Associated Press

Το «Οχι» των Γάλλων στο «Ευρωσύνταγμα»προκάλεσε κλυδωνισμούς στο «οικοδόμημα» και στις Βρυξέλλες

Οταν ο Εθνικός Γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος, τότε, Φρανσουά Ολάντ, και η Εθνική Γραμματέας του ΚΚ Γαλλίας, Μαρί Ζορζ Μπιφέ, υποστήριζαν ότι «δεν είναι ώρα για ενδοσκόπηση», βάζοντας το λιθαράκι τους στο εντελώς πλασματικό 80% του Σιράκ, στο β΄ γύρο, ως «στυλοβάτη της δημοκρατίας», παρέβλεπαν ηθελημένα τους πραγματικούς λόγους της σύνθλιψης της «κεντροαριστερής» πολιτικής τους. Και δεν τους άγγιξαν ποτέ, έκτοτε, παρά το ότι οι εξελίξεις που ακολούθησαν μέχρι σήμερα τους έφεραν πολλάκις στο προσκήνιο, καλλιεργώντας το έδαφος για περαιτέρω ...«λεπενοποίηση» της πολιτικής αντιπαράθεσης, δηλαδή περαιτέρω αποπροσανατολισμό από την ουσία.

Απεργιακές κινητοποιήσεις γιατρών, εκπαιδευτικών, δημοσίων υπαλλήλων όλων των τομέων, εξέγερση στα γκέτο, το «Οχι» του 55% στο «Ευρωσύνταγμα», εντυπωσιακές πολυήμερες διαδηλώσεις της νεολαίας και των φοιτητών ενάντια στο νομοσχέδιο για το «Συμβόλαιο Πρώτης Απασχόλησης» ήταν, ίσως, οι σημαντικότεροι σταθμοί στην πολιτική ζωή της χώρας από το 2002 μέχρι σήμερα. Και είχαν ορισμένα κομβικά κοινά σημεία: Αντίδραση στη «ρεαλιστική» πολιτική της λιτότητας, στις περικοπές θέσεων εργασίας, στην εφαρμογή του 35ωρου που οδήγησε σε ελαστικοποίηση του ωραρίου και σε μείωση αποδοχών, στη διάλυση της Κοινωνικής Ασφάλισης και της υγειονομικής περίθαλψης, στις ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων επιχειρήσεων.

Ηταν αντίδραση στην εργασιακή ανασφάλεια, στον κοινωνικό αποκλεισμό, στη διαρκή χειροτέρευση των βιοτικών και οικονομικών όρων. Και όχι μια κραυγή «ξενοφοβίας» όπως προσπάθησαν πολλοί να παρουσιάσουν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για το «ευρωσύνταγμα» ή μια «καθήλωση στα περασμένα», όπως χαρακτηρίστηκαν πολλάκις οι αντιδράσεις στο «συμβόλαιο Πρώτης Απασχόλησης».

Ούτε αυτά τα μηνύματα, όμως, «αποκωδικοποιήθηκαν» ορθώς ή τουλάχιστον κανείς δε φάνηκε να θέλει να το πράξει. Ετσι, οι Γάλλοι καλούνται, σήμερα, στις κάλπες, χωρίς ουσιαστικά να έχουν λάβει απάντηση σε κανένα από τα αιτήματα που άμεσα ή έμμεσα έχουν θέσει πολύ πριν τις εκλογές του 2002. Και η απογοήτευσή τους είναι μετρήσιμη, όπως αποδεικνύεται από όλες τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις.