονται ανεπαρκείς; Τόσο ...αντισεισμική είναι, τέλος πάντων, αυτή η περίφημη "πολιτική ευθύνη";
• Για την ανυπαρξία θεσμικού πλαισίου, όσον αφορά τον έλεγχο των ιδιωτικών έργων, ποιος φταίει; Οταν ένα θέατρο, ένας κινηματογράφος, ένα εργοστάσιο, μια πολυκατοικία θεωρείται χώρος εκτός δημοσίας ευθύνης και το κράτος παρέχει το ελεύθερο στον ιδιώτη να κερδοσκοπήσει, παίζοντας κορόνα - γράμματα τόσες ανθρώπινες ζωές, ποιος φταίει;
• Οταν οι κυβερνήσεις νομιμοποιούν, συνήθως προεκλογικά, τις εντός και εκτός σχεδίου πολεοδομικές αυθαιρεσίες, ποιος φταίει; Μήπως τα θύματα των παραγκουπόλεων, που μέχρι να εγκλωβιστούν στα ερείπια στοιβάζονται στα χαλάσματα του περιθωρίου της "οικονομίας της αγοράς";
• Στους σεισμούς της Θεσσαλονίκης το '78, της Αθήνας το '81, της Καλαμάτας το '86, του Πύργου το '92, του Αιγίου το '95, θρηνήσαμε νεκρούς. Η "αντισεισμική πολιτική" του ελληνικού κράτους είναι τέτοια, που το 1999 η τραγωδία έγινε αφάνταστη. Ποιος φταίει για την ανύπαρκτη αντισεισμική πολιτική;

***

Το Μενίδι, τα Ανω Λιόσια, η Φιλαδέλφεια, η Μεταμόρφωση έχουν δεθεί με ισχυρή "συγκολλητική ουσία": Με το αίμα και τη δυστυχία τόσων θυμάτων. Επομένως, όσο κι αν προσπαθεί ο κ. Σημίτης να βρει οδό διαφυγής, είναι καταδικασμένος να "τρακάρει" πάνω στα χαλάσματα της πολιτικής του.

Η κυβέρνηση θέλησε να χρησιμοποιήσει τα - δίκαια - "εύγε" στα ΕΚΑΜ ως ασπίδα για να καλύψει τη δική της ευθύνη, από εκεί που αποδεικνύονται λειψές οι σκηνές, λειψά τα επιδόματα, αλλά περίσσιες οι περιοδείες και οι τηλεοπτικές δηλώσεις. Η κυβέρνηση θέλει να χρησιμοποιήσει τη - δίκαιη - κριτική προς πολιτικούς μηχανικούς, εργολάβους και ιδιώτες, ως ασπίδα απέναντι στην κριτική που ασκείται για τις δικές της, πελώριες, εγκληματικές ευθύνες, ευθύνες που είναι σύμφυτες με το καπιταλιστικό σύστημα, όπου "το κέρδος πρωτεύει και ο άνθρωπος περισσεύει" και που αποτελούν το θερμοκήπιο, ώστε τα φυσικά φαινόμενα να παίρνουν διαστάσεις αφύσικων καταστροφών.

Αυτή η κυβερνητική ασπίδα πρέπει να καταστεί στη συνείδηση του λαού πιο σαθρή κι από τα σαθρά θεμέλια, όπου στοιβάχτηκαν οι ζωές και οι κόποι των λαϊκών στρωμάτων της Αθήνας.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Το Μενίδι, τα Ανω Λιόσια, η Φιλαδέλφεια, η Μεταμόρφωση έχουν δεθεί με ισχυρή "συγκολλητική ουσία": Με το αίμα και τη δυστυχία τόσων θυμάτων. Επομένως, όσο κι αν προσπαθεί η κυβέρνηση να βρει οδό διαφυγής, είναι καταδικασμένη να "τρακάρει" πάνω στα χαλάσματα της πολιτικής της