Οι αναλυτές διερωτώνται αν η δολοφονία, αυτή τη βδομάδα, τριών ανθρώπων στο χριστιανικό εκδοτικό οίκο «Zivre» της Μαλάτιας αποτελούσε «προβοκάτσια» του λεγόμενου «βαθέως κράτους» - του συμπλέγματος μελών του στρατού, του κρατικού κατεστημένου, παρακρατικών τραμπούκων και εγκληματιών - ώστε να μπει άλλο ένα εμπόδιο στο δρόμο που (ίσως) ο πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν χαράσσει προς την προεδρία. Αλλοι μιλούν για ενέργεια ακραιφνών ισλαμιστών. Πάντως, ο Ερντογάν θα ανακοινώσει τον υποψήφιο του κυβερνώντος ΑΚ έως την Τετάρτη 25 Απρίλη, όταν η προθεσμία υποβολής υποψηφιοτήτων στη Βουλή εκπνέει.

Η δολοφονία τριών ακόμη χριστιανών οδήγησε τον υπουργό Εσωτερικών Αμπντουλκαντίρ Ακσού να δηλώσει - έξυπνα - ότι πραγματικός στόχος της δολοφονικής επίθεσης ήταν «η σταθερότητα» της χώρας. Οι δολοφονίες του Χραντ Ντινκ το Γενάρη εφέτος και η δολοφονία ενός Ιταλού ιερέα στην Τραπεζούντα πέρυσι, εξωθεί πάντως μειονοτικούς να λένε ότι δε νιώθουν και πολύ ασφαλείς. Τα θύματα των επιθέσεων αυτών μοιάζουν άσχετα, αλλά δεν είναι: οι φόνοι μοιάζουν να εντάσσονται στο κλίμα έντασης του τουρκικού εθνικισμού, η ιδιοσυστασία του οποίου είναι ιδιαίτερη. Την έξαρση του τουρκικού εθνικισμού υπογραμμίζει η εμμονή των στρατηγών να εισβάλλουν στο βόρειο Ιράκ για να «τελειώνουν» με το Κουρδικό - μια μάλλον ανεδαφική προοπτική.

Στο ίδιο κλίμα εντάσσεται η αντίθεση των αυτόκλητων υπερασπιστών του λεγόμενου «κεμαλισμού» στην αναρρίχηση του Ερντογάν στον θώκο του Προέδρου. Μέσα σε δύο βδομάδες ο απερχόμενος Πρόεδρος - πρώην ανώτατος δικαστής - Αχμετ Νετζντέτ Σεζέρ, ο Α/ΓΕΕΘΑ Γιασάρ Μπουγιούκανιτ (η ανάμειξη του οποίου στο σκάνδαλο Σεμντινλί όχι μόνο δεν τον αποδυνάμωσε, αλλά αντίθετα τον ενδυνάμωσε) και η επικεφαλής του TUSIAD, του «κοσμικού» αντίστοιχου του ΣΕΒ, η Αρζουχάν Γιαλτσιντάγ, εκτόξευσαν πολλαπλά φραστικά πυρά εναντίον της υποψηφιότητας του Ερντογάν. Η διαδήλωση 300.000 πολιτών με σημαίες και συνθήματα στην Ιστανμπούλ υπογράμμισε το επιχείρημα. Οι φήμες περί άλλης μιας προβοκάτσιας - την Πρωτομαγιά, ίσως, όταν συμπτωματικά συμπληρώνονται 30 χρόνια από τη μεγάλη σφαγή αριστερών διαδηλωτών στην πλατεία Ταξίμ - προστίθενται στην περιρρέουσα πολιτική ατμόσφαιρα, μέσα στην οποία συζητείται το ενδεχόμενο πραξικοπήματος.

Ο Ερντογάν απαντά στους επικριτές του ότι πρέπει να «σέβονται τη δημοκρατία» και ζυγίζει τις πιθανότητές του - παζάρεψε αρκετά με όλα τα κόμματα της κεντροδεξιάς/κεντροαριστεράς, πλην του CHP, αυτή τη βδομάδα, αποσπώντας μια πιο συγκαταβατική στάση από πλευράς τους. Με το κόμμα του Ντενίζ Μπαϊκάλ ο Ερντογάν διαμήνυσε ότι «δεν έχει νόημα να συζητήσουμε», όχι εντελώς άδικα: το Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα (αξιωματική αντιπολίτευση και το μόνο κόμμα στη Βουλή πέραν του ΑΚ) πρωτοστάτησε στην πόλωση της κατάστασης. Ενώ απομένει να φανεί η έκβαση της σύγκρουσης ανάμεσα στα δύο οιονεί «στρατόπεδα» του τουρκικού κεφαλαίου, το «κοσμικό» και το «ισλαμικό», για τον έλεγχο του κράτους, το κράτος αυτό συνεχίζει απερίσπαστο την καταστολή κάθε φωνής και δραστηριότητας που αμφισβητεί τις επιλογές του.

Οι διώξεις και οι έφοδοι σε βάρος της εβδομαδιαίας έκδοσης «Nokta», με πρόσχημα ότι μπορεί στα γραφεία της να βρίσκονταν «κρατικά μυστικά», η αντιγραφή των δεδομένων από όλους τους υπολογιστές στα γραφεία της, μετά τις αποκαλύψεις περί «μαύρης λίστας» δημοσιογράφων και «σχεδίων πραξικοπήματος» δύο φορές το 2004, η απαλλαγή τεσσάρων αστυνομικών που κατηγορούνταν για μια «σκαστή» υπόθεση εν ψυχρώ δολοφονίας ενός πατέρα και του 12χρονου γιου του λόγω της κουρδικής τους καταγωγής το 2005, η συνέχιση των βασανιστηρίων (17 καταγγελίες στο Σμύρνη μέσα σ' ένα μήνα μόνο), οι καταδίκες συνδικαλιστών γιατί... διαδήλωσαν το 2005, οι διώξεις κομμουνιστών, δημοσιογράφων κ.ο.κ. δείχνουν ότι οι δεκάρικοι περί «εκδημοκρατισμού» είναι φληναφήματα που δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα.