Του Σπύρου Ορνεράκη από «ΤΑ ΝΕΑ»

απλά πράγματα:

- Πως όσα και να παίρνεις, ως μεροκαματιάρης, το μεροκάματο δε φτάνει. Πόσο μάλλον, αν ούτε το μεροκάματο δεν είναι καθημερινό και εξασφαλισμένο. Τυφλώνεσαι απ' την απόγνωση, πού να ψάχνεις να βρεις την αιτία...

- η αγωνία ότι δεν είσαι «καλός γονιός» άμα δεν μπορείς να πληρώσεις την πανάκριβη εκπαίδευση των σπλάχνων σου. Πού να θυμάσαι ότι έπεσαν κορμιά με ένα σύνθημα «15% για την παιδεία»...

- ότι το παιδί σου, ή, ακόμα και συ ο ίδιος μπορεί να ξεκινήσεις για μια αθώα διαδήλωση, για ένα απλό δίκιο και να βρεθείς ξάφνου τυλιγμένος σε μια κόλλα χαρτί γιατί κατέστρεψες στο διάβα σου μια δημόσια ζαρντινιέρα τρακάροντας πάνω της. Και καλά να σου ζητήσουν να πληρώσεις την υλική ζημιά. Τι κάνεις αν η πράξη σου χαρακτηριστεί και «τρομοκρατική»; Πού να θυμάσαι πως αυτοί που μάτωσαν για τη λευτεριά της πατρίδας, στάλθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα ως «διασαλευτές της δημόσιας τάξης», ισοδύναμο του σημερινού «τρομοκράτη»;

Λουφάζεις, λοιπόν. «Πού να πάω να μπλέξω μεροκαματιάρης άνθρωπος».

Ερχεται και η «ωραία σοσιαλίστρια» να σου δηλώσει με απόλυτο τρόπο πως προοδευτική θέση σήμερα είναι η εφαρμογή των πλέον κραγμένων ακροδεξιών αντιλήψεων περί «τάξεως και ασφάλειας», νιώθεις που νιώθεις ανασφαλής, δε θες πολύ να πιστέψεις ότι δεν κινδυνεύεις από ένα σύστημα - που εκτός των άλλων είναι και απρόσωπο - αλλά απ' το διπλανό σου. Οταν σου φέρουνε πεσκέσι το παιδί στην κάσα θα 'ναι αργά για να καταλάβεις ποιος είναι ο εχθρός. Τον είχες ήδη ανακηρύξει «εκπρόσωπό σου». Με 62%, λέει, το ρεπορτάζ...

Κι ούτε που θυμάσαι ότι αυτοί που σου έλεγαν χτες ότι η «νέα οικονομία» θα φέρει χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας, είναι οι ίδιοι που ευλογάνε σήμερα τις απολύσεις στη «νέα οικονομία», γιατί οι απολύσεις φέρνουνε κέρδος στους καπιταλιστές και το καπιταλιστικό κέρδος είναι υπέρτατη αξία. Εδώ, δε θυμάσαι πως και επί ΠΑΣΟΚ οι διαδηλωτές έπεφταν πάνω στα αστυνομικά γκλομπ... Ασε που έχεις και κάποια ροζ υποστήριξη για να παραμείνεις στην ασφάλεια του καναπέ: Το Πολυτεχνείο δεν ήταν αντιιμπεριαλιστικό, μια απλή εξέγερση κάποιων τρελαμένων ήτανε, γιατί να διαδηλώνεις στη μνήμη τους;

Οσο, λοιπόν, δε θυμάσαι, όσο καταπίνεις αμάσητους τους «Χατζη-μπάτσους», πλήρωνε! Θα υπάρχει πάντα ένα «Καρφούρ» να κερδίζει, όσο εσύ θα ελπίζεις ότι θα γίνεις εμποράκος και, πού ξέρεις, και καπιταλιστής!

Η ελπίδα, πράγματι, πεθαίνει τελευταία.

Εκτός κι αν η μπότα ενός ασφαλίτη κουκουλοφόρου σε προλάβει πριν σκεφτείς το ωραίο μέλλον που θα σου έρθει ως ευλογία από τον ουρανό.