Κυριακή 22 Απρίλη 2007
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 26
ΔΙΕΘΝΗ
Ο ρόλος του μισθοφορικού στρατού

Ενα από τα κύρια προβλήματα της εξωτερικής κι αμυντικής πολιτικής της Ελλάδας είναι η δημιουργία και συνεχής αύξηση του μισθοφορικού Σώματος των Ενόπλων Δυνάμεων. Εάν το Σώμα αυτό έμενε αποκλειστικά εντός της ελληνικής επικράτειας, ίσως η λογικοφανής αιτιολογία των κυβερνήσεων για τη χρονοβόρα εκπαίδευση και το χειρισμό των σύγχρονων οπλικών συστημάτων να διεκδικούσε την αλήθεια.

Ομως, ο κύριος προσανατολισμός της συμμετοχής του στις εκτός συνόρων επεμβάσεις των εκάστοτε ιμπεριαλιστικών μιλιταριστικών δυνάμεων σε τρίτες χώρες τού προσδίδει έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα απ' αυτόν που προσπαθούν να παρουσιάσουν οι κυβερνώντες. Πρόκειται για συμμετοχή ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα ανεξάρτητα από τον τομέα και τον τύπο της. Αλλωστε, σ' ένα στρατό χρειάζονται τόσο ο πυροβολητής, όσο ο γιατρός, ο μηχανικός κι ο μάγειρας. Η πρώτη διαπίστωση για τη συγκρότηση κι ανάπτυξη μισθοφορικού στρατού είναι ότι πραγματοποιείται με την έναρξη της Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Η ελληνική αστική τάξη εντάσσεται ολόπλευρα στο νέο δόγμα του ευρωατλαντισμού μέσω του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αξιοποιεί αυτή τη θέση ως η «μόνη χώρα - μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ» και εφαρμόζει την πολιτική της «διείσδυσης» στα Βαλκάνια. Αυτή η πολιτική, εκτός από την ολόπλευρη οικονομική ενίσχυση του κεφαλαίου χρειάζεται και την ανάλογη στρατιωτική παρουσία που γίνεται πάντα στο πλαίσιο των κατά το δοκούν πολυεθνικών ιμπεριαλιστικών σωμάτων. Μ' αυτόν τον τρόπο, ο ελληνικός καπιταλισμός κατορθώνει να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του οικονομικού επεμβατισμού στα Βαλκάνια, ως ο εντεταλμένος εταίρος του ευρωατλαντισμού. Το γεγονός αυτό τον υποχρεώνει να μπαίνει όλο και βαθύτερα στο βούρκο των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και παρεμβάσεων.

Ο μισθοφορικός στρατός είναι ο απαραίτητος κρίκος της οικονομικής πολιτικής ως ο σιδερένιος φύλακάς της. Η συμμετοχή του στις ιμπεριαλιστικές συμμαχικές επεμβάσεις είναι το αντίτιμο του δικαιώματος του ελληνικού καπιταλισμού να «διεισδύει» στα Βαλκάνια και ν' ασκεί δικαίωμα στον καταμερισμό της λείας. Η πολιτική της «διείσδυσης» στα Βαλκάνια ήταν η αρχή μιας νέας πολιτικής στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Σήμερα, αυτή η πολιτική επεκτείνεται διακριτικά στη Μέση Ανατολή. Η ενεργός στρατιωτική παρουσία της Ελλάδας στο πλαίσιο της συμμαχικής παρουσίας, η πολιτική της ΥΠΕΞ Ντόρας Μπακογιάννη σε σειρά καίριων ζητημάτων (Λίβανος, Ιράκ, Αφγανιστάν, Παλαιστίνη κ.λπ.) στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης δείχνει τις επεκτατικές βλέψεις του ελληνικού κεφαλαίου, πάντα υπό τη συμμαχική ομπρέλα.

«Η προσπάθεια συλλογική και το κέρδος στην ολότητα...», υπ' αυτές τις συνθήκες η πολιτική της «... φιλοπτώχου προς... αναξιοπαθούντας...» αποτελεί σκάνδαλο διεθνούς ολκής. Η ελληνική κυβέρνηση με τις υποτιθέμενες ενισχύσεις εράνων κ.λπ. εκμεταλλεύεται την αντιιμπεριαλιστική συνείδηση των Ελλήνων και τη φιλική ιστορική διάθεση των αραβικών λαών. Ομως πάντα υπάρχει ο κίνδυνος η Ελλάδα να πληρώσει βαρύ τίμημα για τη συμμετοχή των κυβερνήσεών της στην τραγωδία των λαών. Μέσα από το πολύπλοκο παιχνίδι συμμετοχής της Ελλάδας στα μαγαζιά και παραμάγαζα του ευρωατλαντισμού διακρίνεται ο επικίνδυνος ιστός της διαπλοκής οικονομίας και μιλιταρισμού.

Το ελληνικό μισθοφορικό εκστρατευτικό Σώμα δημιουργήθηκε κι αναπτύσσεται ως κύρια ενισχυτική δύναμη της οικονομικής ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας της ελληνικής αστικής τάξης που εκφράζεται με την πολιτική της «διείσδυσης» του κεφαλαίου.


Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ


Κορυφή σελίδας
Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ