Οι αντίπαλοι του ΚΚΕ ποτέ δε σταμάτησαν την επίθεση εναντίον του. Αλλά, όταν τους ευνοεί η συγκυρία, όταν επικρατεί η αντεπανάσταση και «λύνονται τα χέρια τους», επιστρατεύουν και τις εφεδρείες τους, σπεύδουν και οι «εθελοντές» στη μάχη.

Ετσι, στην αντικομμουνιστική εκστρατεία συμμετέχουν: Εντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ με... ειδικευμένους κουκουεδολόγους, που ενημερώνουν την κοινή γνώμη για το ρόλο του ΚΚΕ!

Φιλελεύθεροι διανοούμενοι, που υπερασπίζονται τη δημοκρατία των μονοπωλίων, κατακεραυνώνοντας το ΚΚΕ, που δεν την προσκυνά. «Ανανεωτές» της Αριστεράς και αποστάτες του ΚΚΕ, που καταθέτουν, ότι η πολιτική στέγη που εγκατέλειψαν είναι φυλακή της σκέψης, δεσμωτήριο της ελευθερίας.

Ποιος είναι ο στόχος τους; Να μειωθεί στο ελάχιστο η επιρροή του ΚΚΕ, να εξαφανιστεί, αν είναι δυνατό, για να μείνει το μεγάλο κεφάλαιο απερίσπαστο στην εκμετάλλευση των εργαζομένων...

Το ΚΚΕ, βέβαια, προβάλλει αντίσταση, αποκρούει τις συνεχείς επιθέσεις, ενισχύει τη θωράκισή του. Θα ήταν όμως λάθος ο ισχυρισμός, ότι ο χώρος του ΚΚΕ - οργάνωση και επιρροή του - μένει εντελώς ανεπηρέαστος και αλώβητος από την εναντίον του εκστρατεία. Κυρίαρχη ιδεολογία στον καπιταλισμό είναι η αστική. Οι καπιταλιστές ελέγχουν τα ΜΜΕ, ουσιαστικά μονοπωλούν την ενημέρωση, η ιδεολογία και προπαγάνδα τους ασκούν καταλυτική επίδραση στην κοινή γνώμη και διεισδύουν και στο χώρο της Αριστεράς.

Είναι χαρακτηριστικό ότι σε εξαιρετικά δύσκολες για το ΚΚΕ και το προοδευτικό κίνημα περιόδους, π.χ. δεκαετία του '50, δεν ήταν σπάνιο το φαινόμενο ν' ακούσεις:

- Οι γονείς μου είναι στο παραπέτασμα. Δηλαδή παιδιά ανταρτών υιοθετούσαν τον όρο της αντίδρασης, χωρίς καλά καλά να ξέρουν τη σημασία του.

- Χαιρετίζω τα «υπολείμματα της συμμορίας» Ποδιά, προσφώνησε το 1947, σε χωριό των Σφακιών, την ομάδα του ΔΣΕ που έφτασε εκεί μετά τη μάχη του Ψηλορείτη, ο αριστερός Κρητικός χρησιμοποιώντας ατόφια τη φράση των τοπικών εφημερίδων.

Ακόμα και το «παιδομάζωμα» και τους «ανταρτόπληκτους» είχε καταφέρει να βάλει στο στόμα και αριστερών η ασφυκτική πίεση της προπαγάνδας του αμερικανοστήρικτου μοναρχοφασισμού.

Εκείνη ήταν μια μοναδική κατάσταση, θα 'λεγε κανείς, όπου ήταν δυνατόν να 'χουμε και τέτοια φαινόμενα. Σήμερα άλλαξαν τα πράγματα. Ας έρθουμε στο ΣΗΜΕΡΑ.

Το επιτελείο της αντιΚΚΕ εκστρατείας διεξάγει τις «πολεμικές» επιχειρήσεις του σε πολλά μέτωπα. Παραλείποντας όλα τα άλλα θα σταθούμε μόνο σε τρεις τομείς όπου επικεντρώνονται οι επιθέσεις κατά του ΚΚΕ.

- ΜΕΤΩΠΟ, ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ, ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΑΛΛΟΙΩΣΗΣ ΤΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΟΥ ΚΚΕ

- ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ, ΟΝΕ κ.ά.

- ΕΣΩΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΤΙΣΜΟΣ)

ΠΡΙΝ, κατηγορούσαν το ΚΚΕ για περιχαράκωση στα στενά κομματικά του πλαίσια, αυτοαπομόνωση και άρνηση κάθε διαλόγου με άλλες δυνάμεις.

ΤΩΡΑ, όχι μόνο το κατηγορούν για το αντίθετο αλλά και ανησυχούν σφόδρα!

Το κατηγορούν δηλαδή, γιατί έκανε συνεργασίες στις τελευταίες εκλογές και ανησυχούν γιατί οι συνεργασίες αυτές... αλλοιώνουν το χαρακτήρα του!

Βέβαια, ούτε ΠΡΙΝ η κατηγορία ήταν γνήσια αλλά ψευδεπίγραφη, γιατί απέβλεπε στο να κρύψει την επιδίωξή τους: να σύρουν και το ΚΚΕ στην «οικογένεια» των πολιτικών δυνάμεων της συναίνεσης για τους κοινούς «εθνικούς» στόχους...

Ούτε ΤΩΡΑ ανησυχούν πραγματικά, μήπως αλλάξει ο χαρακτήρας του ΚΚΕ. Αντίθετα πολύ θα ήθελαν - και κάνουν ό,τι μπορούν - να ευθυγραμμιστεί κι αυτό στη «ρεαλιστική» θέση, που επιβάλλει η αντικειμενική πραγματικότητα της ιμπεριαλιστικής «νέας τάξης», να... εκσυγχρονιστεί!

Ανησυχούν, γιατί το ΚΚΕ ακολουθεί με σταθερότητα και συνέπεια μια πολιτική συμμαχιών σε ισότιμη βάση, για την πάλη ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Πολιτική που βρίσκει απήχηση, καθώς ανταποκρίνεται στα ζωτικά συμφέροντα της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Και, ταυτόχρονα, διατηρεί την ιδεολογική πολιτική και οργανωτική αυτοτέλειά του και ασκεί το δικαίωμα εκλαΐκευσης του προγράμματός του και του στόχου του, του σοσιαλισμού, και αναγνωρίζει, σέβεται και υπερασπίζεται και το δικαίωμα των συμμάχων του να εκλαϊκεύσουν τις θέσεις τους.

Οι κατήγοροι του ΚΚΕ ξέρουν καλά, ότι μ' αυτή την πολιτική συμμαχιών, ούτε ο χαρακτήρας του... κινδυνεύει, ούτε η απομόνωση που πασκίζουν να το σπρώξουν ευοδώνεται... Είδαν ότι στο ψηφοδέλτιό του το 1/3 των υποψηφίων ήταν συνεργαζόμενοι. Και τρόμαξαν...

Και εδώ... πονάνε οι αντίπαλοι του ΚΚΕ. Γιατί δε βλέπει, λέει, τη νέα κατάσταση, που απαιτεί «θυσίες απ' όλους» (=μόνο από το λαό), για να γίνει η χώρα ανταγωνιστική. Δε συναινεί στις ιδιωτικοποιήσεις, στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Δε συμβάλλει στην προώθηση του «εθνικού στόχου», δεν πορεύεται στο μονόδρομο της ΕΕ. Αντίθετα, επιμένει στην «αντιδραστική» θέση περιχαράκωσης στα ξεπερασμένα εθνικά πλαίσια. Διαπιστώνουν, μάλιστα, ότι με τη στάση του αυτή το ΚΚΕ αποκλείει κάθε συζήτηση με άλλες αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις, αυτοαπομονώνεται και οδηγείται σε παραπέρα συρρίκνωση.

Στην πραγματικότητα πονάνε:

α) Γιατί το ΚΚΕ θέλει «ανεξάρτητη και δημοκρατική Ελλάδα σε μια προοδευτική και δημοκρατική Ευρώπη... όπου θα κάνουν "κουμάντο οι λαοί"... Θέλει μια Ελλάδα που θα συνεργάζεται στενά και ισότιμα με όλους τους γειτονικούς λαούς... Και υποστηρίζει ότι χρειάζεται, σε κάθε χώρα, η εργατική τάξη και τα καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους, να οργανώσουν την καθημερινή τους αντίσταση και πάλη... να χαράξουν το δικό τους μονόδρομο, που οδηγεί στην ανάδειξη μιας λαϊκής εξουσίας στη χώρα τους, που θα βάλει τέρμα στην παντοκρατορία των λίγων και θα εξασφαλίζει την ευημερία και την πρόοδο του λαού... Αυτόν το δρόμο αγωνίζεται ν' ανοίξει το ΚΚΕ» (Από τη Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ, Γενάρης 1999).

β) Γιατί οι θέσεις του αυτές αναγνωρίζονται ως σωστές από πλατιά λαϊκά στρώματα, πολύ περισσότερο που οι εκτιμήσεις και οι προειδοποιήσεις του σχετικά με ΕΟΚ-ΕΕ-ΟΝΕ επαληθεύτηκαν στη ζωή: τα προϊόντα μας δεν μπήκαν στη... μεγάλη ευρωπαϊκή αγορά. Τα σύνορά μας δεν προστατεύονται στην ΕΕ. Η δημοκρατία δεν προωθείται (όρα Σένγκεν κ.ά. Παραλείπουμε «Λευκή Βίβλο», δικαιώματα εργαζομένων κλπ.).

γ) Γιατί νιώθουν εκτεθειμένοι απέναντι στ' αφεντικά τους, επειδή, παρά την πολύμορφη και συχνά βρώμικη επίθεσή τους ενάντια στο ΚΚΕ, αυτό και τις δυνάμεις του διατηρεί και το Μέτωπο προωθεί και το διεθνές κύρος του αυξάνει. Το μαρτυρούν:

Πρώτο: Η αμερικανική επίθεση της 8-5-2000, που ανάμεσα σ' άλλα γράφει: «Το ΚΚΕ είναι η κύρια φωνή των υπερπατριωτών και του αντιαμερικανισμού στην Ελλάδα. Η εκλογική βάση του ΚΚΕ είναι τόσο σταθερή, όσο και η αντίθεσή του στη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ... Θα συνεχίσει να είναι ενοχλητικό και οχληρό, να κινητοποιεί διαδηλώσεις, ασκώντας επιρροή εντελώς δυσανάλογη προς την εκλογική του δύναμη. Το μήνυμα του ΚΚΕ έχει αντίκτυπο σε πολλούς Ελληνες, ακόμη κι αν ψηφίζουν άλλα κόμματα, όπως στην περίπτωση της αντίθεσής του στη ΝΑΤΟική καμπάνια κατά της Γιουγκοσλαβίας και της επίσκεψης του Προέδρου Κλίντον στην Ελλάδα το Νοέμβρη του 1999» («Ριζοσπάστης» 21-5-2000).

Δεύτερο: Η τρίτη, στη σειρά, διεθνής συνάντηση των Κομμουνιστικών Κομμάτων, που φιλοξένησε το ΚΚΕ στην Αθήνα (23-25 Ιούνη 2000) και η συμβολή του ΚΚΕ στην επιτυχία της: Εκδοση Ενημερωτικού Δελτίου με υλικά των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων, λειτουργία του Ιντερνετ (Κόμβος SOLIDNET) κ.ά.

Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός (Δ.Σ.) είναι καθοδηγητική αρχή των κομμουνιστικών κομμάτων νέου τύπου όπως το ΚΚΕ. Εξασφαλίζει την ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική ενότητα του Κόμματος και την ενότητα θέλησης και δράσης.

Ο Δ.Σ. αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση και μέσο για τη διατήρηση του επαναστατικού χαρακτήρα του Κόμματος και για την επίτευξη του στόχου του, δηλαδή την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής και της κομμουνιστικής κοινωνίας.

Ο Δ.Σ. συνδυάζει την ελεύθερη έκφραση των μελών, σε όλη την κλίμακα της οργάνωσης, δηλαδή τη δημοκρατική διαδικασία στη λήψη των αποφάσεων, με την ενιαία δράση όλου του Κόμματος (και των μελών του που τυχόν δεν τις ψήφισαν), για την υλοποίηση αυτών των αποφάσεων.

Δεν μπορεί να υπάρχει κομμουνιστικό κόμμα και κομμουνιστής, που να μη δέχεται το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Γιατί, δε γίνεται - λογικά - να θέλεις ν' αλλάξεις την κοινωνία και να μη χρησιμοποιείς το μέσο για να το πετύχεις.

Με όλα τα παραπάνω γίνεται κατανοητό, γιατί τα κύρια πυρά της επίθεσης ενάντια στο ΚΚΕ στρέφονται κατά του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, γιατί και η αστική τάξη και δημοκρατικά «ευαίσθητοι», «κομμουνιστές» υψώνουν τη σημαία της δημοκρατίας σε κάθε έφοδο κατά του ΚΚΕ.

Οι κομμουνιστές γνωρίζουν ότι οι πολέμιοί τους, με την επίθεση κατά του κόμματός τους, που τη λένε κριτική, ΜΟΝΟ στο καλό του ΚΚΕ δεν αποβλέπουν. Αντίθετα, επιδιώκουν τη μετατροπή του σ' ένα «δημοκρατικό» κόμμα, που να περιορίζει τον αγώνα και τις φιλοδοξίες του σε ακίνδυνες, για το καπιταλιστικό σύστημα και μέσα στα πλαίσιά του, μεταρρυθμίσεις.

Γι' αυτό υπερασπίζονται το κόμμα τους και στηρίζουν το πρόγραμμά του συσπειρωμένοι γύρω στην ΚΕ. Υπερασπίζονται τη θεωρία του μαρξισμού-λενινισμού και αγωνίζονται για τη συγκρότηση του Λαϊκού Μετώπου, για ν' ανοίξει με την πάλη ο δρόμος για το σοσιαλισμό. Υπερασπίζονται το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και τον επαναστατικό χαρακτήρα του ΚΚΕ, για να είναι σε θέση ν' ανταποκριθεί με επιτυχία στην ιστορική του αποστολή.