Associated Press

Καθημερινές ογκώδεις διαδηλώσεις της νεολαίας, που έσυρε και τα συνδικάτα στις κινητοποιήσεις την τελευταία στιγμή, οδήγησαν, την άνοιξη του 2006, την κυβέρνηση σε απόσυρση του νομοσχεδίου για την «πρώτη απασχόληση»

Το Γαλλικό ΚΚ, όμως, με την Μπιφέ, είναι άξιο προσοχής ότι δεν αναφέρει λέξη για τα πεπραγμένα των Σοσιαλιστών, τις θέσεις τους ή την «κεντροαριστερή» κυβέρνηση, όπως ούτε ο Μποβέ. Επιπλέον, όλοι, στον έναν ή στον άλλο βαθμό, υιοθετούν τη σοσιαλιστική «άποψη» περί αναγκαιότητας διαχωρισμού μιας γενικής και θολής αριστεράς από μια εξίσου θολή δεξιά, προσωποποιημένη κυρίως στον Σαρκοζί, μέσα από «εκθέσεις ιδεών» για τα δημοκρατικά και πολιτικά δικαιώματα, την ισοτιμία κ.λπ., χωρίς, όμως, ανάλυση συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών, που, στην τελική, εφαρμόστηκαν από την «κεντροαριστερή κυβέρνηση» επί Ζοσπέν και συνεχίστηκαν από τις «δεξιές» κυβερνήσεις Ραφαρέν - ντε Βιλπέν.

Προφανώς, δεν είναι τυχαίο ότι η λέξη καπιταλισμός δεν αναφέρεται στο προεκλογικό φυλλάδιο κανενός υποψηφίου, με εξαίρεση τον Σιβαρντί, ενώ για ρήξη με τις κατευθύνσεις και την πολιτική της ΕΕ ξεκάθαρα μιλά μόνο το Εργατικό Κόμμα και η «Λίγκα» του Μπεζανσενό. Παρά το γεγονός ότι το Γαλλικό ΚΚ ηγήθηκε της εκστρατείας κατά του «ευρωσυντάγματος», επιμένει στην άποψη μιας «καλύτερης διατύπωσης του κειμένου και μιας βελτίωσης του ευρωπαϊκού οικοδομήματος».

Σε όλα αυτά, δε θα πρέπει κανείς να μη συνυπολογίσει την αμηχανία και την καθυστερημένη αντίδραση της εξωκοινοβουλευτικής και κοινοβουλευτικής γαλλικής αριστεράς στην εξέγερση των γκέτο, αλλά και στις κινητοποιήσεις της νεολαίας για το συμβόλαιο Πρώτης Απασχόλησης. Αντίθετα, ο «έμπειρος» Λεπέν απλώς δεν τοποθετήθηκε δημόσια για το Συμβόλαιο (αφού δε διαφωνεί) και φρόντισε να υπερθεματίσει για την καταστολή στα γκέτο, θυμίζοντας στον «απόγονο των Ούγγρων μεταναστών» Σαρκοζί ότι όσα σήμερα υπερασπίζεται, κάποιος άλλος τα είχε πει εδώ και χρόνια.

Οπως φαίνεται, όλα αυτά δεν τα θυμόμαστε μόνο εμείς, αλλά και οι Γάλλοι ψηφοφόροι. Ετσι, λίγα 24ωρα πριν την κάλπη, περίπου το 40% δήλωνε «αναποφάσιστο» και το ποσοστό ξεπερνούσε το 50% στους νέους κάτω των 35 χρόνων. Σχετικά με τους νέους προκύπτουν και πολλά άλλα ενδιαφέροντα. Σύμφωνα με δημοσκοπήσεις, η νεολαία κινητοποιήθηκε πολύ περισσότερο σε αυτές τις εκλογές και παρατηρήθηκε εντυπωσιακή αύξηση στις εγγραφές στους εκλογικούς καταλόγους, ιδιαίτερα στα προάστια και τις υποβαθμισμένες συνοικίες τους.

Ομως, 1 στους 4 δηλώνει ότι η προεκλογική εκστρατεία χειροτέρευσε την εικόνα που είχε για την πολιτική και η αίσθηση αυτή είναι πολύ εντονότερη σε όσους αυτοπροσδιορίζονται στο χώρο της Αριστεράς. Ενδιαφέρον, επίσης, έχει το ότι το 50% των νέων που αυτοπροσδιορίζονται «δεξιοί» έχουν, ήδη, αποφασίσει τι θα ψηφίσουν, ενώ στην αντίθετη πλευρά, μόνο το 37% έχει αποφασίσει, δηλώνοντας ότι «δε βρίσκει κάποιον να τους εκφράζει». Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, το 34% των νέων θεωρεί ότι ο Σαρκοζί έκανε την καλύτερη προεκλογική εκστρατεία, γιατί «είχε σαφείς θέσεις».

Και αυτό παρά το γεγονός ότι τις τελευταίες μέρες, προκειμένου να αλιεύσουν ψήφους, οι βασικοί μονομάχοι εγκατέλειψαν διαχωριστικές γραμμές περί «αριστεράς/δεξιάς». Ετσι, ο Σαρκοζί, που υποστηρίζει ότι «με περισσότερες ώρες δουλιά, αυξάνονται οι μισθοί» και απειλεί να θέσει εκτός συστήματος πρόνοιας «όσους ανέργους αρνούνται την όποια θέση τους προτείνεται, ακόμη και ολιγόωρη σε άλλη πόλη κ.λπ.», μίλησε για κρατική στήριξη σε προβληματικές εταιρείες, όπως η Airbus για να μη γίνουν απολύσεις! Και η Ρουαγιάλ που κατηγορεί τον Σαρκοζί για «ακραίες επικίνδυνες εθνικιστικές, ρατσιστικές απόψεις» θυμήθηκε, εν μέρει, την άποψή της για «εγκλεισμό σε στρατιωτικές δομές των ανηλίκων παραβατών, προκειμένου να μάθουν πειθαρχία» και εξήρε τις «εθνικές αξίες, τον πατριωτισμό» κλπ.

Απέναντι σε αυτό το θολό τοπίο, μάλλον, δεν είναι να απορεί κανείς που, όπως μεταδίδουν οι ανταποκριτές, η συνηθέστερη απάντηση των Γάλλων ψηφοφόρων στο «γιατί επιλέγουν να ψηφίσουν τον τάδε υποψήφιο» είναι «για να μην εκλεγεί ο δείνα», αποδίδοντας με τον σαφέστερο τρόπο την περιφορά της απογοήτευσης και της τιμωρητικής ψήφου τους από τον έναν στον άλλο. Αναδεικνύοντας, δηλαδή, τις βαθιές ρίζες του δικομματισμού, που όπως φαίνεται δεν πρόκειται να ηττηθεί ούτε αυτή τη φορά, ελλείψει σοβαρής σαφούς εναλλακτικής πρότασης ρήξης με το σύστημα, τη στιγμή που η πολιτική, αντίθετα με όσους υπερθεμάτιζαν περί του αντιθέτου, είναι πολύ πιο επίκαιρη από ποτέ.