Τον «τρίτο δρόμο» υποτίθεται πως αναζητούν ή και υλοποιούν οι Μπλερ, Κλίντον, Σρέντερ και άλλοι ηγέτες της «κεντροαριστερής παγκοσμιοποίησης». Εναν κάποιο «τρίτο δρόμο» υποτίθεται πως υλοποιούν και οι «κεντροαριστερές» κυβερνήσεις της μεσογειακής Ευρώπης, ανάμεσά τους και η ελληνική. Βέβαια, οι «νόμοι της αγοράς» και η λογική των «απελευθερώσεων» είναι κυρίαρχοι στους «δρόμους» αυτούς και ποτέ άλλοτε, η δύναμη, η κερδοφορία, η συσσώρευση πλούτου και γενικότερα η πολύμορφη εξουσία των οικονομικά ισχυρών δεν ήταν μεγαλύτερη, όπως και η εκμετάλλευση και η καταπίεση των εργαζομένων και των λαών απανταχού της Γης. Δεν ενοχλεί, όμως, τους «τριτοδρομικούς» το γεγονός αυτό. Αλλα πράγματα τους νοιάζουν: Να κρατούν καλά οι αυταπάτες των μαζών, τα ψεύτικα διλήμματα, οι ψευδαισθήσεις, οι λογικές της αναμονής και της παθητικότητας. Με άλλα λόγια, να διατηρούνται στην εξουσία και να συνεχίζουν την εξυπηρέτηση του μεγάλου κεφαλαίου.

Φαίνεται, πως όλ' αυτά ζήλεψε και ο Γ. Δραγασάκης και μιλώντας προχτές στη Βουλή, στη διάρκεια της συζήτησης, για τον κρατικό προϋπολογισμό του 2000, πρότεινε κι αυτός έναν «τρίτο δρόμο, ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ». Στην πραγματικότητα, βέβαια, πρόκειται για την ίδια πολιτική, με αυτή του ΠΑΣΟΚ, φτιασιδωμένη με όσα λέει ένας οποιοσδήποτε σοσιαλδημοκράτης, όταν βρίσκεται στην αντιπολίτευση.