Του Σπύρου Ορνεράκη από τα «ΝΕΑ»

Βέβαια, σ' ορισμένους κύκλους, τέτοιες ασχολίες είναι έπαινος, άπειρα τα επιχειρήματά τους περί του «πνευματικού» του παιχνιδιού κι ας πρόκειται για τον τζόγο «του κερατά».

Το ζήτημα είναι ότι έτσι αντιμετωπίζουν και την πραγματική ζωή των ανθρώπων. Σαν μαγκιόροι παίχτες, που τα πάντα γύρω τους είναι τραπουλόχαρτα - πιόνια, έτσι που να εξαρτάται από τις δικές τους κινήσεις η νίκη. Η δική τους νίκη, όχι αυτωνών που βλέπουν σαν πιόνια.

Μόνο που αυτά τα πιόνια, στο προκείμενο, είναι τα ίδια τα παιδιά μας. Κι, ακόμα χειρότερα, αυτά τα πιόνια είναι ένας λαός που δικαιούται μια πραγματικά διαφορετική καλύτερη ζωή.

Αυτήν ακριβώς την ώρα, που αυτός ο λαός, με βάση και την εμπειρία του, καλείται να πάψει να επιλέγει δυνάστη, αυτήν ακριβώς την ώρα, επιχειρείται καινούριο - το ίδιο παλιό - παιχνίδι στο σβέρκο του.

Λένε τα δεδομένα: Από τη δουλιά των ανθρώπων προκύπτουν τρελά κέρδη. Κι όμως, αυτές τις καλές για τον καπιταλισμό χρονιές προκύπτει επίσης ότι όλο και λιγότερο μετέχουν της ανάπτυξης αυτοί που την παράγουν. Αυτό οδηγεί τη σκέψη σε δρόμους ανατροπής της σημερινής συνθήκης. Οχι, απαντούν οι ποδηγέτες της συνείδησης. Αυτό που χρειάζεται είναι καλύτεροι διαχειριστές, πιο δίκαιοι. Εκεί κολλάει και ο αντικομμουνισμός τύπου «Alexis».

Γνωρίζουν ό,τι γνωρίζεις: Και ότι δεν έκανες το βήμα που έπρεπε τότε που έπρεπε (το Δεκέμβρη του '44) και ότι ο σοσιαλισμός που γνώρισες ήταν για τους εργάτες ένα εξαιρετικά υπέρτερο του καπιταλισμού σύστημα, ένα σύστημα που ανατράπηκε, δεν κατέρρευσε (η ανάλυση στα γιατί και τα διότι είναι δικό μας πρόβλημα, δε χρειαζόμαστε αναλύσεις διαφόρων αμερικανόπνευστων). Κι επειδή γνωρίζουν ό,τι γνωρίζεις, κι επειδή γνωρίζουν ότι καταστάσεις σαν τη σημερινή σε οδηγούν στο επαναστατικό υποκείμενο, το ικανό να οδηγήσει τα πράγματα εκεί που συμφέρουν τους εργάτες, γι' αυτό και σε καλούν να πεις «καλά είμαστε, πολύ καλά».

Ε, δεν είμαστε καλά, όπως δεν είναι καλά ούτε οι Βούλγαροι, ούτε οι Ρουμάνοι.

Κάτσε και σύνδεσέ τα: Την εξαθλίωση των εργατών στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες με την επιδίωξη των εδώ «δημοκρατών» να σε πείσουν ότι πρόοδος είναι να δεχτείς τα 15 σημεία του Παπανδρέου, το σοσιαλδημοκρατικό, δηλαδή, δρόμο για την εξασφάλιση φτηνής εργατικής τάξης, που θα έχει την κατάλληλη, τη χρήσιμη στις σημερινές απαιτήσεις του καπιταλισμού, μόρφωση.

Σκέψου λίγο: Ο κόσμος που θες να ζήσεις δεν μπορεί να είναι ο κόσμος των αφεντικών σου. Γι' αυτό και τα σχολειά που θες να σπουδάσουν τα παιδιά σου δεν μπορεί να είναι τα σχολειά που οργανώνουν οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου. Που σημαίνει ότι την ώρα που αυτοί βλέπουν τη μάχη για την Παιδεία σαν παρτίδα πόκερ, είναι στο δικό σου χέρι, στο «τρεχάτε ποδαράκια μου» να τους ανατρέψεις και αυτό το σχέδιο. Εχεις μια σπουδαία μάχη μπροστά.