Αν απευθυνόμουν σε αστούς δεξιούς, θα τους έλεγα αυτό που με συγκρατημένη οργή μου 'λεγε ένας φίλος μου προχτές: «Εγώ είμαι αστός, αλλά δεν είμαι χαζός, ούτε αναίσθητος, την προηγούμενη φορά ψήφισα ΚΚΕ επειδή μου το πες εσύ κι έφυγα από την κάλπη με το φόβο πως θα βγει το ψηφοδέλτιο ανάποδα και θα με κυνηγάει να με κάψει ...για την ...προδοσία. Αυτή τη φορά θα ψηφίσω ΚΚΕ γιατί κάηκα γενικώς και ειδικώς και γιατί το κόμμα σου κέρδισε το σεβασμό μου, επειδή δεν παζάρεψε τίποτα».

Αν μίλαγα σε ΠΑΣΟΚους αστούς και μικροαστούς και πρώην αριστερούς και νυν βολεμένους κι αβόλευτους, θα τους έλεγα πως κράτησε καιρό το ...ωραίο κελί των αστικών ονείρων και πως τώρα πια δεν μπορώ παρά να πιστέψω πως δε θα 'ναι λίγοι αυτοί που έχουν αρχίσει να βλέπουν αποσπάσματα του εφιάλτη μιας «ωραίας» συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία, όπως συνέβη στη Γερμανία.

Δεν έχει σημασία αν την ώρα που ψηφίζει ένας πολίτης, με το πικρό αίσθημα του υπόδουλου στους εκμεταλλευτές των αναγκών του, αισθάνεται ή είναι ή προσπαθεί να γίνει κομμουνιστής. Η κάλπη δεν είναι θαυματουργή πηγή. Αλλά δεν είναι και κολυμπήθρα του Σιλωάμ να μετατρέπει τους πολίτες σε λωτοφάγους. Είναι μία μάχη ουσιαστική, σ' ένα μεγάλο διαρκή πόλεμο, την πάλη των τάξεων μέσα στη θολούρα της εξελιγμένης κοινωνίας του 21ου αιώνα. Κι έχει σημασία, συμπολίτες μου, πριν καν συμφωνήσουμε ως ποια εξουσία θα μείνουμε σύντροφοι, να ανατρέψουμε τη συμπαγή πολιτική κοροϊδία που λέγεται δικομματισμός ή εδώ και ενάμιση αιώνα σχεδόν ψευδοαντιπαράθεση δεξιάς και σοσιαλδημοκρατίας, που έχει να επιδείξει μια αγαστή συνεργασία σε ληστείες, πολέμους, ταπείνωση εργαζομένων και ανάδειξη του μεγάλου κεφαλαίου σε κυβερνήσεις με ονοματεπώνυμο.

Επειδή το γιατί έχει ήδη απαντηθεί από μια συσσωρευμένη εμπειρία που την έχουν έτσι κι αλλιώς αποκτήσει, θέλοντας και μη. οι πολίτες εργαζόμενοι όλων των πολιτικών αποχρώσεων. Η κάλπη δεν είναι σωτηρία. Είναι όμως μια χαραγματιά στο άγριο σκοτάδι που έρχεται και γίνεται πιο πηχτό, πιο παχύ και πιο ασφυκτικό όταν η ψήφος φυσάει ούριο άνεμο στα πανιά των αφεντικών.

Η πολιτική προστασία θέλει έγνοια για το λαό στην ολότητά του, μέσα που όμως τα κατέχουν τώρα λίγοι, τεχνολογία που όμως τώρα τη διαφεντεύουν οι ελάχιστοι, εργαζόμενους που όμως τώρα είναι εποχικοί ή μερικώς απασχολούμενοι, συνωστισμένοι στα πολιτικά γραφεία για ρουσφέτι, θέλει νομοθεσία όχι απλώς εν ονόματι του ελληνικού λαού, αλλά απ' αυτόν και για την πάρτη του κι όχι για την παρτίδα του, όπως έδειξαν οι «άσοι» του άρθρου 24 και του άρθρου 16 του αστικού συντάγματος, που μας μετέτρεψε από πατριώτες και πολίτες σε υπηκόους!

Για να προστατευτούμε και μόνον, για ν' αντισταθούμε με ουσία, για να ψηλώσουμε ως ανυπάκουοι, δαγκωτό ΚΚΕ κι ο λαός βοηθός και με την ελπίδα για πραγματική ελευθερία!