Η παγκοσμιοποίηση, λοιπόν, της «γλώσσας του κινηματογράφου», η ομοιοποίηση καλύτερα της φόρμας και των ιστοριών που διηγείται ο παγκόσμιος εμπορικός κινηματογράφος, από καιρό πια έχει δείξει τα δείγματά της. Στο εξής ο θεατής θα καλείται απλώς να αποφανθεί ποιος γυρίζει καλύτερες περιπέτειες, οι Αμερικανοί ή οι Ασιάτες. Ο ανταγωνισμός τους θα βρίσκεται στο «καλύτερο θέαμα». Στο πιο βίαιο, ίσως...

Για την ώρα προηγούνται οι Αμερικανοί. Θέλεις η γλώσσα, θέλεις η εμπειρία, θέλεις γιατί η χώρα η ίδια είναι βουτηγμένη στο έγκλημα, στο μαφιόζικο έγκλημα, οι ταινίες τους πείθουν πιο πολύ. Ακόμα και όταν θέλουν να τις κάνουν, πέρα από αστυνομικές και «διασκεδαστικές», όπως έκανε ο Μάρτιν Σκορτσέζε με τον «Πληροφοριοδότη» του. Οπου ο νονός, ο Ιρλανδός μαφιόζος Φρανκ Καστέλο, αποδίδεται από τον Τζακ Νίκολσον με καρικατουρίστικο τρόπο.

Η ίντριγκα της ταινίας μοιάζει με τις κλασικές του είδους ταινίες. Σε ένα αστυνομικό τμήμα της Βοστόνης έχει τρυπώσει ένας πληροφοριοδότης του αρχινονού. Η ηγεσία του τμήματος κάνει προσπάθειες για να τον ανακαλύψει. Πάνω σε αυτόν τον καμβά στήνεται μια γρήγορη αστυνομική ιστορία. Μέχρι το τέλος της ταινίας θα γίνουν πολλές ανατροπές. Σε κάποια στιγμή οι θεατές θα έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με τη διαφθορά σε όλο το φάσμα της αστυνομίας. Και, βέβαια, θα κάνουν τις αναγωγές τους στα καθ' ημάς!

Μη φανταστείτε ότι πρόκειται για «σοβαρή» δουλιά! Για κάποια κριτική ταινία. Για κάποια προσπάθεια, έστω, να καταδειχτούν οι αιτίες αυτών των φαινομένων. Οχι! Μιλάμε για... περιπέτεια. Για μια ταινία που αποσπά το ενδιαφέρον του θεατή με το θέαμά της και όχι για τη σκέψη της.

Από σπόντα, βέβαια, μπορείς, σε τρίτο και τέταρτο επίπεδο, να διαβάσεις κάποιες νύξεις, να φανταστείς κάποιες αλήθειες. Το πρώτο και δεύτερο επίπεδο, όμως, με αυτά που, κυρίως, επικοινωνεί η πλειονότητα των θεατών, είναι παγίδες μέσα στις οποίες παγιδεύεσαι! Πότε από τους γνωστούς και όμορφους ηθοποιούς, πότε από τα «χαριτωμένα» στιγμιότυπα, πότε από τους «σπινθηροβόλους» διαλόγους, πότε από τον έρωτα, πότε από την αγωνία... Χωρίς, λοιπόν, να το αντιληφθείς, σου ξεφεύγει κάθε σοβαρή σκέψη, «ποιος, τελικά, διοικεί την αμερικανική αστυνομία, ποιος δημιουργεί τη διαπλοκή, ποιος εξαγοράζει ποιον και γιατί»!..

Τώρα... αν δε νοιάζεσαι για σοβαρές αναζητήσεις και σκέψεις, η ταινία είναι χορταστική. Οι χώροι, τα ντεκόρ, η φωτογραφία, τα κοστούμια, οι μουσικές, οι εσωτερικές και εξωτερικές συγκρούσεις των ηρώων αρκετά πειστικές! Σαν περιπέτεια, χωρίς να είναι αριστούργημα, είναι, οπωσδήποτε, μια καλογυρισμένη ταινία. Μια ταινία που ξεκινάει σιγά σιγά και μέχρι να φτάσει στο τέλος αυξάνει προοδευτικά τους ρυθμούς της.

Στα εμπορικά πλεονεκτήματα του «Πληροφοριοδότη» είναι, εκτός από τον ίδιον τον σκηνοθέτη που είναι από μόνος του «ντίβα», οι «ντίβες» ηθοποιοί που συμμετέχουν. Εστω και αν, όπως ο Τζακ Νίκολσον, για παράδειγμα, με τη μανιέρα του, απογύμνωσε τον αρχιμαφιόζο που ερμήνευε από κάθε εσωτερικό (κακοποιό) στοιχείο που διαθέτει ο κάθε κακοποιός του είδους του. Ηταν πολύ «χαριτωμένος», για να τον μισήσεις. Και αυτό, βέβαια, δεν είναι σωστό. Γιατί, τελικά, πας με το μέρος του. Αντί να σε απωθεί το ποιόν του σε γοητεύει!

Αλλά όλα αυτά είναι, φαίνεται, ψηλά γράμματα! Ο Μάρτιν Σκορτσέζε έφτιαξε μια ταινία για «όλη την οικογένεια». Δεν ξύνει καμία πληγή. Δεν ερευνά τίποτα και δε δίνει καμία απάντηση. Εκανε μια καθαρά εμπορική ταινία.

Παίζουν: Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Ματ Ντέιμον, Τζακ Νίκολσον, Μαρκ Γουόλμπεργκ, Μάρτιν Σιν, Ρέι Γουίνστοουν, Βέρα Φάρμιγκα, Αλεκ Μπάλντουϊν.