Συνοδεύει όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις από το 1980 και μετά και, φυσικά, δεν μπορούσε να λείψει από την τωρινή. Ο λόγος για τη θεωρία της «χαμένης ψήφου», που περισσότερο διαδίδεται υπόγεια και στα μουλωχτά, παρά δημόσια και επίσημα. «Δε μετράει, δεν πιάνει τόπο η ψήφος στα μικρά κόμματα γιατί αυτά δεν είναι κόμματα εξουσίας», ψιθυρίζουν οι καλοθελητές του δικομματισμού. Είναι ολοφάνερο ότι όποιοι τους τείνουν «ευήκοον ους» έχουν αποδεχτεί ότι ο τόπος είναι καταδικασμένος να κυβερνάται αιωνίως από τα δύο μεγάλα κόμματα. Δεν έχουν λόγο ύπαρξης οι «υπόλοιποι», γιατί κάθε φορά ψηφίζουμε μόνο για το «ποιος θα μας κυβερνήσει». Βέβαια, η απήχηση των ψιθυριστών διαρκώς μειώνεται, γιατί η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου έχει αντιληφθεί ότι μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχουν διαφορές πολιτικής και συνεχώς τους γυρίζει τις πλάτες, αναζητώντας την εναλλακτική λύση. Και εδώ ακριβώς έρχεται η πρόταση του ΚΚΕ, που δεν είναι μόνο πρόταση αντίστασης στην αντιλαϊκή επίθεση, αλλά, ταυτόχρονα, κρατάει ανοιχτή την προοπτική της εξουσίας, της λαϊκής εξουσίας. Οι κομμουνιστές δεν είναι αιθεροβάμονες, αλλά, ταυτόχρονα, γνωρίζουν ότι οι προτάσεις τους είναι απόλυτα ρεαλιστικές. Ακριβώς γιατί εκφράζουν τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Με την έννοια αυτή, η πιο χρήσιμη ψήφος για το λαό στις 16 Σεπτέμβρη είναι ψήφος στο ΚΚΕ. Ψήφος απόρριψης του δικομματισμού και στήριξης μιας φιλολαϊκής εναλλακτικής λύσης.