Το ερώτημα, βέβαια, με το οποίο καταλήγει το προηγούμενο σχόλιο, δεν το θέσαμε ούτε τυχαία, ούτε με ειρωνική, απλά και μόνο, διάθεση. Το δίλημμα για την κυβέρνηση είναι, πέρα για πέρα, υπαρκτό και έντονο. Εάν επιλέξει το δρόμο της μη προσφυγής στην ΕΕ, παραδέχεται ουσιαστικά πως οι αποφάσεις του Ελσίνκι δεν έχουν την παραμικρή αξία και κάθε άλλο παρά εξασφαλίζουν ένα ικανοποιητικό πλαίσιο ειρηνικής επίλυσης των όποιων διαφορών, μη χρήση βίας ή απειλής για χρήση βίας, κλπ., κλπ., όπως τόσες μέρες τώρα ισχυρίζεται. Από την άλλη, εάν επιλέξει το δρόμο της προσφυγής, ενώ «αναβαθμίζει» την επιδιαιτησία της ΕΕ και δη των ισχυρών χωρών - μελών στα θέματα των ελληνοτουρκικών τριβών, γνωρίζει καλά πως η όποια κοινοτική παρέμβαση δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει ουσιαστικά τις προκλήσεις της Αγκυρας. Αλλωστε, έχει μπόλικες εμπειρίες από την πρακτική των χωρών αυτών και από το ΝΑΤΟ, τόσα χρόνια τώρα και ξέρει πως τα μεγάλα και ωραία λόγια, περί ειρήνης και ασφάλειας, κρύβουν τη διαβόητη λογική του «διαίρει και βασίλευε».

Ουσιαστικά, δηλαδή, η κυβέρνηση βρίσκεται μπροστά σ' αυτό που ο λαός μας ονομάζει μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Δεν της φταίει κανένας, όμως, παρά μόνο η δική της αδιέξοδη και ζημιογόνα πολιτική του «ευρω-μονόδρομου».