Με ισχυρά τηλεσκόπια παρακολουθούν τις εξελίξεις στην ευρωπαϊκή αγορά οι οικονομολόγοι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ). Τι, ακριβώς, παρακολουθούν οι καλοί μας κεντρικοί τραπεζίτες; Αυτό που ιδιαίτερα τους απασχολεί είναι η εξέλιξη των διαπραγματεύσεων μεταξύ των εργοδοτικών οργανώσεων και των εργατικών συνδικάτων για την υπογραφή νέων συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Οι εργαζόμενοι π.χ. στη Γερμανία, οι οποίοι ως γνωστό συμπεριφέρονται ανεύθυνα, χωρίς να συναισθάνονται το σκληρό διεθνές περιβάλλον στο οποίο πρέπει να λειτουργούν οι σώφρονες εργοδότες, έχουν αποθρασυνθεί και ζητούν αυξήσεις, άκουσον - άκουσον, 5% και 6%. Και πώς, ρε χαραμοφάηδες, θα αντέξουν οι επιχειρήσεις τον εντεινόμενο διεθνή ανταγωνισμό; Πώς θα διατηρήσουν τα μερίδια της αγοράς; Δεν κατανοούν ότι με τέτοιες υπερβολικές αυξήσεις στους μισθούς θα πυροδοτήσουν τον πληθωρισμό, θα αυξηθεί το κόστος εργασίας και θα υπονομευτεί η ανταγωνιστική θέση της ευρωπαϊκής οικονομίας; Γι' αυτό η ΕΚΤ προειδοποιεί. Αν τελικά οι μισθοί αυξηθούν υπερβολικά, ετοιμαστείτε για νέα αύξηση των επιτοκίων, γιατί πώς αλλιώς θα αντιμετωπίσουμε τη νέα, αναπόφευκτη άνοδο του πληθωρισμού;

Με τέτοιο ωμό και απροκάλυπτα κυνικό τρόπο λειτουργούν οι μηχανισμοί του κεφαλαίου. Θέτουν εκβιαστικά διλήμματα για να συμπιέσουν τους μισθούς των εργαζομένων. Τα περί ανταγωνιστικότητας της οικονομίας και τα άλλα επιχειρήματα δεν είναι παρά παραμύθια της Χαλιμάς. Το πρόβλημα εντοπίζεται στο πώς θα μοιραστεί το νέο προϊόν, που δημιουργείται από τη ζωντανή εργασία των εργαζομένων, ανάμεσα στους μισθούς και στα κέρδη. Οσο συμπιέζονται οι μισθοί, τόσο αυξάνουν τα κέρδη και αντίστροφα. Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα και η ΕΚΤ - όπως και άλλοι μηχανισμοί των αγορών - στην προκειμένη περίπτωση λειτουργεί ως σωματοφύλακας και προστάτης των επιχειρηματιών. Αυτός, άλλωστε, είναι και ο ρόλος της.