Το 1990, μ' αφορμή το Προσχέδιο των Θέσεων για το 13ο Συνέδριο, η διαπάλη για το χαρακτήρα του Κόμματος είχε ξεσπάσει ανοιχτά. Τον Ιούνη έγινε η Ευρεία Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, στιγμή κατά την οποία καταγράφηκε επίσης η αποφασιστική συμβολή του Χαρίλαου Φλωράκη. Γιατί «όταν ο Χαρίλαος Φλωράκης έλεγε ΚΚΕ, όταν μιλούσε για το Κόμμα, το ξεκαθάριζε. Το ΚΚΕ, με τα γνωστά σύμβολά του, τη μαρξιστική - λενινιστική ιδεολογία, το Πρόγραμμα και τις αρχές του».

Από εκείνη την παρέμβασή του τα παρακάτω αποσπάσματα:

«Ποια είναι η δική μου εκτίμηση για το Προσχέδιο, σύντροφοι; Κατά τη γνώμη μου, το Προσχέδιο αυτό εκφράζει μιαν άλλη θα 'λεγα φιλοσοφία. Ιδιαίτερα στα βασικά χαρακτηριστικά, που χαρακτηρίζουν ένα κομμουνιστικό κόμμα. Η φιλοσοφία είναι, επαναλαμβάνω, διαφορετική από τα κύρια χαρακτηριστικά που πρέπει να σημαδεύουν, που πρέπει να θεμελιώνουν ένα κομμουνιστικό κόμμα. Και, όπως καταλαβαίνετε, είναι φυσικό να μη συμφωνώ με αυτή τη φιλοσοφία του Προσχεδίου.

(...) Το πρώτο που πρέπει ν' απαντήσουμε από την αρχή με τις Θέσεις είναι τι κόμμα θέλουμε. Τι κόμμα είμαστε. Από εκεί πρέπει ν' αρχίσει το Προσχέδιο. Γιατί επιμένω έτσι. Να σας πω γιατί: Γιατί είναι στην ημερήσια διάταξη η προσπάθεια των αντιπάλων, σύντροφοι. Δεν ακούσατε τίποτα από κανέναν ότι δεν πρέπει να υπάρχει Κομμουνιστικό Κόμμα σήμερα; Με διάφορες θεωρίες. Πότε γιατί στο Συνασπισμό πρέπει να διαλυθούμε, πότε γιατί χρεοκόπησε το μοντέλο των σοσιαλιστικών χωρών, τα ΚΚ χάσαν την κυβερνητική εξουσία, δυσφημίστηκαν.

(...) Δεν ακούσατε θεωρίες ότι με τις εξελίξεις που έχουμε στον καπιταλιστικό κόσμο, τις αλλαγές που έχουν γίνει στον καπιταλισμό, τώρα πάει και η εργατική τάξη, συρρικνώνεται και πάει να εξαφανιστεί, ότι η ταξική πάλη δεν έχει το προηγούμενό της περιεχόμενο και δε χρειάζεται ΚΚ; Δεν τ' ακούσατε αυτά τα πράγματα; Υπάρχει ένα θέμα, εμείς τι θέση παίρνουμε; Τα απορρίπτουμε αυτά ή τα υιοθετούμε; Σ' αυτό πρέπει ν' απαντήσουμε κατηγορηματικά.

(...) Κι επειδή λοιπόν ορισμένα από τα κόμματα αυτά αλλάξαν τα σύμβολά τους, αλλάξαν το όνομά τους κι άρχισαν ν' αλληθωρίζουν προς την ευρωαριστερά, προς τη Σοσιαλιστική Διεθνή, πρέπει κι εμείς, και στο όνομα μάλιστα της ανεξαρτησίας κι όχι του μιμητισμού, ν' αλλάξουμε.

(...) Ακουσα, επί παραδείγματι, ένα σύντροφο να λέει: Θέλουμε ένα κόμμα πολιτισμού, επιστήμης και της εργασίας, ένα κόμμα όχι του 1/3, αλλά των 3/4. Ακουσα και κάτι άλλο: Οτι το Κόμμα πρέπει ν' αλλάξει ριζικά. `Η άλλος είπε ότι χρειαζόμαστε ένα άλλο κόμμα νέου τύπου. Υπάρχει λοιπόν τέτοιο θέμα; Υπάρχει, σύντροφοι, τέτοιο θέμα και πρέπει ν' απαντήσουμε με τις Θέσεις, στο σχέδιο. Αλλο τι θ' αποφασίσει το Συνέδριο, το Συνέδριο μπορεί ν' αποφασίσει να το διαλύσει, να φτιάξει άλλο κόμμα κτλ., αλλά εμείς, η ΚΕ, νομίζω ότι πρέπει να δώσει απάντηση σ' αυτό. Και πρέπει να διακηρύξουμε ότι είμαστε κόμμα της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων, ότι σκοπός μας, σκοπός του Κόμματος, είναι ο σοσιαλιστικός, δημοκρατικός μετασχηματισμός της ελληνικής κοινωνίας. Οτι απορρίπτουμε κάθε ιδέα για αλλαγή ονόματος και συμβόλων. Απορρίπτουμε απόψεις για αλλοίωση και, πολύ περισσότερο, για εγκατάλειψη των θεμελιακών στοιχείων που χαρακτηρίζουν ένα κομμουνιστικό κόμμα. Αυτό πρέπει να είναι το υπ' αριθμόν ένα σημείο των Θέσεων, κατά τη δική μου γνώμη.

(...) Πιθανόν, κάποιος να ισχυριστεί ότι: "αυτά τώρα τι μας τα λες, σύντροφε, λέγονται στην εισαγωγή". Εδώ δα στην εισαγωγή έχει από σπόντα μια φρασούλα και λέει: "Το Κόμμα με αίσθηση της συνέχειας της ιστορικής του προσφοράς καλείται ν' αντιμετωπίσει νέα πρωτόγνωρα προβλήματα και να εκτιμήσει ραγδαίες παγκόσμιες εξελίξεις, που απαιτούν νέες απαντήσεις και γενικεύσεις (...) Οι αλλαγές αυτές στο ΚΚΕ είναι προϋπόθεση για ένα πιο ισχυρό, σύγχρονο, δημοκρατικό και αποτελεσματικό κόμμα, ικανό να εκφράσει με μεγαλύτερη επάρκεια τα συμφέροντα, τις ανάγκες και προσδοκίες της εργατικής τάξης, όλων των δυνάμεων της εργασίας, του πολιτισμού, της νεολαίας και των γυναικών". Αυτό αναφέρεται όλο - όλο για το Κόμμα. Αυτό δεν απαντάει, σύντροφοι. Γι' αυτό είπα από σπόντα. Εδώ ξεχνάμε τι κόμμα είμαστε.

Και με την ευκαιρία αυτή, θα 'θελα να πω για το κείμενο, πέρα από τη φιλοσοφία του. Διακρίνεται από ασάφεια. Και έχει τέτοιες διατυπώσεις, στις οποίες για να μην πω χωράμε όλοι, αλλά όπως θέλει να τις πάρει κανένας, μπορεί να δώσει και τη δική του εξήγηση. Σ' ένα διάλειμμα χτες με ρώτησε ένας σύντροφος, δε θυμάμαι από ποια οργάνωση. Λέει, σύντροφε, υπάρχει σήμερα ο επιστημονικός οπορτουνισμός; Λέω υπάρχει. Νομίζω στην κατηγορία αυτή υπάγεται και το κείμενο. Γιατί ένα από τα χαρακτηριστικά του οπορτουνισμού είναι να μη λέμε καθαρά τι θέλουμε να πούμε».