Η ταινία του, «Ιλουστρασιόν», είναι ένα μείγμα θορύβου, αναστάτωσης, χαβαλέ. Ενώ υποτίθεται σατιρίζει τον κόσμο της Ιλουστρασιόν, στην ουσία τον αναπαράγει. Αφού η κινηματογράφηση, αντί να σατιρίζει το ιλουστρασιόν, υποκύπτει σε αυτό. Ο φακός εκστασιάζεται από τα ντεκόρ, από τις ακριβές τουαλέτες, με αποτέλεσμα να ακυρώνεται ο, κατά διαστήματα, αιχμηρός λόγος.

Επιπλέον, τα πρόσωπα που ανέλαβαν να ερμηνεύσουν τους ήρωες του Χαριτόπουλου, είναι τα ίδια χωμένα ως το λαιμό στο ιλουστρασιόν, με αποτέλεσμα η κοροϊδία προς τον θεατή να είναι διπλή. Σε καμία περίπτωση η γενική «ρήση», ότι ο ηθοποιός μπορεί να κάνει τα πάντα, αντικαθιστά το χαμένο ήθος του ηθοποιού που έχει αναλωθεί σε σαπουνόπερες!

Αλλά, κάποια στιγμή, θα πρέπει να αντιληφθούμε, ότι ο κινηματογράφος έχει τους κανόνες του, τη γλώσσα του. Το να στήνεις ασυλλόγιστα τη μηχανή απέναντι από τον ηθοποιό και να πυροβολείς, δε σημαίνει ότι γυρίζεις ταινία. Απλώς καταγράφεις. Το κινηματογραφικό έργο είναι τρόπος αφήγησης. Οσο καλύτερα γνωρίζεις αυτόν τον «τρόπο», τόσο αποτελεσματικότερος γίνεσαι!

Ο Χαριτόπουλος, πέρα από τις επιφυλάξεις που μπορεί κάποιος να έχει για το βάθος του συγγραφικού έργου του, σίγουρα διαθέτει κάποια, επιφανειακή έστω, παρατηρητικότητα. Αυτό φαίνεται και στην ταινία. Οι πέντε παράλληλες ιστορίες που διηγείται, με καλύτερη αυτή του ψυχιάτρου, διαθέτουν «έξυπνα» κείμενα. Κείμενα που αν είχαν κινηματογραφηθεί σωστά, θα είχανε φέρει διαφορετικά αποτελέσματα. Τώρα δείχνουν επιθεωρησιακά, ρηχά και κενά.

Είμαι κάπως αυστηρός στις παρατηρήσεις μου, γιατί έχω αγανακτήσει με την ευκολία που γυρίζονται παρδαλές ταινίες. Ο καθένας που έχει μια πρόσβαση σε κάποιο κανάλι, σε κάποιον σπόνσορα, στο Κέντρο Κινηματογράφου, βουτάει μια μηχανή, μισθώνει έναν καλό βοηθό και έναν καλό διευθυντή φωτογραφίας, και γίνεται σκηνοθέτης! Μάλιστα, για να βεβαιωθεί και ο ίδιος πως είναι τέτοιος, παίζει τον σκηνοθέτη στην ταινία του, για να τον δει ο κόσμος και να πειστεί, όπως έκανε και ο Χαριτόπουλος. Ο οποίος ζηλεύοντας τη δόξα του Τσάρλι Τσάπλιν, γράφει, σκηνοθετεί, παίζει.

Να πω, λίγη σοβαρότητα κύριοι, λίγο μέτρο; Δεν έχει νόημα. Αυτοί, τουλάχιστον, τους οποίους αναφέρουμε, δεν πρόκειται να ακούσουν. Είναι οι τυχεροί της ζωής οι οποίοι, ξεχνώντας φραγμούς και κανόνες, μην έχοντας να δώσουν λόγο σε κανέναν, πέφτουν απάνω της και την ξεμαλλιάζουν. Χώνονται παντού και μέσα σε όλα.

Παίζουν: Γιάννης Μπέζος, Εβελίνα Παπούλια, Ακης Σακελαρίου, Τζίνα Αλοίμονου, Γιώργος Καπουτσίδης.