Στις κάλπες προσέρχονται, σήμερα, οι Γάλλοι για την ανάδειξη του νέου ενοίκου των Ηλυσίων Πεδίων. Η αναμέτρηση χαρακτηρίζεται «κρισιμότατη» και συγκεντρώνει τα βλέμματα ολόκληρης της ΕΕ. Αναμφιβόλως στο ξαφνικό ενδιαφέρον, καθοριστικό ρόλο διαδραμάτισαν όσα συνέβησαν στην προηγούμενη προεδρική αναμέτρηση, το 2002, αλλά και όσα μεσολάβησαν έκτοτε επηρεάζοντας στον έναν ή στον άλλο βαθμό και την υπόλοιπη γηραιά ήπειρο. Ολα αυτά, άλλωστε, έχουν φέρει για πρώτη φορά στο προσκήνιο της προεκλογικής εκστρατείας, τόσο έντονα, τη συζήτηση για την ανάγκη βαθιών θεσμικών αλλαγών (όπως είναι η επανεξέταση του ρόλου και των εξουσιών του Προέδρου και του κοινοβουλίου, καθώς και της μεταξύ τους σχέσης), που θα οδηγήσουν τη χώρα στην 6η Γαλλική Δημοκρατία.

Ουδείς μπορεί να ξεχάσει το βράδυ της 21ης Απρίλη 2002, όταν ο μόνιμος υποψήφιος του ακροδεξιού «Εθνικού Μετώπου» περνούσε στο δεύτερο γύρο απέναντι στον απερχόμενο Πρόεδρο Ζακ Σιράκ, προκαλώντας σοκ στη Γαλλία και αναταράξεις πέραν αυτής. Βέβαια, αν και δεν προβλεπόταν από τις δημοσκοπήσεις, η πρόκριση του Λεπέν στο β΄ γύρο, ίσως να μην ήταν και τόσο «έκπληξη».

Γιατί ταυτοχρόνως, εκείνες οι κάλπες έδωσαν το χαμηλότερο ποσοστό που συγκέντρωσε ποτέ απερχόμενος Πρόεδρος, στον Σιράκ (19,88%). Αφησαν για πρώτη φορά την τελευταία 25ετία τον υποψήφιο του Σοσιαλιστικού Κόμματος εκτός β΄ γύρου (ο Λιονέλ Ζοσπέν, πρωθυπουργός τότε της συγκυβέρνησης Σοσιαλιστών, Πρασίνων και ΚΚ Γαλλίας συγκέντρωσε 16%). Ανέδειξαν τον καταποντισμό του ΚΚ Γαλλίας, που με υποψήφιο τον Ρομπέρ Υ πήρε το χαμηλότερο ποσοστό του, σχεδόν από το 1920 και μετά (3,44%).

Και το σημαντικότερο: περίπου το 25% των Γάλλων ψηφοφόρων δεν ψήφισαν. Πρόκειται για το μεγαλύτερο ποσοστό αποχής μεταπολεμικά σε μια χώρα, που παραδοσιακά οι πολίτες της, θεωρούνται από τους πλέον πολιτικοποιημένους. Μια, λοιπόν, καλύτερη «ανάγνωση» των αποτελεσμάτων οδηγεί στο συμπέρασμα ότι επειδή υπήρχαν όλοι αυτοί οι λόγοι, ο Λεπέν «πέρασε» στο β΄ γύρο. Αλλωστε, καθαρά αριθμητικά, δεν κέρδισε παρά 250.000 ψήφους περισσότερους από την αναμέτρηση του 1997!

Επιπλέον, όπως εκτιμούσαν αναλυτές, δεν ανέβηκε η επιρροή του Λεπέν, απλώς, «λεπενοποιήθηκε» ο πολιτικός λόγος, αφού, αποφεύγοντας να θίξουν την ουσία της πολιτικής αντιπαράθεσης, το καπιταλιστικό σύστημα και τις συνέπειες της συγκεκριμένης πολιτικής που οδηγεί σε εξαθλίωση ολοένα και περισσότερους Γάλλους με όλες τις λογικές συνέπειες (περιθωριοποίηση, βία, εγκληματικότητα), οι περισσότεροι υποψήφιοι αρκέστηκαν σε διαξιφισμούς για το πόση καταστολή χρειάζεται και πόση λιτότητα. Στο συγκεκριμένο «πεδίο» ο παλαίμαχος ακροδεξιός πολιτικός είναι έμπειρος και συνεπής και κατάφερε να προσεταιριστεί μερίδα της εργατικής τάξης που βρέθηκε εγκαταλελειμμένη να νιώθει ότι απειλούνται τα δικαιώματά της, χωρίς να έχει πλέον ξεκάθαρο προσανατολισμό στην οργή της.