Αυτή σου η εικόνα έχει μείνει πολύ βαθιά χαραγμένη μέσα μου. Από τότε που σε είδα στα μέσα του περασμένου Ιούλη στα διεθνή πρακτορεία. Αυτό σου το βλέμμα αναζητώ με αγωνία, στη γωνιά του υπολογιστή μου, κάθε φορά που θέλω να πάρω μια ανάσα, που θέλω να μου δώσω κουράγιο, που θέλω να πιστέψω πάλι, που θέλω να σφίξω τη δική μου γροθιά, που νιώθω την ανάγκη να καθαρίσω το δικό μου βλέμμα!

Αναρωτιέμαι, πολλές φορές, ποια θα μπορούσαν να είναι τα λόγια σου, ποια η χροιά της φωνής σου. Υποθέτω ότι ποτέ δε θα μάθω. Υποθέτω, άλλωστε, ότι λίγη σημασία έχουν, αφού ό,τι και αν είχες να πεις, όσο δυνατά και αν το βροντοφώναζες, δε θα έφτανε ποτέ να είναι τόσο διαπεραστικό, τόσο διαχρονικό, τόσο βαθύ όσο αυτή η μία και μοναδική σου εικόνα. Μία εικόνα - κραυγή που έκανε το γύρο του κόσμου. Και μετά, πέρασε στο περιθώριο, στην αφάνεια, στη λήθη, στη σιωπή όπως τόσες άλλες κραυγές, σαν την κραυγή που κρατούσες λάβαρο.

Σφίγγουν το ίδιο χέρι, που μέσα από τα όργανα του καθεστώτος του, σε καταδίκασε σε 10ετή απομόνωση γιατί η εικόνα σου, που είδε όλη η ανθρωπότητα, «έθεσε σε κίνδυνο την εθνική ασφάλεια». Σφίγγουν το χέρι στο καθεστώς που καταδίκασε σε θάνατο τόσους συναγωνιστές σου.

ΥΓ. Για τον 22χρονο Αχμάντ Μπατεμπί, τον Ιρανό φοιτητή που η εικόνα του έκανε το γύρο του κόσμου στα μέσα του περασμένου Ιούλη και αποτέλεσε το βασικό ενοχοποιητικό, σε βάρος του, στοιχείο, για την καταδίκη του, ένα 24ωρο πριν από τον εκλογικό θρίαμβο του «μεταρρυθμιστή» Χαταμί, το Φλεβάρη.