Ενα από τα χαρακτηριστικά της τακτικής του οπορτουνισμού είναι η αυταπάτη. Εκείνη που σε παίρνει από το πραγματικό και σε πηγαίνει εκεί που θέλει ο οπορτουνιστής, αν τα καταφέρει. Φυσικά, σε περιπτώσεις, την πατάει και αυτός, σαν εκείνον που ανοίγει τρύπες και πέφτει και ο ίδιος μέσα, αλλά, ίσα ίσα, τότε είναι που γίνεται πιο αποτελεσματικός οπορτουνιστής, αφού «ευτυχισμένος» πλέον μιλάει και ο ίδιος βυθισμένος στην αυταπάτη. Την αφορμή για τους παραπάνω συνειρμούς, μας την έδωσε σχόλιο της χτεσινής «Αυγής» που ξεκινά: «Εδώ και μέρες, ο πρόεδρος του ΣΥΝ καλούσε προσωπικά τον Γιώργο Παπανδρέου να πάρει θέση για το ζήτημα της παραλίας...». Να τη η αυταπάτη. Καλούσε, δηλαδή, ο πρόεδρος του ΣΥΝ εκείνον, που συμμετείχε για χρόνια σε μια κυβέρνηση, που ενίσχυσε την επιχειρηματικότητα στις παραλίες και όχι μόνο. Μια κυβέρνηση, που πρωτοστάτησε στην παράδοση της δημόσιας γης στο μεγάλο κεφάλαιο. Παρακάτω, στο ίδιο σχόλιο, γράφεται: «...ο Γ. Παπανδρέου ξάφνιασε ευχάριστα...». Να τη και η τρύπα που πέφτει και ο ίδιος μέσα... και συνεχίζει πλέον «ευτυχισμένος» και ακράτητος: «Ηγετικά στελέχη του ΣΥΝ εκτιμούν ότι πρόκειται για θετική εξέλιξη...» και επίσης «επιβεβαιώνει, έως ένα βαθμό, το σημαντικό ρόλο που διαδραματίζει πλέον ο ΣΥΝ σε επίπεδο θέσεων». Είναι, λοιπόν, «θετική εξέλιξη», που «ήρθε λύκος στο κοπάδι» και αυτό σημαίνει «σημαντικό ρόλο» για τον ΣΥΝ; Και όταν τους λες πως «φλερτάρουν» με το ΠΑΣΟΚ για τη διαχείριση του συστήματος υπονομεύοντας τη λαϊκή πάλη, μιλούν για συκοφαντία. Μόνο που η χαρά δεν τους αφήνει να κρυφτούν...